Omdat er al zoveel gezegd en geschreven is over corona en lockdownperikelen, omdat het heden over niets anders gaat, noch in media, noch in het echte leven, omdat iedereen gefocust lijkt op dit spike-dragende mormel en omdat iedereen wel een mening lijkt te hebben over hoe je het moet aanpakken, bleef de columninkt in mijn pen.

Vandaag laat ik er toch weer een paar druppels uit vloeien. Omdat ik zelf ook geveld werd. Ondanks een jaar doorgedreven stoïcijnse levensstijl en een eerste Pfizer-vaccin, werd ik op de valreep van de tweede dosis alsnog getackeld.

Ondanks de gedoodverfde stelling van de (terechte) onderwijssupporters dat scholen geen 'modus operandi' vormen, hebben onze drie kinderen elk COVID-19 verworven, de heden zeer begeerde Britse versie. Solidair als ze zijn, deden ze die groen gespikkelde gruwel ook aan hun geliefde moeder cadeau, waarvoor mijn oprechte dank.

Uiteraard zou het wel meevallen. Tenslotte kreeg ik al die eerste prik. En dat deed het ook. Voor een SARS-infectie. Elk symptoom is de revue gepasseerd, van hoofdpijn tot koorts, sinusitis, verliefdheid op het sanitair, droge longverterende hoestbuien, neuritis en het tijdelijk verdwijnen van enig sensorisch onderscheid tussen pickles, chorizo, choco, shampoo of koffie. Mijn gevoel voor humor bleef gelukkig onaangeroerd.

Het is zoals de beurs: moet je beleggen of verkopen?

Zoals gezegd, mijn persoonlijke corona-experience viel reuze mee voor een initieel als griepje aangekondigde selectieve sluikrover. Dat kan helaas niet iedereen zeggen. We weten allemaal hoeveel mensen al ten onder gegaan zijn aan dit rotvirus. We beseffen als arts allemaal maar al te goed hoe de gezondheidszorg sputtert onder het juk van de massa aanmeldende zieken. Vandaar ook al een jaar lang de terugkerende, vrijheidberovende en economiekelderende maatregelen.

Vandaag zien we het onbegrip voor al deze maatregelen toenemen. Heel voorspelbaar en ook heel begrijpelijk. Telkens het beleid de ondankbare taak heeft om knopen door te hakken, worden heel wat mensen ontevreden gestemd. Ze worden persoonlijk getroffen op privaat of professioneel gebied. Begrip, nuchterheid, kalmte en open blik voor het totaalplaatje, komen dan uiteraard makkelijk in het gedrang. 'Laat ons het uitzieken', 'zet ze thuis aan de zuurstof', 'we gaan voor een spontane groepsimmuniteit', 'natuurlijke selectie', 'vaccinatie is een complot': het zijn uitspraken die ik dagelijks waarneem. Niet enkel op sociale media.

Verbeter de wereld, begin met uzelf

Op zich heel begrijpelijk. We zijn het beu! Een heden heel populaire uitspraak, waarbij ik me altijd de bedenking maak: waren we dat dan ooit niet? De cijfers zijn wat ze zijn. De opnieuw toenemende impact op de zorg vandaag ook. Niemand heeft een glazen bol. Enkel over het verleden zijn we zeker. En elke situatie is helaas anders.

Het is zoals de beurs: moet je beleggen of verkopen? Wie weet het? Achteraf kan je vlot verklaren wat gebeurde, alsof het voorspelbaar was. Het antwoord is dus: niemand. Het is haast een wetenschappelijke politiek geworden. Waarna de analyse postfactum ongetwijfeld kraakhelder zal zijn en we nooit helemaal zullen kunnen begrijpen waarom en wanneer welke beslissingen genomen werden.

Ik zei het al meermaals: ik ben blij dat ik geen politicus ben. Wat een soep, wat een uitdaging, wat een beleidsvoerende ellende. Maar een feit is: ik kreeg corona. U kan het ook krijgen. We zijn geen kanonnenvlees, de populistische uitspraak van bepaalde beroepsgroepen die sneller gevaccineerd wensen te worden.

Neen, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. En we moeten en zullen meevaren. Ik hoop dat dat in alle sereniteit kan gebeuren. Zodat de woelige tocht niet nog guurder wordt.

Aan alle stuurlui aan wal, al maanden gedepriveerd van alles oplossende cafépraatjes, heb ik slechts één advies: verbeter de wereld, begin met uzelf. We kunnen enkel ons best doen: om de infectie niet te krijgen (wees voorzichtig!) en zo je toch die pech hebt, hem niet door te geven (testen!).

Sterkte aan ons allen. Ik hoop dat de strijd zo snel mogelijk uitgestreden zal zijn.

Omdat er al zoveel gezegd en geschreven is over corona en lockdownperikelen, omdat het heden over niets anders gaat, noch in media, noch in het echte leven, omdat iedereen gefocust lijkt op dit spike-dragende mormel en omdat iedereen wel een mening lijkt te hebben over hoe je het moet aanpakken, bleef de columninkt in mijn pen.Vandaag laat ik er toch weer een paar druppels uit vloeien. Omdat ik zelf ook geveld werd. Ondanks een jaar doorgedreven stoïcijnse levensstijl en een eerste Pfizer-vaccin, werd ik op de valreep van de tweede dosis alsnog getackeld. Ondanks de gedoodverfde stelling van de (terechte) onderwijssupporters dat scholen geen 'modus operandi' vormen, hebben onze drie kinderen elk COVID-19 verworven, de heden zeer begeerde Britse versie. Solidair als ze zijn, deden ze die groen gespikkelde gruwel ook aan hun geliefde moeder cadeau, waarvoor mijn oprechte dank.Uiteraard zou het wel meevallen. Tenslotte kreeg ik al die eerste prik. En dat deed het ook. Voor een SARS-infectie. Elk symptoom is de revue gepasseerd, van hoofdpijn tot koorts, sinusitis, verliefdheid op het sanitair, droge longverterende hoestbuien, neuritis en het tijdelijk verdwijnen van enig sensorisch onderscheid tussen pickles, chorizo, choco, shampoo of koffie. Mijn gevoel voor humor bleef gelukkig onaangeroerd. Zoals gezegd, mijn persoonlijke corona-experience viel reuze mee voor een initieel als griepje aangekondigde selectieve sluikrover. Dat kan helaas niet iedereen zeggen. We weten allemaal hoeveel mensen al ten onder gegaan zijn aan dit rotvirus. We beseffen als arts allemaal maar al te goed hoe de gezondheidszorg sputtert onder het juk van de massa aanmeldende zieken. Vandaar ook al een jaar lang de terugkerende, vrijheidberovende en economiekelderende maatregelen. Vandaag zien we het onbegrip voor al deze maatregelen toenemen. Heel voorspelbaar en ook heel begrijpelijk. Telkens het beleid de ondankbare taak heeft om knopen door te hakken, worden heel wat mensen ontevreden gestemd. Ze worden persoonlijk getroffen op privaat of professioneel gebied. Begrip, nuchterheid, kalmte en open blik voor het totaalplaatje, komen dan uiteraard makkelijk in het gedrang. 'Laat ons het uitzieken', 'zet ze thuis aan de zuurstof', 'we gaan voor een spontane groepsimmuniteit', 'natuurlijke selectie', 'vaccinatie is een complot': het zijn uitspraken die ik dagelijks waarneem. Niet enkel op sociale media.Op zich heel begrijpelijk. We zijn het beu! Een heden heel populaire uitspraak, waarbij ik me altijd de bedenking maak: waren we dat dan ooit niet? De cijfers zijn wat ze zijn. De opnieuw toenemende impact op de zorg vandaag ook. Niemand heeft een glazen bol. Enkel over het verleden zijn we zeker. En elke situatie is helaas anders. Het is zoals de beurs: moet je beleggen of verkopen? Wie weet het? Achteraf kan je vlot verklaren wat gebeurde, alsof het voorspelbaar was. Het antwoord is dus: niemand. Het is haast een wetenschappelijke politiek geworden. Waarna de analyse postfactum ongetwijfeld kraakhelder zal zijn en we nooit helemaal zullen kunnen begrijpen waarom en wanneer welke beslissingen genomen werden.Ik zei het al meermaals: ik ben blij dat ik geen politicus ben. Wat een soep, wat een uitdaging, wat een beleidsvoerende ellende. Maar een feit is: ik kreeg corona. U kan het ook krijgen. We zijn geen kanonnenvlees, de populistische uitspraak van bepaalde beroepsgroepen die sneller gevaccineerd wensen te worden. Neen, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. En we moeten en zullen meevaren. Ik hoop dat dat in alle sereniteit kan gebeuren. Zodat de woelige tocht niet nog guurder wordt. Aan alle stuurlui aan wal, al maanden gedepriveerd van alles oplossende cafépraatjes, heb ik slechts één advies: verbeter de wereld, begin met uzelf. We kunnen enkel ons best doen: om de infectie niet te krijgen (wees voorzichtig!) en zo je toch die pech hebt, hem niet door te geven (testen!).Sterkte aan ons allen. Ik hoop dat de strijd zo snel mogelijk uitgestreden zal zijn.