Heel wat Belgische artsen en wetenschappers zijn werkzaam in de Verenigde Staten. Artsenkrant wil dit jaar op hen focussen om te proberen te begrijpen wat er leeft en speelt over de Grote Plas. Aan de vooravond van zijn verhuizing naar Indiana treffen we dr. Elias Impens (29)."Misschien moet ik eens een website maken voor al die buitenlandse collega's die net als ik geconfronteerd worden met visum- en waiverproblemen om in de VS te blijven?", laat de Oost-Vlaamse arts zich tijdens onze videocall ontvallen. Tussen al zijn opleidingen en specialisaties door heeft hij ook op dat vlak veel kennis vergaard.
...
Om het Amerikaanse traject van Elias Impens goed te begrijpen, moeten we ons verdiepen in (het kluwen van) de Amerikaanse immigratieregels. Maar de start van zijn medische carrière vond plaats aan de UGent. "Mijn vader (dr. Patrick Impens) is huisarts in Lede, dus leek geneeskunde mij een evidente keuze. En dat heb ik me nooit beklaagd", laat hij verstaan vanuit Chicago, zijn thuisbasis anno 2021. "Mijn tante in Chicago heeft me altijd met raad en daad bijgestaan, ze heeft me onder meer geholpen om stages te kunnen doen in deze stad en in Arizona. Die stages vond ik boeiend, al had ik toen nog geen vastomlijnd plan om hier als arts aan de slag te gaan." De Gentse arts in opleiding nam ook deel aan het USMLE Step 1-examen, een proef die alle Amerikaanse artsen moeten afleggen vooraleer ze als arts aan de slag kunnen gaan. "Het was een goed excuus om mijn basiskennis biochemie, farmocologie en dergelijke op te frissen. Omdat de inschrijving flink wat geld kost, was ik gemotiveerd om goed te studeren." Het positieve resultaat heeft hem daarna aangezet om ook het Step 2 en 3-examen af te leggen. "Voor artsen zijn er meerdere visaformules om in de VS te werken en/of te specialiseren", verduidelijkt dr. Elias. "Zo kunnen Amerikaanse ziekenhuizen workers met bijzondere skills, onder wie artsen bijvoorbeeld, aantrekken (H1B-visum). Veel buitenlandse artsen maken echter gebruik van een J1-visum om in de VS specialiseren. Alleen moet je dan na maximum zeven jaar in de VS twee jaar terug naar je thuisland. Dat laatste blijkt, als je intussen in de VS een leven hebt opgebouwd, niet evident. Het is beslist een gespreksonderwerp onder jonge, buitenlandse collega-artsen, want het baart hen vaak kopzorgen!" Er is nochtans een alternatief, krijg ik te horen. Via het waiversysteem kan je die twee jaar terugkeer naar je thuisland omzeilen. "Zo kan je van die verplichting ontheven worden als de kans bestaat dat je in je thuisland (politiek) vervolgd of bedreigd wordt. Of, gesteld dat je intussen een partner en kinderen hebt en hij/zij kan het niet aan om je twee jaar te missen, dan is er de exceptional hardship-waiver. Of mogelijkheid drie: je stelt je kandidaat om als arts drie jaar in een underserved area te gaan werken. In elke staat zijn er jaarlijks 30 zulke plekken vacant. Veel Amerikaanse artsen staan niet te trappelen om in die gebieden te werken, zelfs al kunnen ze daar meer verdienen."Elias Impens is intussen meer dan ervaringsdeskundige in de materie: "Aan de vooravond van mijn specialisatie in Philadelphia heb ik met steun van een aantal profs en de FOD Volksgezondheid het papierwerk voor mijn J1-visum alsnog in orde kunnen krijgen. En vorig jaar heb ik, zonder succes evenwel, geappliceerd voor een waiverplek in meerdere staten."Op basis van de spoedcursus US Immigration lijkt de denkpiste van een website over de problematiek geen gek idee. "Ik heb veel geleerd de voorbije jaren. Buitenlandse collega's hebben vaak geen idee waar ze aan beginnen. Misschien moet ik mijn ervaringen ter zake delen?" Maar wat initieel als een 'avontuur' is begonnen, heeft na vijf jaar USA wel een dimensie gekregen van "mijn toekomst ligt allicht in de VS". "Ik heb in Philadelphia een specialisatie internist volbracht. Ik volg nu nog een extra jaar geriatrie in Chicago en werk hier in een ziekenhuis annex rustoord voor veteranen. Daar huizen zowel oudere patiënten met een verleden in Vietnam of zelfs Wereldoorlog II, maar evengoed een man van 37 jaar die in Irak heeft vertoefd. Belangrijk is dus niet de leeftijd, wel de frailness van de patiënt", klinkt het. Los daarvan: "Ik vond geriatrie bijzonder boeiend, niet alleen omdat het zo'n breed vakgebied is. Ik heb vooral ook ervaren dat er nog veel ruimte is om de klinische en menselijke zorg van deze patiënten te verbeteren." Dr. Impens legt tevens de link met zijn internistenopleiding. "Ook in Philadelphia waren de meeste patiënten 65-plussers. Je moet op zoveel aspecten letten: wat is de kans op (fysieke) vooruitgang, hoe zit het met hun hoor- en visueel vermogen, welke hulpmiddelen hebben ze eventueel nodig, kunnen ze hun medicatie zelf beheren? Dat bijkomend jaar geriatrie zal van mij ook een betere internist maken. Er is sowieso een tekort aan geriaters, ook in de VS. En met een ouder wordende bevolking is deze extra opleiding zeker nuttig geweest." Dr. Elias heeft dit voorjaar goed nieuws gekregen: hij is aanvaard als een van de 30 waiverkandidaten in Indiana. "Normaliter start ik in juli voor drie jaar als hospitalist in Vincennes, Knox County. Ik zal er tien dagen werken, dan ben ik tien dagen vrij. Dat ritme spreekt me wel aan: Chicago is maar vier uur rijden en de sparetime wil ik met mijn aanstaande Emily en dachshundterrier Max doorbrengen - maar liefst niet in quarantaine zoals in november toen we tijdens een romantisch uitje in een kasteel in the Upper Michigan Peninsula allebei coronapositief bleken... Of ik kan tijdens zo'n break even over en weer naar België, daar ben ik sinds 2019 niet meer geweest."En what about the future? "Ik probeer zoveel mogelijk ervaringen mee te pikken, dat vind ik belangrijk om me als arts en mens verder te vormen. Ik wil best nog wel even in Chicago blijven, een stad waar je dingen kan blijven ontdekken. Maar misschien verhuizen we ooit naar Texas, de thuisstaat van Emily. We'll see."