België, een democratie?

Tussen droom en politieke daad lopen in dit land echter enorme grendels en beperkingen. Begin jaren 70 werd met de grendelgrondwet de Vlaamse meerderheid immers opgegeven ten gunste van de Franstalige minderheid.Zo beschikte die minderheid van de bevolking plots over een paritair samengestelde ministerraad, alarmbelprocedures en een gigantisch vetorecht (tweederdemeerderheid nodig, met minstens de helft in elke taalgroep).BlokkeringVoor iedere hervorming die wat verder gaat dan wat rommelen in de marge, zijn grondwettelijk dus bijzondere meerderheden noodzakelijk.Wil Vlaanderen zelf zijn eigen sociale zekerheid organiseren, dan moet men hiervoor het akkoord verkrijgen van de Franstaligen.En daarom is het feit dat Vlamingen in dit land een numerieke meerderheid vormen, plots volledig omgekeerd. De Franstalige minderheid domineert de meerderheid. Zij bepalen telkens opnieuw de agenda. Wat er politiek besproken mag worden, wat er precies in ons land kan veranderen en welke zware prijs hiervoor betaald moet worden.Ondoorzichtige staatsstructuurBij iedere verdere staatshervorming, elke terechte Vlaamse verzuchting voor meer maatwerk en eigen klemtonen, konden de Franstaligen hun posities versterken.Het resultaat van al dat knip- en plakwerk zorgde intussen voor een ondoorzichtige staatsstructuur en een weinig efficiënt beleid. Een failed state!En intussen blijven de Vlamingen op hun honger zitten. En de geldkraan naar Franstalige kant verder open.Goed voor jaarlijks 12 miljard euro of 1.920 euro per Vlaming.TransferOp basis van de bijdragebons binnen de Neutrale landsbond, berekende het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds dat iedere Vlaamse gerechtigde elk jaar opnieuw minstens 19.000 euro betaalt aan de sociale zekerheid. Dat is ruim 4.000 euro meer dan de individuele Waalse bijdrage. En dan laten we de uitgaven nog even buiten beschouwing.Ook ondanks deze enorme solidariteit die veel hoger is dan wat West-Duitsland ooit injecteerde in Oost-Duitsland en waarbij effectief een positief resultaat werd bereikt, moeten de Vlaamse politici telkens op hun knieën om (een beetje) vooruit te komen. Als een processie van Echternach...Overwinning?Zo wordt het recente akkoord over de contingentering, waarbij bijlange nog niet alles waterdicht en duidelijk is, al verkocht als een overwinning. Waar het de normaalste zaak van de wereld is dat er niet geraakt wordt aan de verdeelsleutel van de artsenquota (60-40) tussen noord en zuid op basis van de bevolkingsaantallen.Nu al zijn er 29% méér Franstalige artsen. Met alle gevolgen van dien rond Brussel en de taalgrens voor de Vlaamse artsenstudenten en patiënten in Brussel die amper in het Nederlands geholpen kunnen worden!Men kan zich de vraag stellen in hoeverre al deze voorrechten voor de minderheid nog rijmen met democratie. De vraag stellen is ze beantwoorden.Hoe actueel blijven in dit land de wijze woorden van de Griekse historicus Herodotus, die stelde dat de grootste pijn die een mens (en dus ook een volk) kan lijden er in bestaat, vol goede en grootse plannen te zitten, maar door de omstandigheden tot machteloosheid gedoemd zijn en daar bovendien zelf verantwoordelijk voor te zijn.Het is met andere woorden aan ons Vlamingen om die scheve situatie terug recht te trekken.