...

In het vakjargon zijn de (zwarte) proefmuizen van Landers labo beter bekend als FRG's, "muizen die door knockouts gezonde menselijke levercellen ingespoten krijgen én geen immuunsysteem hebben. Door die modificaties kunnen we ziektes die enkel mensen infecteren, zoals malaria of hepatitis B en C, ook bij onze muizen bestuderen", verduidelijkt mijn gesprekspartner. "Tegenwoordig werk ik ook veel op gentherapieën. En ik heb getest of de menselijke lever geïnfecteerd zou kunnen worden door corona. Dat blijkt niet het geval te zijn." De origines van zijn omgang met muizen gaat terug tot zijn doctoraat in Gent. "Ik had gewerkt in een labo rond aids, maar kreeg toen de vraag van Geert Leroux-Roels om een onderzoeksproject op te zetten rond malaria met gehumaniseerde muizen. Zijn cursus immunologie vond ik interessant, maar ik had totaal geen ervaring op dat vlak. Hij heeft me overtuigd om het een kans te geven, en ik bleek een natuurtalent te hebben om met muizen te werken. Dat is belangrijk: als jij geen last hebt van stress, zal je dat ook niet doorgeven aan de muizen. En dat lukt bij mij beter dan verwacht." - zozeer dat Foquet zich vandaag als een expert FRG-muizen bestempelt. "Yecuris heeft een model ontwikkeld waarbij wij de muizen uit ons labo ter beschikking stellen van klanten/farmabedrijven en ik samen met hen het juiste experiment op punt stel om hun kandidaat-medicijn te testen", klinkt het.De zowat 5.000 muizen vertegenwoordigen een flink kapitaal. "Een gewone proefmuis kost 50 dollar, onze muizen 3.500 dollar. Doordat ze een immuunsysteem ontberen, zijn ze heel kwetsbaar. In het labo is de lucht gefilterd, we mogen er enkel in mits stringente veiligheidsregels te respecteren. Stel dat je op een boswandeling in een strontje van een wilde muis trapt en je ontsmet niet alles goed, kan dat voor de hele kolonie een bedreiging vormen", vertelt hij. Maar ondanks alle modificaties "blijven het wel muizen, hoor. Het is niet dat onze muizen plots menselijke trekjes krijgen", antwoordt hij op de vraag of hij ze als collega's of vrienden bekijkt.Dit gezegd zijnde, "onderzoekers stellen vaak hun therapie op punt met gewone muizen en proberen dat vervolgens uit op de mens, en dat blijkt dan niet te werken. Ik denk dat we relevanter kunnen zijn door meer gehumaniseerde muizen te gebruiken, ook bijvoorbeeld ter vervanging van primaten. Denk aan de Nobelprijswinnaar Charlie Rice die vorig jaar bekroond is voor hun onderzoek naar hepatitis C. Jarenlang is enkel onderzoek naar die ziekte gebeurd via chimpansees, terwijl je daar intussen ook onze muizen voor kan gebruiken. Heel veel onderzoekers zijn op dat vlak bezig om proefmuizen te modifiëren om specifieke pathologieën (diabetes, BDX) te kunnen onderzoeken. Zo heeft Regeneron muizen ontwikkeld met humane genen voor het immuunsysteem. Als je die muizen vaccineert, gaan ze dus reageren zoals een menselijk immuunsysteem en dito antilichamen ontwikkelen - iets wat bij onze muizen niet kan aangezien ze geen immuunsysteem hebben." Dat ik Lander Foquet vandaag Zoomgewijs tref aan de Amerikaanse westkust heeft alles te maken "met het feit dat ik van het ene project in het andere ben gerold. Ik kreeg een BAEF-postdoc-fellowship om in Seattle te starten, dus dacht ik: een jaartje onderzoek in de VS, waarom niet? Toen ik daar werkte, kreeg ik de vraag om een onderzoekslabo voor hepatitis te gaan leiden in Saint-Louis. En daar is mijn huidige werkgever me komen vinden." Terugblikkend klinkt het "tot nog toe hebben we alle beslissingen over veranderingen in ons leven redelijk onbezonnen hebben genomen. Aan de vooravond van mijn vertrek naar Seattle zijn we getrouwd zodat mijn vrouw mee kon. De werkgever in Saint-Louis heeft voor ons beiden een green card geregeld. En binnen de week nadat we naar Portland zijn verhuisd, hebben we een huis gekocht. Dat jaar in de VS zijn er intussen al vijf geworden, wat bij mijn vrouw soms de vraag ontlokt: Is dit onze eindbestemming?""Ik heb een boeiende job, maar voor haar is familie toch ver weg. Bovendien, als je aan kinderen gaat denken: onderwijs is hier heel duur en als ik de tienerkinderen van mijn Nederlandse buurman zie, dat zijn intussen echte Amerikanen. Dat maakt de vraag hoe en waar wij onze toekomst zien, hier of in België, heel lastig om te beantwoorden. Over twee jaar komen we in aanmerking voor dual citizenship, dus gaan we wellicht daar voor. We zien dan wel wat de verdere toekomst brengt." In Portland en omgeving is best aangenaam leven, "al merk ik dat we, door hier te wonen, België meer zijn gaan appreciëren." Los daarvan, "de natuur leent zich hier prima tot outdooractiviteiten. Ikzelf ga seffens met de fiets naar het werk. Ze organiseren hier zelfs een lokale Tour of Flanders en aan Belgisch bier en microbrouwerijen is er geen gebrek!"Opvallend: "Doordat steeds meer Amerikanen gevaccineerd zijn, heerst hier het gevoel dat je je bubbel kan uitbreiden. In Oregon gelden strenge coronaregels, maar er is een groot verschil tussen Portland en het platteland. Daar vindt men corona zever. Een aantal rode county's zou liefst fuseren met buurstaat Idaho en zo één grote rode staat vormen. Dat illustreert hoezeer de VS een lappendeken zijn en geen eengemaakt land."De meer positieve stemming komt op diverse manieren tot uiting. "Op kantoor denken we dat we misschien tegen begin juni het mondmasker achterwege kunnen laten. Wijzelf hebben ons recent twee minivakanties in de VS gegund, binnenkort gaan we een week naar Costa Rica. En in mei en juni komen eerst mijn vrouw en dan ikzelf (voor een virtueel congres) terug naar België. Zo kunnen we onze familie nog eens zien." Over een ding is Lander Foquet formeel: "De discussie in België dat je moet wachten tot iedereen de kans heeft gekregen om gevaccineerd te worden, is niet wetenschappelijk onderbouwd. Vanaf dat je gevaccineerd bent, moet je weer mee de economie op gang trekken. Laat de Amerikaanse boomers dus maar naar Brugge komen en daar hun geld uitgeven. Dat kan de Belgische economie enkel ten goede komen."