...

Ik richt mij in deze brief tot mevrouw Margot Cloet, gedelegeerd bestuurder van Zorgnet-Icuro. Mijn ouders (95 en 96 jaar) hebben een opname in een rusthuis altijd gevreesd en zolang mogelijk willen uitstellen. De afhankelijkheid van anderen, ook voor de meest intieme zaken en persoonlijke beslissingen, boezemde hen veel schrik in. Anderhalf jaar geleden had onze vader een beroerte waardoor opname in een WZC onvermijdelijk werd. Mijn broer, zussen en ikzelf hebben mijn moeder bij die stap zoveel mogelijk aangemoedigd. Zij stond er vrijwel alleen voor want mijn vader is er fysiek nog wel, maar communicatie met hem is zo goed als onmogelijk. Sociaal contact is het enige waar mijn moeder nog naar uitkijkt. De lockdownmaatregelen hebben op haar dan ook een zeer deprimerende impact. Het is extra beklemmend omdat de directie een gesprek op afstand en gescheiden door tuinhekken als 'een gevaarlijk contact' beschouwt, en hiervoor een quarantaine van 14 dagen heeft opgelegd.Aan een ver, altijd achteruitwijkend perspectief op lotsverbetering heeft zij, als 95-jarige, weinig boodschap meer. De beslissing van de regering een - aan allerlei voorwaarden en beperkingen gekoppeld - bezoekmogelijkheid toe te staan was dan ook heel goed nieuws dat wij onmiddellijk aan haar hebben gemeld. Dat die beslissing al enkele uren later in vraag werd gesteld en 's anderendaags helemaal teruggedraaid, is een extra zware klap.Tenslotte hebben wij een regering mét volmachten, bijgestaan door allerlei adviesradenen een heuseveiligheidsraad. Waarvan men zegt dat de beslissingen van groot belang zijn. En dat iedereen en alle sectoren die moeten aanvaarden en opvolgen. Die regering had beslist. Maar blijkbaar was u van oordeel dat met uw eigen sector niet voldoende was overlegd, versta 'uw standpunt was niet overgenomen'.De angsten van het eigen personeel, dat voor rusthuisbewoners nochtans zelf het meest frequente en risicovolle contact met de gevaarlijke buitenwereld vormt, wegen zwaarder door dan de behoeften van de personen waarvoor zij werken en waarvoor begrippen als empathieën zorg nochtans ongetwijfeld hoog in het vaandel worden gedragen. Maar in de hiërarchie der dingen komt het ene toch voor het andere.Zelf beslist u natuurlijk ook zonder overleg met de rusthuisbewoners of hun familie. Maar die zijn dan weer niet georganiseerd in een belangenorganisatie. Mag ik u de lectuur 'Animal farm' van George Orwell aanbevelen? All animals are equal but some are more equal.Aan vrtNWS, dat enkel wzc-bewoners aan het woord liet die achter deze beperkingen staan maar zelf besefte dat dit wellicht wat eenzijdig was, heb ik een kopie gestuurd van dit bericht.Nu kan ik mijn ouders en hun vroegere vrees bij een opname in een wzc terug als een kind te worden behandeld beter dan ooit begrijpen. Rest de wetgeving op euthanasie. Mijn ouders konden daar vanuit hun geloofsovertuiging geen gebruik van maken maar de organisatie die u - volgens nieuwsmedia overigens voortreffelijk - leidt maakt ze nog wat meer actueel.