Heeft u ook de jaarwisseling overleefd? Wanneer u dit leest, bestaat daar alvast geen twijfel over.

Het voorbije jaar 2023 is over, uit, afgesloten en geschreven. Weer eentje meer op de teller.

Of minder. Dat is maar hoe je het bekijkt, zoals halfvolle of eerder lege Dry January glazen. Mijmeren, we kunnen het elke dag, maar rond de jaarwisseling gebeurt het wel wat vaker en soms meer intens.

Twaalf maanden zijn zo voorbij, morgen bestaat mijn geliefde universiteit 600 jaar. Maar eerst die voorafgaande 12 maanden invullen.

Hoe dan? Willen we wat accentjes leggen of gaan we voor concrete doelen en mijlpalen? Ik weet niet hoe u het aanpakt en elkeen verschilt hierin ongetwijfeld, mogelijk zelfs elk jaar een beetje anders: niet iedereen is even consequent, ook ik niet.

Dus mijmer ik wel vaker rond jaarwisselingen. U ook?

Mogelijk bent u al gestopt met het lezen van deze column, waarvoor ik alle begrip zou hebben. Maar toch laat ik mijn mijmerende nieuwjaarsgedachten even uitvloeien in deze virtuele inkt, voor de in volharding persisterenden onder u.

Aangezien ik, tenzij ik een record zou willen breken, ruimschoots in de tweede helft van mijn levensloop beland ben, overkomt het me immers geregeld te peinzen, filosoferen of zelfs na te denken (drie door Word voorgestelde synoniemen van mijmeren).

Je kan een bilan opmaken van wat het voorbije jaar al dan niet lukte, wat je presteerde en wat je eerder verknoeide. Maar inhoudelijk veranderen kan je het niet meer. Dat BE-rijbewijs haalde je niet, je had maar minder zenuwachtig moeten zijn. Die grant om de ziekte van Dupuytren te bestrijden, liep je mis, volgende keer beter. Die medische beslissing had je beter niet genomen, ook daar hebben gedane zaken helaas geen keer.

Je kan er enkel van leren en brokken zo goed mogelijk lijmen. Positief: twee van je kinderen haalden wél hun rijbewijs (en becommentariëren nu nog meer je rijstijl), we lanceerden een nieuwe chirurgische techniek en heerlijke handchirurgische congressen, genoten dankbaarheid van patiënten die hun behandeling een life changer noemden. Ook dat kan en wil je niet anders zien.

Geloof in concrete doelen. Dat is de helft van werk en plezier

Iets veranderen kan je enkel in de toekomst. Voor zover die ons geschonken wordt. Niet dat er per se iets moet veranderen, maar je wil toch wat met je toekomst doen en dus hebben we intenties. Dromen die we rond deze periode veelvuldig uiten. Grote idealen, kleine verlangens. We wensen elkaar een goede gezondheid, vriendschap en geluk. Vrede op aarde!

We lijken er vandaag helaas behoorlijk ver van verwijderd, maar het is een diepe wens die de meesten koesteren. Behalve wapenhandelaars en narcistische politieke leiders die empathie loos menselijk drama voeden. Maar we hebben dit allemaal niet in de hand en kunnen enkel hoopvol wensen uiten.

Aan concrete kleine verlangens kunnen we meer bijdragen. Beginnen bij jezelf. Wat kunnen wij verwezenlijken en hoe kunnen wij het jaar zelf wat mooier maken?

We kunnen heel concreet taakjes oplijsten, doelen en deadlines definiëren. Weliswaar zonder overdosering. Best overschatten we onszelf niet (vele urnen bevatten onmisbare as), maar enige waardering van eigen kunnen (yes we can) lijkt me nodig om iets voor mekaar te betekenen. Mijn motto: ga ervoor! Zoals voor dat rijbewijs, die grant, een promotie, je conditie, de liefde: geloof in concrete doeltjes! Dat is de helft van werk en plezier.

Slagen of niet: dat zien we volgend jaareinde dan weer, bij een volgende bilan. En dan doen we het nog eens.

Ik wens iedereen van harte veel geluk en een goede gezondheid (al betekent dat voor ons een beetje technische werkloosheid). En wereldvrede. Maar ook een concreet doeltje. Erin geloven is de helft.

Heeft u ook de jaarwisseling overleefd? Wanneer u dit leest, bestaat daar alvast geen twijfel over. Het voorbije jaar 2023 is over, uit, afgesloten en geschreven. Weer eentje meer op de teller. Of minder. Dat is maar hoe je het bekijkt, zoals halfvolle of eerder lege Dry January glazen. Mijmeren, we kunnen het elke dag, maar rond de jaarwisseling gebeurt het wel wat vaker en soms meer intens.Twaalf maanden zijn zo voorbij, morgen bestaat mijn geliefde universiteit 600 jaar. Maar eerst die voorafgaande 12 maanden invullen. Hoe dan? Willen we wat accentjes leggen of gaan we voor concrete doelen en mijlpalen? Ik weet niet hoe u het aanpakt en elkeen verschilt hierin ongetwijfeld, mogelijk zelfs elk jaar een beetje anders: niet iedereen is even consequent, ook ik niet.Dus mijmer ik wel vaker rond jaarwisselingen. U ook? Mogelijk bent u al gestopt met het lezen van deze column, waarvoor ik alle begrip zou hebben. Maar toch laat ik mijn mijmerende nieuwjaarsgedachten even uitvloeien in deze virtuele inkt, voor de in volharding persisterenden onder u. Aangezien ik, tenzij ik een record zou willen breken, ruimschoots in de tweede helft van mijn levensloop beland ben, overkomt het me immers geregeld te peinzen, filosoferen of zelfs na te denken (drie door Word voorgestelde synoniemen van mijmeren). Je kan een bilan opmaken van wat het voorbije jaar al dan niet lukte, wat je presteerde en wat je eerder verknoeide. Maar inhoudelijk veranderen kan je het niet meer. Dat BE-rijbewijs haalde je niet, je had maar minder zenuwachtig moeten zijn. Die grant om de ziekte van Dupuytren te bestrijden, liep je mis, volgende keer beter. Die medische beslissing had je beter niet genomen, ook daar hebben gedane zaken helaas geen keer. Je kan er enkel van leren en brokken zo goed mogelijk lijmen. Positief: twee van je kinderen haalden wél hun rijbewijs (en becommentariëren nu nog meer je rijstijl), we lanceerden een nieuwe chirurgische techniek en heerlijke handchirurgische congressen, genoten dankbaarheid van patiënten die hun behandeling een life changer noemden. Ook dat kan en wil je niet anders zien.Iets veranderen kan je enkel in de toekomst. Voor zover die ons geschonken wordt. Niet dat er per se iets moet veranderen, maar je wil toch wat met je toekomst doen en dus hebben we intenties. Dromen die we rond deze periode veelvuldig uiten. Grote idealen, kleine verlangens. We wensen elkaar een goede gezondheid, vriendschap en geluk. Vrede op aarde! We lijken er vandaag helaas behoorlijk ver van verwijderd, maar het is een diepe wens die de meesten koesteren. Behalve wapenhandelaars en narcistische politieke leiders die empathie loos menselijk drama voeden. Maar we hebben dit allemaal niet in de hand en kunnen enkel hoopvol wensen uiten.Aan concrete kleine verlangens kunnen we meer bijdragen. Beginnen bij jezelf. Wat kunnen wij verwezenlijken en hoe kunnen wij het jaar zelf wat mooier maken? We kunnen heel concreet taakjes oplijsten, doelen en deadlines definiëren. Weliswaar zonder overdosering. Best overschatten we onszelf niet (vele urnen bevatten onmisbare as), maar enige waardering van eigen kunnen (yes we can) lijkt me nodig om iets voor mekaar te betekenen. Mijn motto: ga ervoor! Zoals voor dat rijbewijs, die grant, een promotie, je conditie, de liefde: geloof in concrete doeltjes! Dat is de helft van werk en plezier. Slagen of niet: dat zien we volgend jaareinde dan weer, bij een volgende bilan. En dan doen we het nog eens.Ik wens iedereen van harte veel geluk en een goede gezondheid (al betekent dat voor ons een beetje technische werkloosheid). En wereldvrede. Maar ook een concreet doeltje. Erin geloven is de helft.