...
Op een dag bood een jonge, vrouwelijke collega zich aan voor een sollicitatie. Onmiddellijk kreeg ze de vraag of ze nog kinderen wilde, hoeveel en wanneer. Met de subtiele vermelding dat dit een probleem zou zijn.Een andere collega, die wel werd aangenomen, kreeg commentaar op elke ingreep die ze deed en mocht daarbij zelfs incasseren dat "ze nooit een vrouw hadden mogen aannemen".Nog een collega werd zwanger (oeps). In plaats van enige gelukwensen, drukten de collega's maandenlang enkel hun ongenoegen uit over de gevolgen op de werkverdeling die niet te overzien zouden zijn. Verschillende mannelijke collega's lieten me weten dat vrouwelijke sollicitanten enkel tijd zouden verliezen: het mannelijke bastion zou in hun associatie nooit doorbroken worden. Vrouwen maken enkel ruzie.Als ik pols naar enige interesse voor een nieuwe collega in een associatie, zeg ik er liefst het geslacht niet bij. Dan kan ze zich tenminste nog presenteren (want anders wordt toch al gezegd dat er geen plaats is). Eens een sollicitatieprocedure is ingezet, heb ik nog nooit een vrouw weten te 'winnen' als er ook een man in de running is.Anekdotes die dit tegenspreken zijn zeker welkom, maar ik vrees dat ze nog geschreven moeten worden. En dat is fout. Zonder tegen-seksistisch te willen zijn, kan ik enkel getuigen dat ik zelf minstens even goede, misschien zelfs betere en niet zelden uitmuntende vrouwen de opleiding heb weten te voltooien.