...
Andermaal zette Nick Cave met zijn Bad Seeds afgelopen zomer Werchter in vuur en vlam. Met een van die Bad Seeds, Warren Ellis, levert Cave al een tijdje aan de lopende band soundtracks af, zowel voor series (de succesreeks van het moment, Dahmer - Monster: The Jeffrey Dahmer Story) op Netflix) als documentaires (Le panthère des neiges) en fictiefilms (het magistrale hier eerder besproken Blonde).Andrew Dominik, de regisseur van Blonde, maakte ook twee documentaires over Nick Cave. De laatste, This Much I Know to Be True, kwam beperkt in de zalen begin mei, net zoals de eerste uit 2016, One More Time With Feeling. Die verscheen slechts enkele dagen nadat zijn 15-jarige zoon Arthur tragische omkwam (naar verluidt een val van een klif na een fout gelopen LSD-experiment). In beide films staat rouw centraal. In de eerste zien we Cave ten tijde van de plaat Skeleton Tree. Waar die film intriest is, slaagt in This Much I Know to Be True Nick Cave erin om alles een plaats te geven.Hoop die opduikt na een tragisch verlies vinden we naast bespiegelingen over religie, rouw en creativiteit terug in het boek Faith, Hope and Carnage. Daarin geeft Cave zich helemaal bloot tijdens interviews afgenomen door Sean O'Hagan. Zoals u kan lezen bij het begin van het boek, is het sowieso al onmogelijk van Nick Cave een interview af te nemen - hij weigert al jaren - maar om hem bovendien te verleiden tot zo'n openhartigheid, il faut le faire. En toch is het niet helemaal een verrassing want Cave onderging een heuse transformatie in het vorige decennium.Hij haalt immers nadrukkelijk de band aan met zijn publiek. Het merendeel van zijn concerten steunt hij al zingend op de handen van een van de toeschouwers of zoekt hij het fysiek contact op met de fans op de eerste rijen. Hij trok op een 'In Conversations' tour waarop fans hem eender welke vraag mochten stellen. Dat zet hij nu verder met zijn Red Hand Files waarop hij die vragen blijft beantwoorden: theredhandfiles.com, een absolute aanrader en niet alleen volgens ons. Dirk De Wachter hierover op Radio 1: "Het straffe is dat hij niet alleen met zijn muziek opvalt, maar ook de psychiater begint uit te hangen. Zo pakt hij via zijn website 'The Red Hand Files' en met zijn tournee de problemen van mensen aan. En hij doet het nog niet slecht ook. Hij is een ervaringsdeskundige. Hij is zelf door de miserie gegaan, en dat spreekt veel mensen aan. Nick Cave doet goed werk en behandelt meer mensen dan ik tijdens mijn consultaties."In Faith, Hope and Carnage krijgt u een verbijsterende blik op wat een heroïneverslaving met een mens doet, maar bovenal straalt het hoop en menselijkheid uit. Cave noemt verlies de basis van menselijkheid. Helaas sloeg dat bij hem dit jaar opnieuw toe want ditmaal overleed Jethro Lazenby, een oudere zoon uit een vorige relatie. Cave vertelt hoe hij in alles wat hij doet tracht duidelijk te maken dat elke menselijke daad ertoe doet, hoe die gevolgen heeft en dat je vroeg of laat met verlies (onder welke vorm dan ook) te maken krijgt. Hij ziet dat verlies niet als iets negatiefs en geeft hoop door erop te wijzen dat iedereen de keuze kan maken om er een positieve twist aan te geven door bijvoorbeeld een andere weg in te slaan. "Er is een periode voor de dood van mijn zoon en erna", zo omschrijft Cave in het boek de eerder vernoemde transformatie: "De dood van Arthur veranderde letterlijk alles voor mij. Het maakte me tot een religieus persoon. Ik bedoel niet dat ik een traditionele christen ben geworden. Ik heb het zelfs niet noodzakelijk over geloof in God. Het maakte van mij een religieus persoon in de zin dat op een heel verheven niveau ik een diepe inclusie van de 'condition humaine' vond en een begrip van de kwetsbaarheid en het gevoel dat we als mens allen individueel 'imperilled' zijn, in gevaar zijn." Daarbij legt hij duidelijk de link met covid. De interviews werden trouwens afgenomen op een moment dat Cave zijn wereldtournee in 2020 afgelast zag wegens het virus, wat hem dan wel de gelegenheid gaf 'gewoon te zijn', zoals hij dat omschrijft in het boek. Hoe zijn transformatie tot religieus persoon ook een invloed heeft op zijn werk en de aard van zijn songs krijgt u briljant uitgelegd in het boek, dat onze Engelse woordenschat enorm verrijkte. Zo zijn de songs op Ghosteen (eerste nieuw werk na de dood van Arthur) veel minder narratieve verhalen zoals we eerder van Cave gewoon waren. Begin juli bracht hij samen met Warren Ellis Seven Psalms uit, een plaat met zes korte psalmen en een afsluitende lange instrumental die de eerdere nummers samenvat. Net als het boek is deze plaat voedsel voor de ziel, niet alleen in tijden van Allerheiligen en Allerzielen.