...

Mensen draaien door, op de golven van hun gewoontes, heel dikwijls op automatische piloot, als een vliegtuig dat je programmeert om van punt A naar punt B te vliegen. Zelfreflectie, nadenken over wat echt essentieel is in het leven, krijgt in zo'n flow weinig of geen kans. Zich vragen stellen, verwonderd zijn over kleine dingen, uit evenwicht gebracht worden door de schoonheid van kunst of de natuur, de platgetreden denkkaders overstijgen, al deze activiteiten worden verdrongen door de tijd met weinig respect te behandelen. Eigenlijk zijn we zelfs voor een stukje bang geworden van de tijd. We proppen alles zodanig vol met handelingen en projecten, dat we geen seconde hoeven stil te staan, of even rustig in en uit te ademen, alsof ademen geen onderdeel meer is van het leven, alsof stilstaan alleen maar achteruitgaan is, het alomgekende adagio van de neoliberale levensvisie indachtig.