...
Al is een heel groot deel van de film niet waarheidsgetrouw, toch krijgt u een puike brok cinema voorgeschoteld, niet in de eerste plaats dankzij de acteurs Jonathan Pryce als de huidige paus en Anthony Hopkins als de vorige.The Two Popes kreeg een pak Oscarnominaties waaronder die voor beste film, de beide acteurs en het scenario van Anthony McCarten. Die haakte zijn script aan de relatie tussen de huidige paus Franciscus en de vorige, Benedictus XVI. De film start met de dood van Paus Johannes-Paulus II en het conclaaf van kardinalen dat daarop volgt: een korte strijd tussen de oerconservatieven, waaronder de ambitieuze Duitse kardinaal Joseph Ratzinger, en de meer progressieven. Ook al wil de Argentijn Jorge Beroglio geen paus worden, toch krijgt hij stemmen, al zal Ratzinger het halen.Echt interessant wordt het wanneer vele jaren later Beroglio zijn ontslag wenst aan te bieden omdat hij zich niet meer kan vinden in de middeleeuwse praktijken van de kerk onder Ratzinger. De film focust op een fictieve ontmoeting tussen beide pausen waarbij Ratzinger plots verklaart te zullen aftreden.Via flashbacks schetst regisseur Meirelles ( Cidade de Deus) vooral een krachtig portret van de huidige paus en de toestand van de kerk tijdens de afgelopen decennia. Roeping, kindermisbruik, celibaat, de wantoestanden bij de bank van het Vaticaan, alles komt aan bod. Je moet niet gelovig zijn om van deze film te genieten, integendeel. Meirelles stelt dingen aan de kaak, maar toont ook de menselijkheid van beide pausen. De nodige humor werkt: pizza eten op een allerheiligste plek of Beroglio die zich als een heuse voetbalsupporter out.The Two Popes zal (zo lijkt het ons) niet veel nominaties verzilveren. De film is nochtans echt de moeite, zowel narratief als visueel, maar het gevecht met de concurrentie is nog straffer dan een pausenstrijd.