...

Je kan er de laatste weken moeilijk naast kijken. De boeren zijn boos. Met hun tractoren havens en snelwegen blokkeren, stropoppen in brand steken en weinig subtiele slogans als 'de geit moet weg' of 'de boer is weer de lul door deze stikstof flauwekul'; in ieder geval, hun acties krijgen de nodige media-aandacht en mogelijk beweegt er ook nog wel iets op vlak van beleid. Of je nu sympathiseert met hun strijd of niet, je kan niet naast een aantal parallellen kijken die er zijn met onze sector. De werkdruk is hoog en de administratieve overlast ten overstaan van een hypercontrolerende overheid is soms niet aan een buitenstaander uit te leggen. Toch slagen wij er als artsen niet in om, zelfs met wat fatsoenlijker slogans, ons te organiseren en een eenduidig verhaal te brengen wat we precies willen en wat niet. De overheid erodeert het vrij beroep, verbiedt supplementen om ideologische redenen op een ogenblik waarop de ziekenhuizen rode cijfers kleuren, huisartsenwachtposten moeten 's nachts sluiten en ondertussen mogen apothekers vaccineren, doen zelfstandige vroedvrouwen aan peripartale diagnostiek en binnenkort mag je waarschijnlijk naar de kinesitherapeut zonder voorschrift.Als artsen zijn we medebeheerders van de sociale zekerheid. Dat is op zich een goede zaak omdat doelmatigheid van terugbetaalde zorg uiteraard mee door de beroepsgroep moet worden ingeschat. Maar medebeheer leidt al te vaak tot verkleving en vervreemding: wie veel in Brusselse vergaderzalen vertoeft, lijkt wel eens te vergeten om verantwoording af te leggen aan de achterban. Dat gebeurt al helemaal wanneer sommigen - zoals op Vlaams niveau - een quasi-monopolie menen te hebben op de stem van de huisarts. De Vlaamse huisarts is niet blij. Vage concepten als bloemblaadjesmodel of quintuple aim kwaliteitsbeleid worden op het terrein zuur onthaald. We zijn met minder huisartsen, op sommige plekken zelfs te weinig, en we worden gedegradeerd tot briefjes schrijvende dossierbeheerders die interessante deeltaken ofwel (moeten/kunnen) delegeren aan andere eerstelijnswerkers, ofwel geüsurpeerd worden door tweedelijns (ziekenhuis)artsen die zich hoe langer hoe meer extramuraal en op de eerste lijn begeven. Als huisarts willen we eerste aanspreekpunt zijn voor een nieuw gezondheidsprobleem en vanaf daar onderzoeken aanvragen, verwijzen of behandelingen voorschrijven. Daarvoor willen we als vrij beroeper zelf bepalen of en wie we daarvoor bijkomend moeten inschakelen. De New Deal suggereert dat dit enkel forfaitair kan - ook dat stuit tegen de borst. Misschien is het te laat, maar ik sluit optimistisch af. Zou het kunnen dat het momentum er nog is voor de zachte revolutie van de huisartsgeneeskunde in Vlaanderen? Zou het kunnen dat artsenverenigingen hun verschillen kunnen overstijgen en met respect voor elkaars fundamentele principes en bezwaren de bekommernissen van een groot deel van de achterban op beleidsniveau kunnen vertalen, zowel federaal als Vlaams? Zonder boeren geen eten, zonder huisartsen een belabberde gezondheidszorg.