'Geen fabriek zo complex als het menselijk lichaam'

Haar eerste studiekeuze ingenieur "was er één waar ik zonder veel nadenken ben ingerold. Mijn vader was ingenieur (alhoewel die mij een andere richting wou uitsturen), ik kwam uit een wiskundige richting, slaagde in het ingangsexamen en ben na mijn studies beginnen werken. Eerst als wetenschappelijk medewerker aan de universiteit, nadien ben ik in de sector van de milieutechnologie beland", klinkt het. En toch was ze als thesisstudente al eens in aanraking gekomen met de geneeskunde, zo blijkt. "We moesten als ingenieurs een testopstelling bouwen voor een studie over de werking van het hart. Dat was mijn eerste contact met die wereld. Ik vond dat fascinerend, maar ik wilde na die ingenieursstudies niet opnieuw gaan studeren." Het zaadje van de geneeskunde is evenwel blijven kiemen: "Op mijn dertigste heb ik nog wel eens gedacht aan geneeskunde, maar op dat moment heb je andere engagementen en prioriteiten. Je duwt die gedachte weg, maar jaren later, tijdens een avondopleiding lifesciences voor ingenieurs en artsen, werd ik opnieuw getriggerd." Ditmaal zette Ann Raveel wel de stap naar het ingangsexamen en opnieuw beginnen studeren. De ingenieur-arts wijst er trouwens op "dat de geneeskunde enorm is geëvolueerd, ook dankzij biomedische en ingenieurswetenschappen." "Dat ik uiteindelijk op mijn 42ste geneeskunde ben gaan studeren, mag je zeker niet zien als een keuze tegen het ingenieurschap", benadrukt Ann Raveel. "Ik zat in een boeiende sector, milieutechnologie, ik mocht in het buitenland aan projecten werken en afvalverwerkingsinstallaties bouwen. Maar na onze laatste realisatie in Ierland kwam de vraag bovendrijven: wat is het volgende, nog een grotere fabriek? En wil ik dat wel tot aan mijn pensioen blijven doen?" Op een leadershipopleiding in Zwitserland bleek het antwoord op die laatste vraag negatief. "Ik denk dat veel mensen met zo'n vraag worstelen. Maar niet iedereen kan of durft de switch te maken. Je moet uiteindelijk kunnen loslaten en durven springen. Mij heeft het in elk geval vleugels gegeven." Dit gezegd zijnde, opnieuw beginnen studeren en je tussen jonge medestudenten bewegen, was niet altijd evident. Al kijkt ze wel met veel plezier terug op haar extra studieperiode. "Het is bewonderenswaardig hoe plichtsbewust die jonge studenten zijn. Maar als student heb je een heel ander ritme: skivakanties tijdens de kerstperiode konden even niet meer, als vrienden belden om een terrasje te gaan doen, moest je wel eens 'nee' zeggen. Want uiteindelijk was het wel hard studeren. Maar ik wilde ook niet dat die studies als een strafkamp zouden voelen voor mijn man. We zijn dus, zelfs in examenperiodes, wel eens uit eten gegaan. Veel stress voor examens heb ik niet echt gehad, integendeel: jonge studenten kwamen vaak naar mij omdat ik een zekere rust uitstraalde, denk ik. Op dat moment ben je een beetje mama." De keuze voor huisartsgeneeskunde was een hele bewuste, dixit dr. Raveel. "Vakken zoals neurologie of cardiologie vind ik superboeiend, maar ik zag me daarin niet specialiseren. Voor mij maken de verscheidenheid en variatie aan patiënten en pathologieën mijn job als huisarts net zo enorm interessant. Het menselijk lichaam is immers de meest complexe fabriek die ik ken, veel knapper dan eender welke fabriek die je als ingenieur kan bouwen." En, klinkt het: "Ik zal nooit dezelfde ervaring kunnen voorleggen als een collega die al lang huisarts is. Maar ik denk dat het belangrijk is dat je als huisarts authentiek bent." "Een solopraktijk, bijvoorbeeld in mijn eigen dorp, zou niks voor mij zijn. Ik vind het net boeiend om van elkaar te leren, om te horen hoe collega's zaken aanpakken. En ik denk dat we in onze groepspraktijk in Mechelen-Noord op dat vlak wel een goede mix hebben gevonden. We hebben dat vooraf heel goed doorgesproken", geeft dr. Raveel aan. Die groepspraktijk was trouwens geen onbekende: "Ik heb hier mijn stage als haio gedaan, dus kan ik ook een stukje verder bouwen op de eerder verworven contacten. Mijn pleidooi om een telesecretariaat in te schakelen is nadien gevolgd, dat heeft een meerwaarde voor alle collega's." Of hoe ingenieur Raveel ook oog heeft voor een goede werkorganisatie van (onder meer) dr. Raveel.