...
U zag hopelijk The Father, waarvoor Anthony Hopkins als het titelpersonage een welverdiende Oscar wegkaapte. Regisseur Florian Zeller verfilmde daarmee het eerste luik van zijn theatertrilogie. Nu draait het tweede luik in de bioscoop, The Son, minstens even verbluffend ook qua acteerprestaties.Een gescheiden koppel (Laura Dern in een krachtige bijrol en Hugh Jackman ronduit briljant in een van de twee hoofdrollen) merkt dat hun 17-jarige zoon (aangrijpende rol van Zen McGrath) almaar vreemder gedrag begint te vertonen zoals maanden niet opdagen op school en zich steeds meer in zichzelf te keren. Door bij zijn vader te gaan wonen wordt alles nog complexer want die heeft een baby met zijn nieuwe vriendin. Ook al heet de film The Son, eigenlijk gaat het volgens regisseur Florian Zeller over meerdere zonen. De vader in deze film heeft als zoon nog heel wat te verwerken met zijn eigen vader. Dat blijkt wanneer Anthony Hopkins opduikt als Hugh Jackmans vader. Hopkins heeft maar één scène nodig om duidelijk te maken hoe hij zijn zoon traumatiseerde en niet gehinderd wordt door enig schuldbesef. Florian Zeller wou de levens van deze personages met het grote publiek delen omdat heel wat mensen met gelijkaardige mentale problemen worstelen: "Ik merk hoe schaamte, schuldgevoel en onwetendheid nog steeds vasthangen aan deze worstelingen. Deze gevoelens en het stigma verhinderen vitale gesprekken. Ik hoop dat deze film, op zijn manier, een stem van medeleven toevoegt aan het discours over geestelijke gezondheid." Een dag na internationale vrouwendag willen we Women Talking in de kijker zetten. Geregisseerd door een vrouw over een huiveringwekkend onrecht dat vrouwen werd aangedaan en hoe die vrouwen praten om het eens te worden over de stappen die ze zullen zetten. Jammer genoeg is van de tien films die meedingen voor beste film bij de Oscars nu zondag dit de enige door een vrouw geregisseerde film. De bijna volledige vrouwelijke cast levert glansrollen voor Claire Foy, Rooney Mara, Jessie Buckley en Frances McDormand, al acteert iedereen op topniveau. De Canadese regisseuse-scenariste Sarah Polley kent u misschien nog van Away From Her. Die ijzersterke film die portretteert hoe een vrouw begint te dementeren en hoe haar echtgenoot daar moet mee omgaan, vertoonden we ooit voor onze lezers, in een exclusieve avant-première. Sindsdien filmde Polley een klein maar krachtig oeuvre bij elkaar. Dat Women Talking er pas tien jaar kwam na haar vorige film, had te maken met het feit dat het regisseren niet te combineren viel met de zorg voor haar jonge kinderen. Eerst was ze opnieuw niet van plan Women Talking te regisseren, maar toen vatte ze het idee op om de uren van de filmset zodanig aan te passen dat cast en crew voldoende tijd hadden voor hun gezin. Frances McDormand (die een kleinere rol heeft in de film) steunde haar door deze uitspraak: "Mannen hebben de regels van de filmindustrie geschreven, maar dit is Women Talking. Laat ons die regels herschrijven." En zo geschiedde.Omwille van sommige loodzware scènes wou Polley een fulltime-therapeut op de set. Ze baseerde haar scenario op het gelijknamige boek van Miriam Toews dat op zijn beurt geïnspireerd werd door (z)ware gebeurtenissen in Bolivië. Toch is het gegeven universeel en naast het omgaan met trauma staan verbondenheid en echte democratie centraal waarbij meningsverschillen uiteindelijk in consensus uitmonden. Iets waar zowat de hele samenleving nood aan heeft. Toen Polley Miriam Toews ontmoette en vroeg wat volgens haar zeker in de film moest zitten, zei de auteur: "het lachen." Daardoor overstijgt Women Talking heel wat andere sterke films, doordat hij erin slaagt de akeligste feiten aan te klagen, maar ook het publiek laat meelachen met de dames en zo optimisme doet primeren, meer dan ooit een moral duty. Voor ons ondanks het goede The Fabelmans, het weergaloze Triangle of Sadness, het pakkende The Whale en niet te vergeten Tàr, is van de tien Oscargenomineerde films Women Talking veruit de relevantste (en bovendien ook visueel en auditief verbluffend).