Mijn echtgenoot en ik speelden al heel lang met het idee om een wereldreis te maken, vertelt Aimée Kok-Pigge. "Toen mijn opleiding afgerond was, leek ons dat het geschikte moment. Bij nader inzien bleek die wereldreis inderdaad op het goede moment te komen, het was een gelegenheid om even te bezinnen, los van de ziekenhuiswereld."

Aimée Kok-Pigge: "Al langer liep ik rond met een knoop in mijn maag. Mijn opleidingstijd was fijn, maar vaak knaagde er iets toen ik 's avonds naar huis liep, na wat eigenlijk een perfecte werkdag was geweest. Om de een of andere reden was ik niet tevreden, en had ik het gevoel dat ik niet helemaal mezelf kon zijn in mijn job als orthopeed. Bedenk dat, vanaf het moment dat je de studie geneeskunde aanvangt, je van doel naar doel gaat. Eerst ben je student, dan coassistent, vervolgens assistent, uiteindelijk studeer je af, ... Tijd om stil te staan en na te denken over een toekomst buiten het ziekenhuis is er met andere woorden niet. Tijdens onze wereldreis kwam ineens het besef: nee, dit werk zie ik me niet doen tot mijn pensioen. En dan... Tja, dan moet het roer om (lacht)."

Tijdens onze wereldreis kwam ineens het besef: nee, dit werk zie ik me niet doen tot mijn pensioen. En dan... Tja, dan moet het roer om

Band met patiënten

"Maar hoe, dat was de vraag. Tijdens mijn loopbaan in het ziekenhuis en bij uitbreiding de medische wereld had ik veel aandacht voor structuren en processen in de zorg die mijns inziens efficiënter en effectiever georganiseerd kunnen worden. Daarop heb ik met consultancybureaus gepraat en een tijd lang met het idee gespeeld om aan de 'andere kant' van de zorg proberen te veranderen. Maar uiteindelijk kwam ik erachter dat ik de zorg voor patiënten te hard zou missen. Immers, het is net omwille van het menselijk contact dat ik dokter ben geworden."

De Nederlandse arts komt tot het inzicht dat ze vooral streeft naar langere en intensere contacten met patiënten. Naar nog meer samen beslissen met de patiënt. Ze wil een band opbouwen met patiënten, hen een leven lang opvolgen. De orthopeed wil huisarts worden.

Onzekerheid

In afwachting van de eerst volgende aanmeldronde om te solliciteren voor de opleiding tot huisarts, is dr. Kok-Pigge aan de slag in een huisartsenpraktijk als arts-assistent niet in opleiding. Daarnaast begeleidt ze richtlijnherzieningen op het gebied van het bewegingsapparaat bij het Nederlandse Huisartsengenootschap (NHG). "Waar ik vroeger, toen ik nog in het ziekenhuis werkte, op een dag tot wel 40 patiënten met lagerugpijn zag, zijn mijn dagen nu gevuld met heel diverse ziektebeelden: van oorpijn, tot een soa, burn-out, kniepijn en ga zo maar door." Ze neemt ruimschoots de tijd voor iedere patiënt, want "na tien minuten hoeft het complete behandelplan niet meer klaar te liggen."

Van orthopeed naar huisarts, het is wellicht een fikse aanpassing? "In de 'klinische blik', ben ik uiteraard geoefend. Ik weet: dit is pluis, dat niet", vertelt Aimée-Pigge Kok. Maar op sommige momenten voelt ze zich nog best onzeker, geeft de orthopeed toe. "Moet ik deze patiënt nu doorverwijzen of niet? Is het een verkoudheid, of is het covid (lacht)? Ik vraag raad aan collega's, sla regelmatig de richtlijnen van de NHG open, ... Maar soms weet je gewoon niet wat er is. Als specialist kon ik zeggen: het gaat hier niet om een orthopedisch probleem, ik verwijs u terug naar de huisarts. Nu ben ík de huisarts en moet ik samen met de patiënt een oplossing zoeken zodat hij of zij met zijn probleem kan leven. In het huisartsenkabinet word je veel meer geconfronteerd met chronische zorg, die het leven van mensen raakt. (overtuigd) Ik voel me meer arts nu ik met zo veel andere zaken bezig mag zijn, dat past meer bij mij."

Dr. Aimée Kok-Pigge.

"Minder werkdruk"

Ook privé ziet het leven van dokter Kok-Pigge er anders uit. "Mede door covid-19 kan ik meer van thuis werken, en daardoor kan ik bijvoorbeeld ook mijn dochter van school ophalen. (snel) Maar dat is niet de reden waarom ik geswitcht ben, al is dat wel een vaak voorkomende reactie: " Nu zal je werkdruk wel minder hoog zijn". Of, ook: " Je bent moeder geworden dus je ambities zijn anders". Nee. Ik werk graag en hard, maar ik wil iets doen waar ik gelukkig van word. Veel ex-collega's vinden het knap dat ik mijn pad zoek, en daarbij 'buiten de lijnen' durf te kijken. Anderen vinden het jammer en dat kan ik ergens ook begrijpen: ze hebben tenslotte veel tijd besteed om mij chirurg te laten worden. Maar een opleiding duurt zo lang, ondertussen verandert je leven en wat je in en van het leven wil."

Ik werk graag en hard, maar ik wil iets doen waar ik gelukkig van word - dr. Aimée Kok-Pigge

Bij de buren kijken

Wat niet is veranderd: het streven van dokter Kok-Pigge om iets te betekenen in het bredere zorgverhaal. Kan ze dit als huisarts meer, of beter? "Ik denk dat je als arts binnen de eerste lijn iets meer autonomie hebt, over je eigen praktijkvoering, maar ook op het gebied van initiatieven opstarten met de tweede lijn. Als je mensen om je heen weet te verzamelen die je ideeën delen, kunnen dergelijke initiatieven misschien makkelijker van de grond komen", gelooft Aimée Kok-Pigge.

"Bepaalde elementen blijven natuurlijk hetzelfde", vervolgt ze, "zoals het financiële verhaal, tijdrovende administratie, regeldruk, ... Elementen die artsen naar mijn mening verhinderen te doen waarvoor ze opgeleid zijn. In elk land worden wel initiatieven genomen voor een efficiëntere zorg, maar soms lijkt het alsof we allemaal het wiel willen heruitvinden. We moeten de dialoog met elkaar (blijven) zoeken om die optimale zorg samen vorm te geven en daarbij moeten we ook durven te kijken buiten de eigen landsgrenzen, Europa is niet zo heel groot", besluit de orthopeed.

Mijn echtgenoot en ik speelden al heel lang met het idee om een wereldreis te maken, vertelt Aimée Kok-Pigge. "Toen mijn opleiding afgerond was, leek ons dat het geschikte moment. Bij nader inzien bleek die wereldreis inderdaad op het goede moment te komen, het was een gelegenheid om even te bezinnen, los van de ziekenhuiswereld." Aimée Kok-Pigge: "Al langer liep ik rond met een knoop in mijn maag. Mijn opleidingstijd was fijn, maar vaak knaagde er iets toen ik 's avonds naar huis liep, na wat eigenlijk een perfecte werkdag was geweest. Om de een of andere reden was ik niet tevreden, en had ik het gevoel dat ik niet helemaal mezelf kon zijn in mijn job als orthopeed. Bedenk dat, vanaf het moment dat je de studie geneeskunde aanvangt, je van doel naar doel gaat. Eerst ben je student, dan coassistent, vervolgens assistent, uiteindelijk studeer je af, ... Tijd om stil te staan en na te denken over een toekomst buiten het ziekenhuis is er met andere woorden niet. Tijdens onze wereldreis kwam ineens het besef: nee, dit werk zie ik me niet doen tot mijn pensioen. En dan... Tja, dan moet het roer om (lacht)." "Maar hoe, dat was de vraag. Tijdens mijn loopbaan in het ziekenhuis en bij uitbreiding de medische wereld had ik veel aandacht voor structuren en processen in de zorg die mijns inziens efficiënter en effectiever georganiseerd kunnen worden. Daarop heb ik met consultancybureaus gepraat en een tijd lang met het idee gespeeld om aan de 'andere kant' van de zorg proberen te veranderen. Maar uiteindelijk kwam ik erachter dat ik de zorg voor patiënten te hard zou missen. Immers, het is net omwille van het menselijk contact dat ik dokter ben geworden." De Nederlandse arts komt tot het inzicht dat ze vooral streeft naar langere en intensere contacten met patiënten. Naar nog meer samen beslissen met de patiënt. Ze wil een band opbouwen met patiënten, hen een leven lang opvolgen. De orthopeed wil huisarts worden. In afwachting van de eerst volgende aanmeldronde om te solliciteren voor de opleiding tot huisarts, is dr. Kok-Pigge aan de slag in een huisartsenpraktijk als arts-assistent niet in opleiding. Daarnaast begeleidt ze richtlijnherzieningen op het gebied van het bewegingsapparaat bij het Nederlandse Huisartsengenootschap (NHG). "Waar ik vroeger, toen ik nog in het ziekenhuis werkte, op een dag tot wel 40 patiënten met lagerugpijn zag, zijn mijn dagen nu gevuld met heel diverse ziektebeelden: van oorpijn, tot een soa, burn-out, kniepijn en ga zo maar door." Ze neemt ruimschoots de tijd voor iedere patiënt, want "na tien minuten hoeft het complete behandelplan niet meer klaar te liggen." Van orthopeed naar huisarts, het is wellicht een fikse aanpassing? "In de 'klinische blik', ben ik uiteraard geoefend. Ik weet: dit is pluis, dat niet", vertelt Aimée-Pigge Kok. Maar op sommige momenten voelt ze zich nog best onzeker, geeft de orthopeed toe. "Moet ik deze patiënt nu doorverwijzen of niet? Is het een verkoudheid, of is het covid (lacht)? Ik vraag raad aan collega's, sla regelmatig de richtlijnen van de NHG open, ... Maar soms weet je gewoon niet wat er is. Als specialist kon ik zeggen: het gaat hier niet om een orthopedisch probleem, ik verwijs u terug naar de huisarts. Nu ben ík de huisarts en moet ik samen met de patiënt een oplossing zoeken zodat hij of zij met zijn probleem kan leven. In het huisartsenkabinet word je veel meer geconfronteerd met chronische zorg, die het leven van mensen raakt. (overtuigd) Ik voel me meer arts nu ik met zo veel andere zaken bezig mag zijn, dat past meer bij mij." Ook privé ziet het leven van dokter Kok-Pigge er anders uit. "Mede door covid-19 kan ik meer van thuis werken, en daardoor kan ik bijvoorbeeld ook mijn dochter van school ophalen. (snel) Maar dat is niet de reden waarom ik geswitcht ben, al is dat wel een vaak voorkomende reactie: " Nu zal je werkdruk wel minder hoog zijn". Of, ook: " Je bent moeder geworden dus je ambities zijn anders". Nee. Ik werk graag en hard, maar ik wil iets doen waar ik gelukkig van word. Veel ex-collega's vinden het knap dat ik mijn pad zoek, en daarbij 'buiten de lijnen' durf te kijken. Anderen vinden het jammer en dat kan ik ergens ook begrijpen: ze hebben tenslotte veel tijd besteed om mij chirurg te laten worden. Maar een opleiding duurt zo lang, ondertussen verandert je leven en wat je in en van het leven wil." Wat niet is veranderd: het streven van dokter Kok-Pigge om iets te betekenen in het bredere zorgverhaal. Kan ze dit als huisarts meer, of beter? "Ik denk dat je als arts binnen de eerste lijn iets meer autonomie hebt, over je eigen praktijkvoering, maar ook op het gebied van initiatieven opstarten met de tweede lijn. Als je mensen om je heen weet te verzamelen die je ideeën delen, kunnen dergelijke initiatieven misschien makkelijker van de grond komen", gelooft Aimée Kok-Pigge. "Bepaalde elementen blijven natuurlijk hetzelfde", vervolgt ze, "zoals het financiële verhaal, tijdrovende administratie, regeldruk, ... Elementen die artsen naar mijn mening verhinderen te doen waarvoor ze opgeleid zijn. In elk land worden wel initiatieven genomen voor een efficiëntere zorg, maar soms lijkt het alsof we allemaal het wiel willen heruitvinden. We moeten de dialoog met elkaar (blijven) zoeken om die optimale zorg samen vorm te geven en daarbij moeten we ook durven te kijken buiten de eigen landsgrenzen, Europa is niet zo heel groot", besluit de orthopeed.