Leiding

Voor het eerst sinds lang openden de scholen deze week de deuren. Een berekend risico maar sowieso een noodzakelijke, moedige beslissing. Al wordt ze medisch-wetenschappelijk gedragen toch valt niet uit te sluiten dat sommige onderwijsinstellingen snel weer dicht gaan. De bevoegde minister, de N-VA-er Ben Weyts, verdient een pluim. De man beseft dat hij niet op veel applaus moet rekenen. Toch neemt hij zijn verantwoordelijkheid. Daarmee is de Vlaams-nationalist de uitzondering op de regel. Want wat opvalt in deze gigantische gezondheidscrisis is de quasi totale afwezigheid van de politieke kaste. Dat is een schande en het speelt de antipolitiek voluit in de kaart. Heeft het beleid een plan klaar om het virus professioneel te managen? En niet van nu tot volgende maand, wel op lange termijn. Tot in 2022 bijvoorbeeld. Iemand? En zelfs met de beste wil van de wereld valt er geen eenheid van commando te bespeuren. Onderling vechten politici nochtans vele robbertjes uit; de langdurige steun van de bevolking in de strijd tegen de pandemie hebben ze niet. Of durven ze niet vragen. Verwarrende communicatie over de vele maatregelen doet de rest. Het legertje sceptici groeit snel. Als zelfs bekende (gezondheids)economen als Lieven Annemans en Geert Noels zich roeren, kan men dit nog bezwaarlijk als een marginaal verschijnsel van de hand doen. Is de remedie in sommige gevallen inderdaad niet erger dan de kwaal? Je zal maar bevallen van een gezonde baby. Moeder en kind stellen het wel, dank u. Maar op bezoek gaan, mag niet. En de kersverse mama - mét mondkapje - weet zich goed omringd door onherkenbare, gemaskerde marsmannetjes. Een geboorte is een mijlpaal, het zou een feestelijke gebeurtenis moeten zijn. Wat is op lange termijn de impact van een steriele, quasi affectie- en emotieloze bevalling op de psyche van een kind? We houden ons hart vast.