Van verpleegkundige tot huisarts

Dokter Vanneste vertelt enthousiast: "Over het algemeen zie ik hier een mooie doorsnede van de populatie, van jonge mama's met kinderen tot senioren. In de enkele maanden dat ik bezig ben, beantwoordt mijn nieuwe job absoluut aan mijn verwachtingen. Het contact met patiënten is heel aangenaam, echt super. Momenteel voelt het comfortabel: ik heb veelal nieuwe dossiers, ik heb nog tijd, maar ik merk wel dat steeds meer patiënten mij vinden, ook migranten en mensen van over de taalgrens." De raad van haar stagemeesters is ze nog niet vergeten: "Bescherm jezelf, zeiden ze. Dat is een aandachtspunt, maar ik kan ook wel terugvallen op mijn (verpleegtechnische) ervaring én senioriteit." "Toch heb ik heel bewust gekozen voor een solopraktijk", klinkt het. "Een huisarts moet dicht bij de huizen zijn. Als je tussen de mensen woont en hen kent, kan je uit die context veel elementen halen voor je anamnese." Maar Carine Vanneste begrijpt, mede door de vervrouwelijking van het beroep en het streven naar een goede work-lifebalance, dat collega's kiezen voor een groepspraktijk. "Een groepspraktijk heeft veel voordelen. Maar ik wilde geen mini-ziekenhuisje creëren. Ik kan even goed samenwerken met een kinesist of diëtiste met een eigen praktijk. Met meerdere collega's samenwerken op één locatie betekent ook extra verplaatsingen, zowel voor huisbezoeken als voor patiënten uit andere gehuchten. De nabijheid bij de mensen, ook voor het sociale netwerk, vind ik net heel belangrijk." Dat ze als soloarts dan lange dagen maakt, is geen punt, verzekert ze me. "Ik heb altijd al hard gewerkt, hoor." Dat laatste blijkt ook als dr. Vanneste terugblikt op haar carrière als verpleegkundige. "Ik heb jarenlang op verschillende diensten gewerkt. Zo kende ik nog de tijd dat we gesplitste diensten hadden, dat ik om vier uur 's ochtends thuis moest vertrekken om het eerste deel van mijn shift te beginnen. Maar ik deed mijn job graag, was nieuwsgierig en heb regelmatig bijgestudeerd, ook over management en beleid." Maar jouw kinderen hebben de facto de aanzet gegeven om geneeskunde te gaan studeren? "Toen ze bijles wiskunde volgden, wilde ik hen zelf begeleiden", zegt ze. "Eertijds begreep ik die leerstof niet zo goed, nu leek dat logisch. Dat was ook het geval voor de andere wetenschapsvakken. Allemaal zaken die ook in het ingangsexamen geneeskunde aan bod komen. Ik heb mijn kans gewaagd en was geslaagd!" "Ik heb altijd graag gestudeerd, maar als veertiger opnieuw voltijds studeren is niet evident. Je zit tussen jongere mensen en ook lesgevers wisten soms niet goed hoe ons in te schatten", herinnert ze zich. "Toch vind ik het een voorrecht om te mogen studeren. Ik had het voordeel dat mijn kinderen geen baby's meer waren toen ik in 2011 opnieuw ben gaan studeren, en mijn man werkt ook." Bovendien, "ik had als student altijd een plan B. Stel dat het niet zou gelukt zijn, dan had ik al een diploma en kon ik terug naar de zorg. Verpleegkundigen, die eventueel ook de overstap zouden willen wagen, hebben me daarover al gemaild. Maar met kinderen op kot en/of een hypotheek af te betalen, kan niet iedereen geneeskundestudies beginnen."De passie haalde uiteindelijk de bovenhand, al waren de jaren in Leuven best een zware periode, erkent ze. "Na mijn bachelor in Kortrijk heb ik gedurende de masterjaren gependeld. De uren op de trein studeerde ik. Toen ik (pre-covid) vroeg om lessen online te kunnen volgen, bleek dat not done - terwijl door covid plots alle lessen online doorgingen."Maar nu is het tijd om "de investering van de maatschappij in mij terug te geven aan de mensen." Dat Carine Vanneste daarbij zowel op kennis als (levens)ervaring kan bogen, vindt ze zeker een meerwaarde. "Ik ben me meer en meer bewust dat mijn ervaring als verpleegkundige op tal van diensten voor mij als arts heel waardevol is. Ik ben nu opgeleid om een diagnose te stellen, om het complexe van aandoeningen te ontrafelen en een therapie voor te stellen, maar toch voel ik me ook nog steeds verpleegkundige. Vandaar: als we meer gebruik zouden maken van de kennis van onze collega's-zorgverleners zoals paramedici en de apotheker kunnen we, denk ik, ook de kwaliteit van de zorg voor en de tevredenheid bij de patiënt opkrikken."