...
Robbe De Hert werd in 1942 in Farnborough (GB) geboren. Met zijn ouders en zijn drie broers verhuist hij op zijn zevende naar Antwerpen. Al snel verklaart hij dat hij of geheimagent of journalist of acteur zal worden. Een kat heeft 9 levens, Robbe zal er minstens tien hebben. Op school kregen zijn ouders te horen dat ze hem best naar de vakschool zouden sturen want ' Robbe heeft veel te veel fantasie'. Zo geschiedde, en zijn ervaringen in het 5de metaal zou Robbe later gebruiken in coming-of-age-films als Blueberry Hill. In 1963 koopt hij met de steun van zijn bazin zijn eerste camera. Hij volgt wat filmlessen bij Ivo Michiels en baseert zijn eerste kortfilm Twee keer, twee ogen, op het enige gedicht dat hij ooit schreef.De film werd bekroond op het Filmfestival van Antwerpen en geroemd om zijn unieke beeldtaal.Robbe De Hert vond dat Louis Paul Boon hem nog wat verschuldigd was omdat hij honderden bladzijden straf had moeten schrijven doordat hij als tiener Boon (die op de index stond) had gelezen. In 1969 speelde de schrijver de hoofdrol in de kortfilm De Bom of het Wanhoopscomité.Louis Paul Boon was geen fan van Ernest Claes maar zou later toch helpen bij het scenario van De Witte van Sichem. Liefst twaalf maal diende Robbe De Hert ter subsidiëring bij de Vlaamse Gemeenschap een project in voor een verfilming van Boons Pieter Daens.Al in 1966 richtte De Hert samen met enkele gelijkgezinden het filmcollectief Fugitive Cinema op. Doel: de Belgische film een sociale dimensie te geven en af zijn van het voortdurende gevecht met geldschieters en producenten. Als hij op die periode terugkeek in interviews noemde Trotskist Robbe zichzelf "te veel artiest en te weinig boekhouder", al nuanceerde hij dat zelf met uitspraken als "wij waren met cinema bezig niet met de revolutie". Baanbrekend was de sociale documentaire S.O.S Fonske (1968), geen pamflet, wel grappig en pakkend tegelijkertijd zoals Robbe zelf. Zijn eerste langspeelfilm, Camera Sutra (of de Bleekgezichten) bevat ook die mengeling van documentaire, fictie en autobiografie. Robbe werd dan misschien geen journalist maar deed via zijn films aan onderzoeksjournalistiek. Robbe De Hert was een street artist avant la lettre maar dan niet met graffiti wel met beelden gefilmd in de straat.De sterkste films van Robbe blijven ongewijfeld De Witte van Sichem en Lijmen/Het Been. De Herts verfilming van de roman van Ernest Claes was een mijlpaal in 1980. Andermaal weet Robbe visueel en emotioneel te overtuigen. Door het sociale onrecht door kinderogen te tonen, kan hij kritiek leveren op clerus, bourgeoisie en autoriteiten. Rooie Robbe is eigenlijk De Witte. In zijn andere meesterwerk Lijmen/Het Been wou Robbe de onderhuidse kritiek van Willem Elsschot op het kapitalisme meegeven en er de link met het opkomend fascisme aantonen. De producenten beslisten er anders over, al blijft de film gelukkig meer dan overeind.Getroffen door suikerziekte ging de gezondheid van Robbe er de voorbije decennia zwaar op achteruit. Bovendien kreeg hij de financiering niet rond van zijn nieuwe documentaire Hollywood aan de Schelde. Een crowdfunding kwam tot stand na een schrijnende reportage in Dag Allemaal over Robbe in zijn OCMW-flat. Hollywood aan de Schelde gaat in tegenstelling tot de ietwat misleidende titel wel over de geschiedenis van de hele Belgische Cinema, met in de traditie van Henri Storck, documentaire beelden raak aan elkaar gepraat door Michaël Pas. Uiterst leerrijk maar evenzeer hilarisch met de bloopers uit Zware Jongens of Frank Van Passel (Manneken Pis) die vertelt hoe hij tijdens zijn stage bij Fugitive Cinema per ongeluk de befaamde handdoek van Robbe gebruikte om een koffiekop mee af te kuisen.Robbe's elfde leven komt eraan. In het Antwerpse Filmhuis Klappei had Robbe zijn bureau, waar net zoals bij Martin Scorsese onafgebroken een film draaide. Daar bevindt zich een gigantisch archief met filmrollen en andere documentatie. De Universiteit Antwerpen zal dit archief in kaart brengen samen met Cinematek dat de films onder haar hoede zal nemen. Het archief moet naar Robbe's wens Fugitive Cinema heten. Rust in vrede, schat.