...

Politici maakten geen al te beste indruk tijdens de voorbije gezondheidscrisis. We blijven beleefd. Erger is dat ze daar ook geen lessen uit trekken. Neem nu de Vlaamse regering. Vanaf 1 juli valt de vestigingspremie weg voor huisartsen die willen starten in een huisartsarme zone. Kan best dat daar goede redenen voor zijn. Alleen is de timing, anderhalve maand vooraf, ontoelaatbaar krap. Zoals alle burgers maken ook huisartsen plannen op lange termijn. Out of the blue en ongeveer onmiddellijk 20.000 euro schrappen is dan een lelijke streep door de rekening. Over naar het federale niveau. Alle afgestudeerde geneeskundestudenten mogen beginnen aan een artsopleiding. Amnestie voor alles. Contingentering? Kennen we niet. Afstemmen van het medisch aanbod op de vraag? Nooit van gehoord. Of hoe het volstaat om lang genoeg dwars te liggen om gelijk te krijgen. Vele Vlaamse en federale politici zijn het noorden en de voeling met de realiteit kwijt. Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd een besluit uit te vaardigen om zorgverleners op te vorderen? En waarom? We maken net een gezondheidscrisis mee waarin zorgprofessionals - met gevaar voor eigen leven - het beste van zichzelf geven. Op een uurtje extra kijken ze niet. Politici hebben naar verluidt een dik vel. Toch bleven ze uit angst voor misstappen en kritiek de voorbije maanden opvallend vaak veilig in hun kot. Communiceren deden virologen en anderen experts. Dat verpleegkundigen premier Sophie Wilmès (MR) in die omstandigheden de rug toekeren, hoeft niet te verwonderen. Al was haar bezoek aan het ziekenhuis op zich lovenswaardig. Want nog erger is, wanneer de verkozenen des volks zich helemaal zouden terugtrekken in hun veilige cocon. Om wereldvreemde beslissingen te vermijden, is contact tussen de Wetstraat en de Dorpsstraat natuurlijk juist essentieel.