Relativeren op grote hoogte

De Trans Alpine Run is een wedstrijd in etappes, van de noordkant naar de zuidkant van de Alpen. Gedurende een week leggen de deelnemers in duo's al lopend en stappend 275 kilometer, goed voor 16.500 hoogtemeters, af binnen een vooraf bepaalde tijdslimiet.Van de 330 duo's haalden er slechts ongeveer 200 de aankomst, onder wie twee Belgische: neurochirurg Geert Michielsen en radioloog Stefaan Van de Perre, en psychiater Jürgen De Fruyt en osteopaat Danny Debouver. Alle vier zijn ze ervaren triatlondeelnemers of marathonlopers. Ze werden tijdens hun voorbereiding gecoacht door Tim De Vilder van Peak Level; Stefaan Van de Perre ging daarvoor bij dr. Peter Vervoort.Dokter Jürgen De Fruyt (AZ Sint-Jan Brugge-Oostende AV): "Danny Debouver en ik lopen al 16 jaar een à twee marathons per jaar. Op de duur wordt dat een soort gewoonte en zoek je naar nieuwe uitdagingen. Daarvoor was die Trans Alpine een zeer mooie en bijzondere onderneming. De laatste vier dagen raakte ik al buiten adem als ik een trap op moest. En dan moest ik nog 120 kilometer afleggen met veel hoogtemeters ( lacht). Maar je herinnert je de moeilijke momenten niet noodzakelijk als onaangenaam. Je gaat zo diep dat je in je mentale ruimte kamers ontdekt waarvan je niet wist dat ze bestonden.""Waar ik heb bij stilgestaan, is hoe moeilijk het moet zijn om met ernstige pathologie, zoals bijvoorbeeld depressie, om te gaan als juist deze mentale kracht wordt aangetast. Van de andere kant zien wij ook dagelijks hoe cliënten juist uitmunten in hun doorzettingsvermogen bij het omgaan met acute en chronische pathologie. Bij het lopen - en zeker op het einde - heb ik ervaren dat onze mentale kracht veel groter is dan vooraf gedacht."Danny Debouver (praktijk in Brugge): "Af en toe kom je jezelf tegen - onder andere als je de eerste keer boven de 2.000 meter klimt. Op grote hoogte komen, die ijlheid, dat was voor mij een uitdaging. Je bent duizelig en misselijk, maar mijn lichaam heeft zich aangepast. Voor mij was het een unieke ervaring en een confrontatie met de onmetelijke kracht van de natuur, die een van de pijlers van mijn holistische beroepsvisie vormt.""De eerste dagen was het heel warm en we hadden te weinig drinken mee. Ik was stijf, waardoor de laatste dagen voor mij gemakkelijker waren dan de eerste. Als je op de top van een berg zit, in de hagel en sneeuwbuien, verkleumd van de kou, dan vraag je je weleens af wat je aan het doen bent. Maar ik ben de werkweek daarna gestart met een heel goed gevoel. Je denkt dat je dat lang zal meedragen, maar door de hoeveelheid werk, merk je dat dat niet evident is. Maar ik denk er nog altijd met een heel goed gevoel aan terug en het helpt om een aantal zaken te relativeren."Dokter Stefaan van de Perre (AZ Mol): "Het mooiste moment vond ik toen we bij minder mooi weer ineens boven de 2.000 meter op een hoogland kwamen en een enorm sneeuwlandschap zagen. Dat was overweldigend. Soms kijk ik nog eens naar mijn foto's en filmpjes en ga ik mentaal terug naar de bergen en de rust. Ik gebruik die ervaring af en toe, eens terugblikken naar die week in de Alpen en door de associaties die je daarbij hebt weer helemaal in dat gevoel komen.""Als radioloog heb je een eerder passieve job waarbij je veel achter de computer zit, trainen voor sportieve evenementen leidt tot een gezond evenwicht door de vele trainingsuren buiten. Voor mijn dagtaak begint, heb ik er vaak al een lange duurloop opzitten. Samen trainen en toewerken naar sportieve doelen schept sterke banden, wat samenwerken op de werkvloer alleen maar bevordert. Je leert elkaar aanvoelen, want je moet elkaar tijdens zo'n trial ook helpen. Wat je wel merkt bij de artsen die deelnemen: als die ervoor gaan, dan gààn ze er ook voor. Dat is de mentaliteit, de gedrevenheid, die we ook nodig hebben in onze job."Dr. Geert Michielsen (AZ Jan Palfijn, AZ Lokeren en AZ Nikolaas): "Eigenlijk deden we mee om eens wat uit de werksfeer weg te zijn. Voor mij was dit een unicum, want ik werk in drie ziekenhuizen. In ons vak als specialist blijf je met je werk bezig, je zit erin vast, maar ik wil op mijn 61ste niet ineens beseffen dat ik alleen maar gewerkt heb. Wat aangenaam was, was dat je je verstand op nul kon zetten en dingen kon overdenken door letterlijk en figuurlijk afstand te nemen.""Vijf maanden voor de Trans Alpine Run had ik mijn voet gebroken tijdens het trainen in de Ardennen, maar ik ben net op tijd hersteld geraakt. Ik mocht er zes weken niet op steunen, maar na acht weken liep ik toch al een halve triatlon. Mijn coach krijgt grijs haar van mij ( lacht). Wat ik vooral onderschat heb, is de techniciteit van het lopen in de bergen, zeker bij afdalingen. Dus toen het evenement erop zat, dacht ik: het hoeft niet meer voor mij. Maar na een week begon het weer te kriebelen. Hiermee verleg je natuurlijk je grenzen. En dan is de vraag: wat zal het volgende zijn, hé ( grijnst)?"