...

Op de kleuterschool vroeg de juf wat ik later wilde worden. "Wetenschapper", zei ik spontaan. De juf keek me verward aan en antwoordde: "Ah, je bedoelt waarschijnlijk verpleegster?" Zelf heb ik geen probleem met verpleegsters, integendeel, maar het was zowat het enige beroep dat de juf zich kon voorstellen bij een vierjarige kleuter die wetenschapper wilde worden. Goedbedoeld probeerde ze de klas uit te leggen waar ik het over had. Met de handen in de heupen antwoordde ik gedecideerd: "Nee, nee, ik bedoel écht wetenschapper."Deze quote uit haar biografie typeert Mae Jemison van kop tot teen. Geboren in 1956 in Decatur (Alabama, VS) en opgegroeid als jongste van drie kinderen in Chicago, dochter van een timmerman en een onderwijzeres, werd verwondering voor de wereld haar met de paplepel ingegeven. Vooral oom Louis speelde een belangrijke rol. "Met uncle Louis keek ik 's nachts naar de sterren. Hij legde me uit dat het zonnen waren. Toen ik zeven was, vertelde hij me over Einsteins relativiteitstheorie. Ik ben verwonderd gebleven en probeer een verklaring te vinden voor alles."Jemison was nauwelijks 16 toen ze een beurs van Stanford University kreeg. Op haar 21ste studeerde ze af als chemisch ingenieur. In dezelfde periode behaalde ze ook een bachelor in Afrikaans-Amerikaanse studies. Toch bleef ze op haar honger zitten. Aangetrokken tot de mechanismen achter het leven, verkaste ze naar Cornell University voor een artsenopleiding.Na haar studies geneeskunde ging ze aan de slag in een ziekenhuis in Los Angeles. Het avontuur lokte echter. Ze werd vrijwilliger bij het Amerikaanse Vredeskorps en werkte van 1983 tot 1985 als crisisarts in Sierra Leone en Liberia.Ook de overstap naar NASA omschrijft ze als een logisch gevolg van jeugdige ervaringen. Ze volgde de Amerikaanse Gemini, Mercury en Apollo ruimtevaartprogramma's op de voet en maakte al op jonge leeftijd de observatie dat alle astronauten witte mannen waren. "Stel nu dat astronauten tijdens hun ruimtereis wezens van andere planeten ontmoeten, wat zouden deze aliens dan denken over de mensheid?", vroeg ze zich af. "Dat er maar één sekse bestaat en dat die wit is? Dat kon toch niet de bedoeling zijn?"In oktober 1985 schreef ze zich in bij NASA voor een astronautenopleiding. Het programma ging echter tijdelijk de koelkast in na het ongeluk met de ruimteveer Challenger in 1986. Een jaar later werd ze wel geselecteerd uit een groep van 2.000 kandidaten. In september 1992 was het zover: ze maakte als Science Mission Specialist deel uit van missie STS-47 met de Endeavor. Tussen 12 en 20 september 1992 draaide ze 127 rondjes rond de aarde en was verantwoordelijk voor 43 medischwetenschappelijke experimenten. Sindsdien staat ze bekend als 'the first black women in space'.Met beide voeten terug op de grond, nam Jemison ontslag bij NASA. Ze kon de mensheid betere diensten bewijzen dan te wachten op een nieuwe ruimtemissie, vond ze. Als arts bij het Vredeskorps had ze ervaring opgedaan met het organiseren van gezondheidszorg in moeilijke omstandigheden. Als ingenieur en astronaut had ze inzicht gekregen in de wereld van de technologie en telecommunicatie. Het oplossen van gezondheidsvraagstukken, het wegwerken van sociale achterstand en de inzet van technologie zouden haar verdere professionele carrière bepalen.Ze richt bedrijven op als The Jemison Group Inc., een consultancybedrijf met een focus op de socioculturele impact van technologische innovatie, en BioSentient Corporation. Dat laatste legt zich toe op het verder ontwikkelen van medische NASA-technologie die ze zelf uittestte tijdens missie STS-47.Jemison staat ook aan de wieg van The Dorothy Jemison Foundation for Excellence, een stichting vernoemd naar haar overleden moeder, die effectieve onderwijstechnieken promoot voor kwetsbare jongeren. Van 1995 tot 2002 was ze professor milieukunde aan het Dartmouth College en vanaf 1999 doceert ze aan de Cornell University.In 2012 haalde ze met The Dorothy Jemison Foundation for Excellence het 100 Year Starship project binnen, een gezamenlijk initiatief van de NASA en DARPA, het onderzoeks- en innovatieagentschap van het Amerikaanse leger. 100 Year Starship stimuleert onderzoek en technologie om interstellaire reizen mogelijk te maken; graag tussen nu en de komende 100 jaar. De gewezen astronaut is nog steeds directeur van de organisatie.Ondertussen grossiert Mae Jemison in eredoctoraten. De KU Leuven is de elfde universiteit die haar een eredoctoraat uitreikt. Prestigieuze instellingen als het Polytechnic Institute of the New York University, Dartmouth College en Princeton University gingen de KU Leuven voor.