We gaan naar Barcelona voor het congres van de Europese vereniging voor urologie, waar de relatie tussen testosteron en prostaatkanker weer ter discussie werd gesteld. De Belgische verenigingen voor gastro-enterologie en medische oncologie consolideren het onderzoek in België.

In dit commentaarstuk wil ik het echter hebben over een peiling over burn-out in medische middens, die op het congres van de EAU werd gepresenteerd. Medscape publiceert jaarlijks een National Physicians Burnout, Depression and Suicide Report. De incidentie van burn-out, emotionele uitputting als gevolg van het werk, blijkt gestaag toe nemen. De helft van de Amerikaanse collega's zou een burn-out hebben met de urologen op kop. In Barcelona werden de resultaten gepresenteerd van een anonieme peiling over burn-out bij assistenten urologie uitgevoerd in de VS en in vier Europese landen, namelijk België, Frankrijk, Italië en Portugal.

De peiling leert dat de nieuwe generatie urologen het niet goed stelt en dat zij het zelf zeggen. In de VS blijkt 38% van de assistenten urologie de typische symptomen van een burn-out te vertonen. In Europa is dat gemiddeld 43,7%, maar met een brede spreiding. In België blijkt het nogal mee te vallen. De volgende generatie blijkt zeer plastisch te zijn en een stalen moreel te hebben. Slechts 9,3% verklaart dat ze op zijn. In Frankrijk is dat 12,5%, in Portugal 30,5% en in Italië 45,2% (misschien heimwee naar een vervlogen dolce vita).

De oorzaak daarvan is de zware werkbelasting vooral tijdens de wachtdiensten in het weekeinde, de exponentiële toename van de paperassen en administratieve verplichtingen, een inkrimping van het liefdes- en gezinsleven en verlies van het plezier om te werken en te leren. Een aantal respondenten vergelijkt zich met Charlot in Modern Times, robots die weliswaar geen schroeven vastdraaien aan een lopende band, maar patiënten afhaspelen met als enige doel de wachtzalen tijdig leeg te krijgen.

Het gevoel van professionele malaise bij de toekomstige artsen is een maatschappelijk probleem geworden, dat almaar meer plaats inneemt in de publieke ruimte. Getuige waarvan de mooie documentaire Le ventre de l'hôpital op Arte (voor de oude bokken) en voor de jonge snaken de opmerkelijke, sombere reeks Hippocrate op Canal+ en de zeer belastende, weinig genuanceerde reportage Questions à la une op de RTBF.

In Barcelona werden we bekogeld met cijfers, die het onbehagen van de assistenten weerspiegelen, maar één zin uit de vragenlijsten heeft me toch getroffen: "We zijn er niet om te leren, we zijn er om de machine te doen draaien." Zouden sommige stagemeesters, die zelf worden meegesleurd door de maalstroom van de moderne ziekenhuisactiviteit en niet zo ver van een burn-out staan, hun opdracht, namelijk informatie doorgeven en onderwijs, vergeten zijn? Aristoteles gaf les aan zijn leerlingen, hij zette ze niet op straat. Het is een brutale, politiek incorrecte zin, die echter blijkt te weerspiegelen wat tal van assistenten voelen.

Om over na te denken en ervoor te zorgen dat de volgende generatie geen verloren generatie wordt.

We gaan naar Barcelona voor het congres van de Europese vereniging voor urologie, waar de relatie tussen testosteron en prostaatkanker weer ter discussie werd gesteld. De Belgische verenigingen voor gastro-enterologie en medische oncologie consolideren het onderzoek in België.In dit commentaarstuk wil ik het echter hebben over een peiling over burn-out in medische middens, die op het congres van de EAU werd gepresenteerd. Medscape publiceert jaarlijks een National Physicians Burnout, Depression and Suicide Report. De incidentie van burn-out, emotionele uitputting als gevolg van het werk, blijkt gestaag toe nemen. De helft van de Amerikaanse collega's zou een burn-out hebben met de urologen op kop. In Barcelona werden de resultaten gepresenteerd van een anonieme peiling over burn-out bij assistenten urologie uitgevoerd in de VS en in vier Europese landen, namelijk België, Frankrijk, Italië en Portugal.De peiling leert dat de nieuwe generatie urologen het niet goed stelt en dat zij het zelf zeggen. In de VS blijkt 38% van de assistenten urologie de typische symptomen van een burn-out te vertonen. In Europa is dat gemiddeld 43,7%, maar met een brede spreiding. In België blijkt het nogal mee te vallen. De volgende generatie blijkt zeer plastisch te zijn en een stalen moreel te hebben. Slechts 9,3% verklaart dat ze op zijn. In Frankrijk is dat 12,5%, in Portugal 30,5% en in Italië 45,2% (misschien heimwee naar een vervlogen dolce vita).De oorzaak daarvan is de zware werkbelasting vooral tijdens de wachtdiensten in het weekeinde, de exponentiële toename van de paperassen en administratieve verplichtingen, een inkrimping van het liefdes- en gezinsleven en verlies van het plezier om te werken en te leren. Een aantal respondenten vergelijkt zich met Charlot in Modern Times, robots die weliswaar geen schroeven vastdraaien aan een lopende band, maar patiënten afhaspelen met als enige doel de wachtzalen tijdig leeg te krijgen.Het gevoel van professionele malaise bij de toekomstige artsen is een maatschappelijk probleem geworden, dat almaar meer plaats inneemt in de publieke ruimte. Getuige waarvan de mooie documentaire Le ventre de l'hôpital op Arte (voor de oude bokken) en voor de jonge snaken de opmerkelijke, sombere reeks Hippocrate op Canal+ en de zeer belastende, weinig genuanceerde reportage Questions à la une op de RTBF.In Barcelona werden we bekogeld met cijfers, die het onbehagen van de assistenten weerspiegelen, maar één zin uit de vragenlijsten heeft me toch getroffen: "We zijn er niet om te leren, we zijn er om de machine te doen draaien." Zouden sommige stagemeesters, die zelf worden meegesleurd door de maalstroom van de moderne ziekenhuisactiviteit en niet zo ver van een burn-out staan, hun opdracht, namelijk informatie doorgeven en onderwijs, vergeten zijn? Aristoteles gaf les aan zijn leerlingen, hij zette ze niet op straat. Het is een brutale, politiek incorrecte zin, die echter blijkt te weerspiegelen wat tal van assistenten voelen.Om over na te denken en ervoor te zorgen dat de volgende generatie geen verloren generatie wordt.