'Uitdagingen bieden ook altijd kansen'

Dokter Petrovic (60) voelt zich "heel nauw met Gent verbonden. Ik woon en werk bijna dertig jaar hier." En die keuze voor de Arteveldestad was weloverwogen: "Ik was als nefroloog-internist afgestudeerd in Belgrado en had al een buitenlandse beursstage kunnen doen in Engeland, toen zich de kans aandiende om met een beurs van de Vlaamse Gemeenschap naar hier te komen. Ik heb toen bewust voor deze rijksuniversiteit gekozen."Maar het plan was altijd om na die buitenlandse specialisatiejaren terug te keren naar de Balkan. Alleen: "Omdat Joegoslavië toen net 'die woelige periode' doormaakte, kreeg ik in Gent de vraag: 'Waarom blijf je niet?' Dat zet je aan het denken: het referentiekader waarin je bent opgegroeid, is plots weg. Je hebt geen vat op die situatie, maar toch moet je op een of andere manier proberen opnieuw het heft in handen te nemen. Ik ben, gelukkig, iemand die vooruitkijkt en open staat voor nieuwe, andere uitdagingen. Daar ligt de basis voor mijn Gentse loopbaan," vertelt hij.De beslissing om in België en Gent te blijven, betekende dat de dokter de administratieve procedures van homologatie door moest en zich ook het Nederlands diende eigen te maken. "Ik heb uiteraard taallessen gevolgd. Net omdat ik mij voor taal interesseer, heb ik ervaren dat de logica van onze beider talen niet zoveel van elkaar verschilt. Thuis praat ik nog Servo-Kroatisch met mijn vrouw en kinderen, maar de kinderen zijn echte Gentenaars."Uit de homologatie resulteerde dat "ik opnieuw interne geneeskunde moest doen. Dat was niet evident, maar die specialisatiejaren waren wel heel waardevol. Ik heb er zoveel nieuwe ervaringen en vriendschappen aan overgehouden dat ik daarop terugkeek als een heel verrijkende periode."Het werd al snel duidelijk dat dr. Petrovic voor een academische carrière voorbestemd was: "Ik heb altijd interesse gehad in klinisch en meer specifiek farmacotherapeutisch onderzoek. Ik raad mijn studenten aan om blijvend nieuwsgierig en kritisch te zijn, dat is ook de rode draad geweest doorheen mijn carrière. Via de inwendige geneeskunde ben ik betrokken geraakt bij geriatrie, op een moment dat dat nog niet als specialisme was erkend in België (dat gebeurt pas in 2007, nvdr). Dat heeft mijn loopbaan een nieuwe boost gegeven."De ogen van de minzame professor lichten op als hij het over zijn stokpaardje heeft. "De multidisciplinaire aanpak en expertise van een geriatrisch team is onze sterkte. Die complementariteit hebben we hier van meet af aan gehuldigd. Zulke samenwerking is niet alleen ongemeen boeiend, ze strekt zelfs tot voorbeeld voor andere disciplines," meent hij.Want, klinkt het, het is belangrijk om je bewust te zijn dat bij die groep fragiele, oudere mensen ook de prevalentie van kwetsbaarheid toeneemt. Het risico op vallen en verwardheid ligt hoger op oudere leeftijd. "Je moet je als (jongere) arts dus goed bewust zijn van het effect van het gebruik van psychofarmaca bij die leeftijdscategorie. De meeste geneesmiddelen worden getest bij jongere, gezonde mensen - terwijl bijvoorbeeld psychofarmaca net het vaakst gebruikt worden bij oudere patiënten. Over de effecten van die medicatie op kwetsbare ouderen met meerdere aandoeningen bestaat geen afdoend onderzoek. Daarom pleit ik voor meer onderzoek naar het effect van geneesmiddelen, zeker bij ouderen."Als bevlogen mentor drukt dr. Petrovic jongere collega's op het hart dat ze "oordeelkundig en op maat van de patiënt moeten voorschrijven. Je kan maar beter zeer omzichtig omspringen met geneesmiddelen. Sommige bijwerkingen of onderlinge interacties kennen we nog onvoldoende. Dat is ook de boodschap die ik steevast aan studenten probeer mee te geven: wees kritisch, stel vragen, maar bedenk ook waarom en hoe lang je bepaalde medicatie geeft."Die boodschap verspreidt de professor ook op tal van andere niveaus. Als voorzitter van de grootste vakgroep binnen de faculteit, als academisch directeur van de Europese Vereniging voor Geriatrie, maar ook als buurman "kom ik in contact met heel veel nationaliteiten. Ik heb vooral geleerd dat je mensen niet met clichés of op basis van hun paspoort moet beoordelen. Ik was hier eertijds een witte raaf, en toch heb ik met een open geest en hard werken heel veel kansen gekregen. Als je mensen ontmoet waarmee het meteen klikt, komen daar vaak de mooiste momenten en ervaringen uit."