...

Rutger Den abt heeft een al wat langer studietraject achter de rug. "Ik heb eerst biomedische wetenschappen gedaan en ben pas later aan mijn opleiding geneeskunde begonnen. Ik was altijd al geïnteresseerd in wetenschappen, maar zeker nu ik mijn masterstage doe, lijkt het mij wel boeiend om de theoretische kennis te combineren met het handmatige werk. Ik zou graag specialiseren in urologie of abdominale chirurgie", luidt het. Maar hoe kom je dan op het idee van een tattoo? "Ik ken een aantal mensen met tattoos en ik vind dat wel iets hebben. Ook de sensatie om eens een naald in mijn lijf te voelen intrigeerde me." Maar er aan denken, het mooi vinden en zelf effectief een tattoo zetten, dat is toch een heel proces. "Een van de vragen die ik me stelde, was: ga ik dat later nog wel mooi vinden? Los van de vraag: waar ga ik een tattoo zetten?" Een cruciale rol in dit verhaal komt toe aan de oma van de jongeman. "Zij heeft ons als kind altijd opgevangen, ik heb van haar heel veel geleerd. Ze is jong weduwe geworden, maar het is altijd een sterke, onafhankelijke vrouw geweest - tot ze na een knieoperatie twee beroertes kreeg, met als gevolg gezichtsverlies, later verloor ze ook haar ruimte- en tijdsbesef, ze kloeg over hoofd- en buikpijn. Ik heb heel die periode extra intens beleefd: als aankomend arts ben je sowieso betrokken, maar tegelijkertijd ging dit ook over mijn oma. Ik herinner me nog goed dat ik haar had gezegd toen ze levensmoe werd: 'Moe, ik wil je er echt bij hebben als ik afstudeer.' Het heeft helaas niet mogen zijn." Na de crematie heb ik aan de begrafenisondernemer gevraagd of ik een potje assen mocht hebben. "Ik heb geen affiniteit met kerkhoven, ik zag me daar niet naartoe gaan." De assen waren de finale aanzet naar een tattoo, krijg ik te horen. "Bij een ceremonial tattoo worden de assen vermengd met de inkt. Ik had initieel gedacht om een kleine tattoo te laten zetten. Maar het eindresultaat is een stuk groter geworden, ook om de vele details tot hun recht te laten komen. Ik heb bewust gekozen om de tattoo onder mijn oksel en op de zijkant van mijn ribben te plaatsen: ik wilde sowieso niet meteen te koop lopen met mijn tattoo. En tegelijk: dat is een van de pijnlijkste plekken om je te laten tatoeëren. Mijn oma heeft in haar laatste levensfase ook afgezien, dan vond ik dat ik als eerbetoon en uit respect voor haar ook wel mocht afzien." Het blijken geen loze woorden te zijn: om de basistattoo te plaatsen heeft de tatoeëerder tien uur gewerkt, om de details en schaduwen te accentueren nog eens zes uur... In de tattoo die op Rutgers torso prijkt, zit een heleboel symboliek, zo blijkt. "Ik ben vertrokken van de staf van Asclepius: die symboliseert mijn liefde voor de geneeskunde. Maar ik wilde evenzeer geometrie en symmetrie in mijn tattoo, vandaar dat ik ben uitgekomen op de caduceus met twee slangen. Slangen staan onder meer symbool voor kracht, gevaar, maar evenzeer voor wedergeboorte, kennis en genezing. De twee vervlochten slangen in de staf van Hermes kan je ook interpreteren als een verwijzing naar de DNA-helixstructuur, zo leg ik de genetische link naar mijn oma", vertelt hij. Ook het oude Egypte zit in de tattoo: helemaal bovenaan staat de Ankh, symbool voor het eeuwig leven, en tussen de vleugels van de caduceus duikt het oog van de zonnegod Ra op. "Ik verjaar op 21 juni, de dag van de zonnewende. Maar het verwijst ook naar zintuigen en concreet de gezichtsproblemen die oma op het eind van haar leven had." Dat hij Hermes' staf heeft vervangen door een zwaard en enkele bloeddruppels onderaan was een artistieke keuze. "Er mochten wat esoterische elementen in mijn tattoo zitten." "Het resultaat, bovenaan breed maar als een omgekeerde driehoek eindigend in een punt, staat ideaal op mijn thorax. Ik ben er best trots op. Mijn mama, die mee het ontwerp heeft helpen finetunen, vindt het ook mooi, mijn vrienden vinden het chic, maar ze voelen niet per se de drang om zelf een tattoo te laten zetten. Als ik er op terugkijk, denk ik dat dit allicht een onderdeel van mijn rouwproces is. Het is mijn manier om ons moe voor altijd bij mij te hebben", klinkt het.