Huisartsen zijn overbelast en uitgeput. Niet enkel door het werk op zich maar misschien meer nog door de domme administratieve overlast.
In de ziekenhuizen gaat het ook hard. Bij het ter perse gaan situeerde het probleem zich vooral in Brussel en Luik en was West-Vlaanderen aan een inhaalbeweging bezig. Als u dit leest, ziet het er allicht nog veel dramatischer uit. Met een spreidingsplan alleen gaan we het niet redden natuurlijk. Ook al omdat het met de solidariteit tussen de ziekenhuizen en met het interhospitaal-transport van covid-19-patiënten niet altijd even vlot loopt.
Dat zorgverleners nu vermoeider zijn dan tijdens de eerste golf lijkt nogal evident. Mensen konden niet genoeg recupereren. Maar vooral ook is er het ongelooflijke geknoei op alle niveaus en het gebrek aan perspectief. Deze golf overwinnen zonder dat dit gepaard gaat met Italiaanse toestanden zou prachtig zijn. Of dat lukt, valt af te wachten. En dan? Nog een golf voorjaar 2021? Want op een veralgemeende vaccinatie moeten we niet hopen voor de tweede jaarhelft. De weg is nog lang en dat stemt niet optimistisch.
De mondmaskersage en de drama's in de woonzorgcentra hebben inmiddels plaats gemaakt voor recentere miskleunen
Tot nader order is België geen ontwikkelingsland, geld is geen probleem. Vele miljarden - 30 om precies te zijn - geven we uit aan gezondheidszorg. Wat staat daar tegenover? Inzake de indamming van covid-19 behoren we wereldwijd tot de slechtste leerlingen van de klas. Over de mondmaskersage en over de drama's in de woonzorgcentra zwijgen we zedig. Het waren hoogtepunten van geklungel.
Ze hebben inmiddels plaats gemaakt voor recentere miskleunen. Sneltesten laten op zich wachten, van bronopsporing is geen sprake, huisartsen moeten een onmogelijke code van 17 cijfers ingeven, asymptomatische gevallen worden plots niet meer getest enzoverder enzovoort. Het beleid slaagt er niet in adequaat op de snel veranderende situatie in te spelen. Laat staan dat we deftige data zouden produceren. Shame, shame, shame...