...

Een argument dat gebruikt wordt om de gezondheidszorg te herfederaliseren, namelijk de huidige versnippering tussen de federale overheid en de gemeenschappen, kan je evengoed gebruiken om de verdere defederalisering te bepleiten. Om de stelling over herfederaliseren kracht bij te zetten, halen voorstanders nu de huidige federale contingentering en programmatie aan als uitgavenbeperkende maatregelen. Men voegt eraan toe dat deze aan nut verliezen naarmate het geografisch gebied kleiner wordt.De federale contingentering, die startte met de federale wetgeving van 1997 om het aantal artsen en tandartsen te beperken, werd goed nagevolgd door de Vlaamse Gemeenschap, doch omzeild door de Franse Gemeenschap. Het resultaat is dat duizenden Vlaamse jongeren hun studies niet konden aanvangen, terwijl aan Franstalige zijde systematisch bijkomende Riziv-nummers (noodzakelijk om het beroep uit te oefenen) als voorafname ('lissage') door de federale overheid werden toegekend.Dat contingentering en programmatie aan nut verliezen in een kleiner gebied moeten we worden. Twaalf van de 27 EU-lidstaten hebben namelijk een kleiner aantal inwoners dan Vlaanderen en voeren nochtans een autonoom gezondheidsbeleid.Een tweede argument in dat pleidooi voor een unitaire gezondheidszorg is dat, zelfs als wordt de verantwoordelijkheid voor de implementatie van het recht op sociale zekerheid aan een regionale overheid gedelegeerd, België als verdragsstaat verplicht blijft om daarover te waken.Een mogelijke juridische oplossing is de ontdubbeling van de noodzakelijke administraties en een nieuw mechanisme om het regionale beleid op federaal niveau te coördineren. Het Vlaams Artsenverbond (VAV) pleit voor een communautarisering van het gezondheidsbeleid en niet voor een regionalisering omdat het de band met de Vlamingen in Brussel niet wil doorknippen.De argumenten van het VAV voor een integrale Vlaamse gezondheidszorg zijn: het recht op het leggen van eigen klemtonen, een efficiënter gezondheidsbeleid, waarbij de huidige versnippering vervangen wordt door toekenning van het integrale beleid aan de gemeenschappen, en responsabilisering van de gemeenschappen tot een spaarzaam beleid.De huidige jaarlijkse hoge geldtransfers van de Vlaamse naar de Franse Gemeenschap zijn op termijn onhoudbaar. Uitgavenen inkomstentransfers bedragen alleen via de gezondheidszorg jaarlijks reeds 1,6 miljard euro. Responsabilisering van de gemeenschappen voor een spaarzaam beleid betekent op zijn minst "bestedingsautonomie", waarbij zij het van de federale overheid ontvangen budget niet kunnen overschrijden. Doch de responsabilisering neemt nog toe bij "financieringsautonomie", waarbij de gemeenschappen verantwoordelijk worden voor de inning van de nodige inkomsten (voor meer details: zie Memorandum VAV 2 april 2019, periodiek april-mei-juni 2019, vlaamsartsenverbond.org).Hierbij herinneren we aan resolutie nr. 4 tot staatshervorming van het Vlaams Parlement op 3 maart 1999: "De normerings-, uitvoerings- en financieringsbevoegdheid betreffende het volledige gezondheids- en gezinsbeleid moeten integraal naar de deelstaten worden overgeheveld, dus onder meer met inbegrip van de gezondheidszorgverzekering en de gezinsbijslagen (kosten compenserende regelingen). Daarbij moeten de inwoners van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest de vrije keuze bekomen om toe te treden tot het stelsel van de deelstaat Vlaanderen of van de Franstalige deelstaat, dat telkens zowel een regeling voor de inkomsten als voor de uitgaven bevat".