...

Traditioneel is het einde van het jaar een periode van solidariteitsinitiatieven (denk maar aan De Warmste Week...) en tonen mensen zich van hun vrijgevigste kant. Maar de opbrengst van haar dichtbundel op een dag wegschenken - laat staan een dichtbundel schrijven -, was niet het opzet toen Silke Stalpaert in 2018 in de pen kroop. "Dat jaar ben ik serieus op mijn eigen grenzen gebotst", blikt de jonge huisarts terug. "Ik studeerde af en wilde het graag heel goed doen. Maar goed was nooit goed genoeg. Half werk was geen werk. En zo gebeurde het dat mijn werk op den duur álles werd." "Ik ben altijd al een duizendpoot geweest: ik sport graag, speel muziek, ik hou van tekenen en schrijven, ...", vervolgt Silke. "Maar voor die uitlaatkleppen had ik plots geen tijd meer. Of beter: ik nam er de tijd niet meer voor." De jonge huisarts belandde in een dip, slaagde erin terug overeind te krabbelen, maar viel uiteindelijk opnieuw. Ze besefte dat het zo niet verder kon en zocht hulp. "Via een tip van een collega in onze huisartsenkring, kwam ik bij Doctors4Doctors terecht. Zij hebben naar mijn verhaal geluisterd, en mij voor verdere begeleiding doorverwezen naar een burn-outcoach. In alle discretie, en met veel menselijkheid." Dankzij die begeleiding leerde dokter Stalpaert opnieuw het belang in te zien van ontspanning en zelfontplooiing. "Ik pikte verschillende hobby's terug op, waaronder schrijven." Bijna spontaan namen haar schrijfsels de vorm van gedichten aan, "omdat deze zich er uitstekend toe lenen om je gevoelens van het moment te vatten". ' Kleine gelukskes', noemt dr. Stalpaert die schrijfmomenten, omdat ze haar naar eigen zeggen plezier brengen, en tegelijk rust creëren in haar hoofd. De gedichten die eruit voortvloeien zijn evenzeer 'kleine gelukskes', "of zo zijn ze toch bedoeld voor wie ze leest", lacht Silke. Schrijfsels over alledaagse dingen, lees: gevoelens en gedachten die voor ieder van ons heel herkenbaar zijn. "Steeds vanuit een positieve insteek geschreven", benadrukt de jonge huisarts. "Als een gedicht van mij ook maar één iemand raakt, aan het lachen brengt of even doet stilstaan, betekent dat al heel veel." Om haar dankbaarheid te tonen aan Doctors4Doctors, en de ondersteuning die ze haar enkele jaren terug boden, groeide het idee om haar gedichten te bundelen en de opbrengst van de dichtbundel aan de organisatie te schenken. Het resultaat is Gij Schoon Mens, oftewel 32 gedichten die dokter Stalpaert de afgelopen twee jaar schreef. "Omdat ik dit jaar 32 geworden ben", licht Silke Stalpaert toe. "Had je mij tien jaar geleden gevraagd waar ik vandaag zou staan, dan had ik wellicht geantwoord dat ik 'het' allemaal 'goed op orde' zou hebben: een mooie job, huisje-tuintje-kindje, een goede werk-privébalans, ... Het is anders uitgedraaid. De voorbije jaren waren een zoektocht, naar mezelf maar ook naar de plaats in de geneeskunde die ik wil innemen." "In het begin was ik heel beschaamd over wat ik doormaakte", vervolgt de huisarts, "tot ik mij de bedenking maakte dat ik anderen in een gelijkaardige situatie misschien kan helpen door met mijn verhaal - mijn gedichten - naar buiten te treden."Hopelijk kopen veel collega's haar boekje, en steunen ze zo Doctors4Doctors, klinkt het nederig. Silke Stalpaert: "Zeker in deze covidtijden kunnen zij meer dan ooit iets betekenen voor artsen met een hulpvraag. De geneeskunde, en dan vooral de manier waarop we geneeskunde beoefenen, is het afgelopen jaar enorm veranderd. Als huisartsen zijn we het bijvoorbeeld gewoon om nauwe persoonlijke contacten te onderhouden met onze patiënten, nu verloopt dat contact veel meer via telefoongesprekken en mails... Daarbovenop is er een hele berg papierwerk bijgekomen." In eenzelfde adem merkt dokter Stalpaert op dat de drempel om beroep te (durven) doen op een organisatie als Doctors4Doctors, nog steeds heel groot is bij collega's. "Maar wat is het alternatief? Tegen de limieten van ons eigen kunnen aanlopen? Omdat we zorgen voor anderen, hebben we de verantwoordelijkheid om ook goed zorg te dragen voor onszelf."