'Laat zo'n kans niet liggen tot morgen'

Eigenlijk is dr. Lien Bekaert twee keer onco-neurologe. Ze kon na haar opleiding in het UZ Leuven aan de slag, maar paste voor die kans. "Als ik daarop was ingegaan, had ik mijn man - toen nog mijn vriend, een Fransman die in Normandië woonde - niet meer kunnen zien", zegt ze. "Dus heb ik besloten tijdens mijn coassistentschap te verhuizen naar Frankrijk, waar ik twaalf jaar heb gewoond. Alleen werken ze daar in de geneeskunde met een ander erkenningssysteem. Het is een concours waarbij je in je antwoorden een aantal termen zeker moet vermelden. Daar heb ik mij een jaar op voorbereid door alle cursussen opnieuw door te nemen in het Frans. Dat was de enige manier om te kunnen slagen. Ik hield wel van het contact met de patiënten, maar ik vond dat dat er te weinig was en dat de job toch te administratief was geworden. Toen mijn zwangerschapsverlof afliep, ben ik niet meer herbegonnen. Jammer misschien, maar had ik de keuze om in Frankrijk te herbeginnen niet gemaakt, dan had ik ook nooit de stap gezet die we nu zetten." Die stap is ingrijpend: met haar man en hun drie kinderen van zes, drie en twee jaar, besloot ze te kiezen voor een leven op het water. "We gingen vaak zeilen op de Middellandse Zee. We vroegen ons dan telkens af waarom we nog een heel jaar moesten wachten om terug te keren en ondertussen mee te lopen in de ratrace waarvan we niet gelukkig werden. Dus namen we vijf jaar geleden het besluit het concreet te maken en aan de voorbereiding te beginnen." Ze verkochten hun huis in Normandië, huurden een appartement in Ieper en bereidden zich voor terwijl Outremer gedurende tweeënhalf jaar aan hun catamaran, die de naam EastWest kreeg, bouwde. "We zien die stap niet als een lange vakantie, maar als een nieuwe levensstijl. Materieel houden we bijna niets over, alleen een paar dingen met sentimentele waarde die we bij onze ouders achterlaten. Het is voor ons back to basics", zegt dr. Bekaert. In het eerste jaar veranderde er nog niet veel. "Romain moest eerst zijn bedrijf opstarten en rendabel maken. Mijn man - we hebben elkaar leren kennen in EastWest, een club in Dubrovnik, waar ik met vrienden uit de artsenopleiding op vakantie was - voelde zich in zijn familiebedrijf opgesloten in een gouden kooi. Hij heeft beslist dat te verlaten. Via het internet kan hij vanop de boot werken aan investeringen in vastgoed als intermediair en aan langetermijninvesteringen in de ecologische bosbouw bij SLB." Het bedrijf is een van hun twee sponsors, naast Saint James, het kledingmerk dat de oorspronkelijke en typische maritieme blauw-witte streepjestrui heeft ontworpen. Nadat ze begin april zijn vertrokken, blijven ze nog in de buurt om aan hun boot te wennen - ze volgden eerder ook al seminaries over de elektronica, meteorologie, veiligheid, medische verzorging... In juni komen ze even terug voor een laatste check-up van de boot, waarna ze 'voor echt' vertrekken en, als ze eraan toe zijn, met een gunstige wind de Atlantische Oceaan oversteken. Van oost naar west. "We hebben de vrijheid om te gaan en te staan waar we willen, want we hebben ons huis mee. We kunnen het leven in verschillende culturen ervaren, de kinderen elke dag van dichtbij zien opgroeien. We hebben ook een motorbootje waarmee we gemakkelijk aan land kunnen als we in een baai liggen. Onze boot is eigenlijk een appartementje op het water. De school valt weg, dus voor de oudste, die in het tweede leerjaar zit, zal ik zelf juf moeten spelen. De middelste zit vooral met vragen of er een bed en een toilet aan boord zijn. (lacht)" Je hebben en houden opgeven voor een onzekere toekomst op zee lijkt voor velen misschien geen evidente stap, maar wie haar kent, zegt dr. Bekaert, was er niet door verrast. Twee inzichten gaven hen het laatste duwtje. "Ik kwam als onco- neurologe veel in contact met palliatieve situaties. Mijn patiënten zeiden: laat zo'n kans niet liggen tot morgen, want je weet nooit of morgen nog komt. Het besef van je eigen eindigheid als je tijdens consultaties aan patiënten moet zeggen hoelang ze nog maar te leven hebben en de coronasituatie, die de onafhankelijkheid van Romain heeft versneld, hebben meegespeeld in onze beslissing." Het leven aan boord hoeft, ook met een telewerkende man en drie jonge kinderen geen nieuwe ratrace te worden, waardoor dr. Bekaert de toekomst met vertrouwen tegemoet ziet. "Waar ik wel een beetje bang voor ben, is of ik nog wel genoeg tijd voor mezelf ga vinden", lacht ze.