...

Dokter Andre De Wolf kwam al vroeg in aanraking met de medische wereld. "Mijn vader was kinesist en werkte deeltijds in het ziekenhuis in Turnhout. Ik kwam er 'spelen' met de toestellen, maar gaandeweg mocht ik chirurgen en internisten observeren en volgen. Via die ontmoetingen is mijn interesse voor geneeskunde gewekt." En is ook de liefde voor anesthesie ontkiemd. "De combinatie van technologie, de kennis van farmacologie en het feit dat je als anesthesist in nauw samenspel met de chirurg werkt, maar ook degene bent die de patiënt in leven houdt, maakt mijn job heel boeiend", klinkt het vanuit Riverwoods, ten noorden van Chicago waar de arts al 25 jaar woont. Voor hij in het midden van de jaren 1990 in Illinois belandde, was hij actief in Pittsburgh. "Na mijn geneeskundeopleiding in Gent ben ik mijn opleiding anesthesie begonnen in mijn geboortestad. De afspraak was dat ik me ook twee jaar zou bekwamen in een topziekenhuis in het buitenland. Omdat mijn toenmalige baas contacten had in Pittsburgh zijn we naar ginds verhuisd." Andre De Wolf corrigeert meteen het beeld dat de oude industriestad in West-Pennsylvania oproept. "Men is er in geslaagd om de lokale economie succesvol te transformeren. In Detroit heeft de neergang van de auto-industrie de stad zwaar getroffen, hier zijn de oude staalfabrieken vervangen door farma- en computerbedrijven. De aanwezigheid van drie universiteiten (University of Pittsburgh, Carnegie-Mellon University en Duquesne University) heeft daarbij zeker geholpen." Een extra jaar opleiding cardiac anesthesia deed de jonge assistent belanden in "een ongemeen boeiend avontuur" van hart-, hart-long- en levertransplantaties, dit laatste aan de zijde van dé pionier terzake, dr. Thomas Starzl. "Pittsburgh was toen een van dé wereldcentra als het ging over levertransplantaties. Wij kregen collega's van over heel de wereld op bezoek, ook Belgen, die zich bij ons kwamen vervolmaken. Dat je dat als lid van het team anesthesisten kan meemaken, had ik nooit durven dromen. Je beseft pas achteraf wat we daar hebben gepresteerd, maar dat was zonder meer een intense periode met veel adrenaline. Ik zag dat toen niet als een job, maar voelde me deelgenoot van een fascinerend avontuur." Vanuit zijn hoedanigheid als teamlid blijkt Andre De Wolf ook een van medeoprichters te zijn van de International Liver Transplantation Society (ILTS). Hij vermeldt het bijna terloops, net zoals hij in één adem het gezegde in herinnering brengt "dat anesthesisten meestal op de achtergrond blijven omdat ze eerder bescheiden zijn". Desgevraagd stelt hij: "Ik heb niet makkelijk stress. In onze OK heerst vaak een gezellige sfeer, maar je moet als copiloot koelbloedig en geconcentreerd blijven en duidelijk communiceren naar de chirurg toe. Als de anesthesist gaat panikeren, is immers het hek van de dam." De ILTS-congressen en -lezingen vormen de basis voor een aantal vriendschappen en boeiende reizen. Het delen van kennis, ook via zijn lessen aan anesthesisten in opleiding of wetenschappelijke boeken en artikels, "is iets wat ik heel graag doe. Ik kan die assistenten een paar jaar voorsprong geven. Als ik terugdenk aan wat ik op hun leeftijd wist en hoe de wetenschap intussen geëvolueerd is, dan kan ik hen een stuk vooruithelpen. Dat is het mooie aan samenwerken met jonge mensen: nieuwe ideeën krijgen bij ons alle kansen." Andre De Wolf heeft geregeld nog contact met Belgische collega's. Maar permanent terugkeren naar België zit er niet meteen in. "Ik werk nu al halftijds, in augustus stop ik helemaal. Wij wonen hier graag: bezig zijn in het bos en de natuur rond ons huis (ook met de kettingzaag!) is ideaal als ontspanning. Onze toekomst ligt hier, ook omdat onze kinderen hier families hebben gesticht. We willen erkend worden als dual citizens. Zodra het weer kan, komen we graag opnieuw familie en vrienden bezoeken." Over België gesproken: "Ik heb tijdens mijn sabbatical jaar onderzoek gedaan in Aalst met dr. Hendrickx. Toen heb ik echt gemerkt: het Belgische systeem van gezondheidszorgen is top én egaal verspreid. Dat is het grote verschil met de VS: de gezondheidszorgen zijn zeker niet egaal verdeeld. Op sommige plaatsen is de zorg heel goed, op het platteland of kleinere centra is het een heel ander verhaal. Het typeert hoezeer de VS een land van extremen is." En de coronapandemie? "Een overrompeling door covidpatiënten hebben we in de Windy City - Chicago is een groene stad met topmusea, de bakermat van de blues ook - nooit gehad. Toestanden zoals in New York vorig jaar of nu in Los Angeles, Florida of Texas hebben wij nooit meegemaakt. De Democratische gouverneur en burgemeester hebben ingezet op mondmaskerplicht en preventieve maatregelen."Opmerkelijk: de mortaliteit door covid is veel hoger is in minder begoede (lees: niet-blanke) buurten van Chicago door de mindere toegankelijkheid tot geneeskunde. Toch zijn er wel degelijk electieve operaties uitgesteld in het ziekenhuis van dr. De Wolf. "In het begin zagen we patiënten zonder symptomen, er waren veel vals-negatieve tests, we waren nooit zeker of patiënten covid hadden of niet. Dat maakte dat we heel voorzichtig waren." Een jaar later wordt ook in de VS de vaccinatiecampagne volop ontrold. Dokter De Wolf kreeg zijn tweede spuitje al begin januari, samen met collega's uit de eerstelijnszorg. "Ik hoop dat het ons zal toelaten opnieuw te reizen. Want dat is even geleden", klinkt het met een glimlach.