...

Uit de nieuwe monografie blijkt dat July al vanaf het prille begin films wou maken. Toch zou het nog tot 2005 voor ze haar eerste langspeelfilm uitbracht. Ondertussen zat ze echter zowat het tegenovergestelde van stil. Haar eerste toneelstuk, The Lifers uit 1992, is gebaseerd op haar correspondentie met een gevangene die voor moord vastzat. In de monografie prijken na een korte uitleg bij elk werk steeds commentaren van vrienden, familie, July zelf, uitgevers en artiesten als David Byrne. Bij The Lifers schreef July's moeder, zelf een schrijfster, over die bizarre correspondentie: "Ze was 15 of 16 toen, we zagen de brieven aankomen maar moeiden er ons niet mee". July speelde in bands maar besloot vrij snel zich volledig toe te leggen op soloperformances. Op Spotify vindt u via de zoekfunctie 'Miranda July' onder andere het experimentele Binet-Simon Test, een knettergekke medisch getinte mix van performance, spoken word, geluid en muziek, waarin ze een dokter vertolkt. In 1998 ontwierp July zelfs schoenen met medisch verband als materiaal. Datzelfde jaar maakte ze op vraag van het Portland Institute For Contemporary Art (PICA) met Love Diamond haar eerste avondvullende performance voor een theater met een zittend publiek, dit in tegenstelling tot de punkclubs waar ze eerder performde. In de eerste act zien we een meisje dat beweert ziek te zijn of dat effectief ook is en een moeder die mens is of dat pretendeert te zijn. July speelt alle rollen zelf. Deze ervaring leidde in 2000 tot een tweede grote performance The Swan Tool in opdracht van PICA , de Rotterdamse Schouwburg en het Internationale Filmfestival van Rotterdam (IFFR). Deze combinatie van video, performance, livemuziek en helium zoals July het in haar monografie zelf omschrijft, vertelt het verhaal van een vrouw die niet kan kiezen tussen blijven leven en sterven, dus begraaft ze zichzelf maar in haar tuin. Miranda July is een pionier op het gebied van interactieve kunst. Communicatie en interactie tussen mensen en dingen vormen de kern van al haar werk. In 2006 brengt ze het gegeven van kijkerparticipatie tot nooit geziene hoogtes in de performance Things We Don't Understand And Definitely Are Not Going To Talk About. July verwerkt er de angst, shock en verlamming van haar eigen relatiebreuk in. David Byrne zag de show en nodigde haar uit om iets gelijkaardigs te creëren bij een van zijn concerten.Nog een stap verder gaat July in 2015 met de performance New Society waarin ze het publiek uitnodigt om met haar een onafhankelijke staat te vormen en voor eeuwig in het theater te blijven. Een toeschouwer maakt een vlag, een andere componeert een hymne en enkelen schrijven zelfs een grondwet.Nadat ze eerder al experimenteerde met tekst op voorwerpen en andere beeldende kunst maakt Miranda July in 2009 voor de Biënnale van Venetië met Eleven Heavy Things 11 sculpturen waarbij ze het publiek andermaal uitnodigt tot interactie. De passanten kunnen lichaamsdelen in tabletten met allerlei openingen steken of plaatsen. Bij eentje plaatst ze als titel ' This is not the first hole my finger has been in nor will it be the last'. Dat siert ook de cover van de monografie. Grappig zijn ook de drie piëdestallen genaamd The Guilty One, The Guiltier One en The Guiltiest One waarbij July de bezoekers uitnodigt plaats te nemen op het voor hen meest geschikte niveau van schuld tegenover de mensen rondom hen. In 2017 opent July in Londen een pop up-winkel voor goede doelen waar spullen worden verkocht afkomstig uit gelijkaardige winkels van boeddhistische, joodse, christelijke en islamitische gemeenschappen.We eindigen deze allesbehalve exhaustieve excursie door het werk van Miranda July met I'm The President, Baby. Hier zie je vier gordijnen in het Londense Victoria and Albert Museum die gelinkt zijn aan de smartphone en het bed van Oumarou Idrissa, een vriend van haar uit Niger die ze leerde kennen toen ze in zijn taxi plaatsnam op weg naar Rihanna die ze zou gaan interviewen. Telkens de slapeloze Idrissa in het midden van de nacht een bericht naar zijn familie in Niger stuurt, Instagram gebruikt of Uber intikt, beweegt een van de gordijnen. Geniaal of gek? Wij vinden het geniaal gestoord.