Met de hittegolf van de laatste dagen zitten we niet alleen met zijn allen te puffen maar worden we ook nog eens blootgesteld aan een hoge zonkracht met schadelijke gevolgen voor de huid en de ogen. Terwijl ik dit stuk schrijf, met geblindeerde ramen en een ventilator bij de hand, meet het KMI een UV index van 9, een hoog niveau dat zelden voorkomt in ons land. Door de klimaatopwarming mogen we ons meer en meer verwachten aan dit soort dagen. Geen goede zaak voor het toch al jaarlijks zeer sterk stijgend aantal huidkankers! Meteen dringt zich dan ook de keuze op: voorkomen of behandelen?
Professor Lieven Annemans heeft volkomen gelijk als hij zegt dat het beleid keuzes moet maken en daarom beter investeert in die vormen van preventie en behandeling die per geïnvesteerde euro veel gezondheidswinst opleveren. In landen zoals, Australië, Canada, USA, Noorwegen bestaan er langlopende succesvolle preventie programma's om de impact van huidkanker te reduceren. Juist omdat huidkanker in principe grotendeels een vermijdbare aandoening lijkt het zinnig om vooral te investeren in preventie naast het vroegtijdig opsporen. De realiteit in België is helaas anders.
De studie van de Universiteit Gent, op vraag van de Stichting tegen Kanker, die de impact en kosten efficiëntie van preventieprogramma's becijferde, toont in elk geval aan dat deze strategieën effect hebben en kosten kunnen besparen. Onze beleidsmakers, verantwoordelijk voor gezondheid, preventie en controle (deze versnipperde bevoegdheden maken de zaak niet eenvoudiger) nemen voorlopig nog een afwachtende houding aan.
Verschil tussen weten en doen
Het kennisniveau over de zon en haar effect is bij ons al zeer hoog, maar ons gedrag verandert vooralsnog niet of te weinig. Onze levensstijl en onze veranderende omgeving (verdunde ozonlaag) zorgt elk jaar voor een belangrijke jaarlijkse instroom van ongeveer 35,000 nieuwe patiënten.
De meeste mensen in België kennen de risico's van het bruinen maar zolang we blijven denken dat bruin zijn sexy is, hebben we met zijn allen een probleem. Helaas blijft een gebruinde huid het ideaal in ons pigmentarme land. Bruin zijn is al lang geen teken van welvaart meer. Iedereen kan voor een paar euro naar de zonnebank of een tube zelfbruiner kopen. Met de komst van goedkope chartervluchten liggen een paar weekjes zon ook in de winter binnen ieders bereik.
Het kennisniveau over de zon en haar effect is bij ons al zeer hoog, maar ons gedrag verandert vooralsnog niet of te weinig
Dit maakt van huidkanker is een toenemend gezondheidsprobleem, vooral in termen van zorgconsumptie (minder in termen van mortaliteit). Er is dus nog werk aan de winkel om de epidemie van huidkanker in te dijken. En omdat het gedrag van mensen niet gemakkelijk te veranderen is en de nieuwe effectievere behandelingen zoals immunotherapie zeer duur zijn, blijft het ook nodig om te investeren in tijdige opsporing en vooral in preventie. Om allerlei redenen staat preventie van deze kanker ook bij artsen niet erg hoog op de agenda.
Recent wetenschappelijk onderzoek, waarbij men nieuwe pistes onderzoekt om de melanine productie te stimuleren kunnen op termijn misschien een oplossing bieden. In vivo studies moeten eerst natuurlijk uitwijzen wat het risico op mutaties en neveneffecten is. Even afwachten dus.
Hoop op verandering?
Ik daag de overheid uit om te investeren in studies om prioritaire beslissingen te kunnen nemen en te bepalen of we beter blijven behandelen of voorkomen? Als ik naar mijn collega's in het buitenland luister en kijk ben ik alvast overtuigd van het nut van het laatste.
Maar ik heb goede hoop dat ook het gedrag op den duur gaat veranderen: roken is ook niet meer zo maatschappelijk geaccepteerd als het een halve eeuw geleden was. Preventieprogramma's hebben ook daar hun nut al bewezen, maar hier ook nog eens 30 jaar wachten om het tij te keren lijkt me te lang en te duur. Laten we er met zijn allen proberen ons vel te redden!
Professor Lieven Annemans heeft volkomen gelijk als hij zegt dat het beleid keuzes moet maken en daarom beter investeert in die vormen van preventie en behandeling die per geïnvesteerde euro veel gezondheidswinst opleveren. In landen zoals, Australië, Canada, USA, Noorwegen bestaan er langlopende succesvolle preventie programma's om de impact van huidkanker te reduceren. Juist omdat huidkanker in principe grotendeels een vermijdbare aandoening lijkt het zinnig om vooral te investeren in preventie naast het vroegtijdig opsporen. De realiteit in België is helaas anders.De studie van de Universiteit Gent, op vraag van de Stichting tegen Kanker, die de impact en kosten efficiëntie van preventieprogramma's becijferde, toont in elk geval aan dat deze strategieën effect hebben en kosten kunnen besparen. Onze beleidsmakers, verantwoordelijk voor gezondheid, preventie en controle (deze versnipperde bevoegdheden maken de zaak niet eenvoudiger) nemen voorlopig nog een afwachtende houding aan.Verschil tussen weten en doenHet kennisniveau over de zon en haar effect is bij ons al zeer hoog, maar ons gedrag verandert vooralsnog niet of te weinig. Onze levensstijl en onze veranderende omgeving (verdunde ozonlaag) zorgt elk jaar voor een belangrijke jaarlijkse instroom van ongeveer 35,000 nieuwe patiënten. De meeste mensen in België kennen de risico's van het bruinen maar zolang we blijven denken dat bruin zijn sexy is, hebben we met zijn allen een probleem. Helaas blijft een gebruinde huid het ideaal in ons pigmentarme land. Bruin zijn is al lang geen teken van welvaart meer. Iedereen kan voor een paar euro naar de zonnebank of een tube zelfbruiner kopen. Met de komst van goedkope chartervluchten liggen een paar weekjes zon ook in de winter binnen ieders bereik. Dit maakt van huidkanker is een toenemend gezondheidsprobleem, vooral in termen van zorgconsumptie (minder in termen van mortaliteit). Er is dus nog werk aan de winkel om de epidemie van huidkanker in te dijken. En omdat het gedrag van mensen niet gemakkelijk te veranderen is en de nieuwe effectievere behandelingen zoals immunotherapie zeer duur zijn, blijft het ook nodig om te investeren in tijdige opsporing en vooral in preventie. Om allerlei redenen staat preventie van deze kanker ook bij artsen niet erg hoog op de agenda. Recent wetenschappelijk onderzoek, waarbij men nieuwe pistes onderzoekt om de melanine productie te stimuleren kunnen op termijn misschien een oplossing bieden. In vivo studies moeten eerst natuurlijk uitwijzen wat het risico op mutaties en neveneffecten is. Even afwachten dus.Hoop op verandering?Ik daag de overheid uit om te investeren in studies om prioritaire beslissingen te kunnen nemen en te bepalen of we beter blijven behandelen of voorkomen? Als ik naar mijn collega's in het buitenland luister en kijk ben ik alvast overtuigd van het nut van het laatste. Maar ik heb goede hoop dat ook het gedrag op den duur gaat veranderen: roken is ook niet meer zo maatschappelijk geaccepteerd als het een halve eeuw geleden was. Preventieprogramma's hebben ook daar hun nut al bewezen, maar hier ook nog eens 30 jaar wachten om het tij te keren lijkt me te lang en te duur. Laten we er met zijn allen proberen ons vel te redden!
