Waarop wachten jullie?

Ik kan niet rustig blijven in de uitzonderlijke situatie waarin wij vandaag leven met betrekking tot de nieuwe infectie COVID-19, en dus kruip ik bij deze in de pen.De voorbije weken bevond ik mij gezien mijn voorgeschiedenis in een bevoorrechte positie: ik ben Italiaanse, geboren en opgegroeid in een mooi dorpje in Lombardije, ik woon sinds negen jaar in Eindhoven, Nederland en werk sinds zes jaar in België als huisarts.Ik durf zodoende een paar vragen te stellen: in welke mate zijn jullie écht op de hoogte van wat er aan het gebeuren is in Italië? Quarantaine, 'zona rossa', beperkingen qua mobiliteit voor de burgers, overvolle ziekenhuizen, continue stijging van het aantal zieken en doden, enzovoort?Zien jullie ook dat de situatie van twee weken geleden in Lombardije identiek is aan de situatie vandaag in België en in Nederland? Waarop wachten jullie om iets krachtdadigs te doen?De situatie hier baart me best veel zorgen: het stijgen van nieuwe COVID-19-casussen bij patienten die nooit in een risicogebied zijn geweest en nooit contacten hebben gehad met patiënten; het vergeten van basishygiënemaatregelen op openbare plaatsen; het negeren van de dramatische situatie, op weinig kilometers van onze landsgrenzen - plaatsen waar wij allemaal op vakantie zijn geweest; het tekort aan medische materialen (vooral maskers en regenten voor de testen). Maar vooral het continu minimaliseren van het nieuws alsof er niks aan de hand is, ondanks de grote problemen die er nu in Italië zijn. Tot slot nog een provocatief vraagje: denken jullie dat de Italianen dit drama aan het spelen zijn?Helaas is dit nu geen spel! Duizenden mensen zijn ziek, honderden liggen op de IC liggen en zijn gestorven! Er zijn zorgverleners, collega- en vrienden-artsen enverpleegkundigen die non stop werken, en dit al enkele weken met groot gevaar voor hun eigen gezondheid en de gezondheid van hun families. Het is geen grap, het komt niet door de "Italiaanse chaos" of een slechte organisatie! Het is een epidemie en in Lombardie zijn zij al aan het vechten en aan het sterven!En wat doen wij? Wij, die de luxe hebben om een maand op voorhand de epidemie te kunnen bestuderen? Wij wachten! Wij blijven wachten! Wij wachten om mensen te isoleren, om kinderen thuis te laten blijven en om ouders thuis te laten werken, om niet te reizen en niet meer van ons leven te kunnen genieten. Wij blijven ook elke dag de nieuwe casussen tellen, elke dag meer en meer. Tot iemand zal zeggen dat het te laat is en het een erg dringende zaak is geworden! Waarom voorkomen we dit niet eerder? Waarom wachten we?We zouden van de geschiedenis moeten leren. Leren wij dan niets van de fouten van de anderen? Zijn wij zo trots en verwaand om de ogen vrijwillig te sluiten voor wetenschappelijk bewijs? Willen wij vasthouden aan onze vooroordelen? Willen wij nog altijd geen verband leggen tussen Lombardije en ons Nederlands of Belgisch zorgsysteem en levensstijl? Lombardije is zo groot als een van de twee landen: als het instort, kunnen er nog 20 andere regio's helpen. Wie gaat ons helpen wanneer iedereen in één keer in bed ligt of indien alle IC-afdelingen vol zijn? Wie gaat er voor onze bejaarden zorgen?Willen wij écht nog langer blijven wachten om de moed te vinden om moeilijke beslissingen te nemen? Zijn wij als maatschappij en als overheid zo onbevreesd? Of wachten we tot het hier een tweede Lombardije wordt?Ik ben geen epidemioloog, geen onderzoeker en geen infectioloog en zeker geen politicus. Maar ik ben een huisarts, een Europese burger die houdt van haar oude en haar nieuwe huizen, ik ben een moeder. Ik vraag aan jullie om geen tijd meer te verliezen en snel verdere stappen te zetten om het coronavirus te stoppen!Wat gaan jullie nu eindelijk doen?