...

Met deze brief reageer ik graag op 'Hij was geslaagd! Maar toch mag hij niet starten', geschreven door dr. Karel De Crem (zie Artsenkrant nr. 2598). Dit jaar heb ik voor de vierde keer deelgenomen aan het toelatingsexamen arts, en ook ik was geslaagd maar ongunstig gerangschikt. Ik kwam namelijk één juiste vraag tekort om te voldoen aan de opgelegde cesuur. De teleurstelling was enorm, niet enkel bij mezelf maar ook bij mijn ouders.Vanalles heb ik al ondernomen om mijn slaagkansen te vergroten: een extra jaar wetenschappelijke vorming, bijlessen, workshops, voorbereidende cursussen, ... Maar zelfs nu ik eindelijk geslaagd ben, word ik toch tegengehouden door iets wat ik zelf niet in de hand heb, maar wat 'gewoon' besloten wordt door een select groepje van mensen.Zij zijn op die manier baas over mijn toekomst, terwijl ik het recht heb om deze zelf in handen te nemen. Het opleggen van een cesuur is het meest studentonvriendelijke wat je kan doen, zeker wanneer er al andere maatregelen zijn zoals de giscorrectie, het verhogen van het inschrijvingsgeld en het afschaffen van de herkansing in augustus.Een cesuur is normaal iets dat gehanteerd wordt wanneer er een teveel aan artsen is, maar in de omgeving waar ik woon, is er net een tekort aan huisartsen. De werkweek van mijn huisarts bijvoorbeeld bestaat uit meer dan 60 uur.Daarbij komt nog dat door de cesuur enkel mensen met de beste punten doorgelaten worden, zij zijn misschien wel superslim, maar staat dit ook garant voor het zijn van een goede arts?Zelf vind ik nog altijd dat de nadruk té hard ligt op het wetenschappelijke gedeelte. Persoonlijk heb ik ambitie om zelf huisarts te worden. Ik wil iemand zijn die de patiënt in zijn geheel behandeld, daar bedoel ik mee dat ik zowel aandacht wil hebben voor de lichamelijke klachten als voor de psychische klachten van de patiënt.Met deze brief richt ik mij tot de schrijver van het artikel dr. De Crem, maar ook tot alle andere artsen, ouders van wiens zoon of dochter ook droomt om geneeskunde te studeren en tot iedereen die in hetzelfde schuitje zit als ik: kunnen wij allemaal samen niets doen om hier verandering in te brengen?