...

De Deense regisseur Niels Arden Oplev (Millennium) levert met Rose in Denemarken de meest succesvolle film van het afgelopen af, met liefst 350.000 toeschouwers. Het verhaal van Rose is grotendeels autobiografisch voor Niels. Hoe raakte u bij het project betrokken? Sofie Gråbøl: Het is Niels' meest persoonlijke film. Ik wou altijd al met hem samenwerken want hij is een briljant regisseur. Waargebeurde elementen uit het leven van zijn zus Maren-Elisabeth (Inger in de film) integreerde hij in een verhaal. Het was voor mij een enorme ervaring en een onwaarschijnlijk geschenk om zo'n rol te vertolken. Je kan je zo ver uitrekken. Het kwam er steeds op neer de juiste balans te vinden. Zij lijdt aan een uiterst zware aandoening. Je zou haar verhaal op een veel ernstiger, hardere manier kunnen vertellen. Niels besloot niet die weg op te gaan maar koos als uitgangspunt hoe zij is als persoon. Hij schreef jaren aan het script en het personage bleef maar absurde dingen spuien, mede doordat zij in een 'normale' omgeving zichzelf bleef. Daardoor zit er heel veel humor in de film. U ontmoette Maren-Elisabeth ook? Dat was zowel uitdagend als inspirerend. Ze heeft een aparte manier van stappen, bewegen en praten. Eerst dacht ik: "Ik kan haar nooit op die manier spelen zonder haar onrecht aan te doen." Daarna zag ik een documentaire over de ziekte en besloot toch heel wat van haar in de vertolking te leggen. Na verdere research besefte ik dat je een diagnose niet kan spelen. Wie niet vertrouwd is met schizofrenie heeft waarschijnlijk angst van personen met de aandoening. Met dank aan de talrijke horrorfilms en thrillers waar de personages als totaal oncontroleerbaar overkomen.De opdeling tussen normaal en 'gestoord' wordt op zijn kop gezet in die ene fantastische scène -waarover we niet in detail mogen treden- waarbij de rollen worden omgekeerd. Tegelijkertijd grappig, ontroerend maar vooral ook sensibiliserend? Dankzij Inger beleven de medereizigers een onvergetelijke citytrip. Mensen die van het normale afwijken bezorgen ons een andere kijk op de dingen. Als iedereen in onze maatschappij zich 'normaal' zou gedragen, stopt de evolutie. We hebben mensen nodig die anders denken. De film houdt ons een spiegel voor. Hoe reageren we op iemand die zich anders gedraagt. Doordat u zoveel dimensies in uw rol legt, zullen kijkers mensen met mentale problemen anders gaan bekijken? Ik hoop het echt. Iedereen heeft het al meegemaakt. Je zit in een bus of in de wachtkamer van een dokter en iemand komt binnen die zich een beetje vreemd gedraagt. Onmiddellijk slaat er een intern alarm af en begin je die te scannen. Gelukkig is er op het gebied van geestelijke gezondheidszorg een heel positieve evolutie. Toen ik jong was, bestonden er geen woorden die beschreven wat er met iemand scheelde. Inmiddels zijn we allemaal wel van nabij geconfronteerd met mentale stoornissen.In Denemarken is het taboe over geestelijke gezondheid verdwenen. Na het succes van The Killing speelt u nu in de meest succesvolle film van het jaar in Denemarken en dat telkens met geen evidente thema's? (Heel enthousiast) Ongelooflijk hoe goed The Killing hier in België onthaald werd. Rose deed het in Denemarken ontzettend goed. Inderdaad niet evident. Wie wilt er nu een film zien over een vrouw van middelbare leeftijd die zware geestelijke gezondheidsproblemen heeft? Wie de film zag, werd zo ontroerd dat hij hem aan anderen begon aan te raden. Het is geen feelgoodfilm maar je verlaat de zaal wel met een heel fijn gevoel.Het zal in België niet anders zijn want niet lang na dit interview won de film de publieksprijs op het Filmfestival Oostende.