'Ik wist niets van wielrennen'

Marlen Reusser legde in de zomer van 2017 haar laatste examen geneeskunde af en reed haar eerste internationale wedstrijd, zonder veel trainingsinput. Ze werd meteen Zwitsers kampioene tijdrijden."Dat was in die tijd niet zo'n grote kunst. Internationaal was ik nog niet zo snel. Ik werkte op een chirurgische afdeling in Langnau, Bern, en daarna bij een huisarts. Toen ik voor het eerst met een trainingsschema en een coach trainde, merkten we dat er veel ruimte voor vooruitgang was. De combinatie zou het onmogelijk maken om grote stappen te blijven zetten. Ik koos voor het wielrennen omdat ik de geneeskunde later nog altijd kan oppakken. Het was de laatste trein die langskwam." In 2018 brak u na een val al meteen een heup en uw onderste ruggenwervels. Hebt u toen niet gedacht: ik ben een dokter, dit moet ik mijzelf niet aandoen? 'Niet alleen dat, maar ook: zou ik niet beter met mijn kennis iets voor de mensen doen of de politiek ingaan, in plaats van rond te fietsen. Maar je ziet zelf wat het antwoord is (lacht). De wil om voor het avontuur te gaan, nam toch weer de bovenhand. Ik ben blij dat ik sindsdien niet meer zo erg gevallen ben, op een hersenschudding en wat vel kwijt na. Maar ik worstel daar wel mee, want 'I really don't like it'. Ik heb het gevoel dat sommigen denken dat het erbij hoort. Meestal jonge en gezonde renners. Maar ik neem zelf minder risico's als ik in het peloton rijd. Op vrouwendag postte u op Instagram een foto van het boek over Alfonsina Strada, de vrouw die als eerste de Ronde van Italië fietste, samen met de mannen. Ziet u wielrennen ook als een missie? Ik wist aanvankelijk niets van wielrennen. De naam van Fabian Cancellara kende ik, zoals iedereen in Zwitserland, en ik had wel eens van Flanders gehoord, maar ik wist niet wat tijdrijden of een gesloten koers was. Ik kwam er echt als een groentje in terecht, maar blijkbaar had ik talent. Gaandeweg heb ik de sport leren kennen en gezien hoe groot de genderverschillen zijn. Ik was geschokt. Hoe was dat mogelijk! Dus ik dacht wel: dat moet veranderen. Waar bevindt zich de grootste kloof? Ik denk in onze hoofden. We zien mannen als sterk en interessant, als strijders die snel en cool zijn. Terwijl we over vrouwen twijfelen: zijn ze wel snel, interessant en zo veel meer? Begrijp me niet verkeerd: ik weet als arts uiteraard dat er duidelijke verschillen zijn tussen mannen en vrouwen. Maar we moeten beseffen dat vrouwen zien strijden in een sport even spannend en interessant is, net als in andere aspecten van het leven. Dan hoeven we het niet meer te hebben over media-aandacht, sponsors, salaris, clicks,... Dan komt alles samen. Hebt u soms spijt dat u zo laat met koersen begonnen bent? Nee, helemaal niet, ik zou het zelfs aanbevelen. Je moet dan zoals ik alleen wel wat meer investeren in je techniek en je tactische vaardigheden. Maar verder kunnen oudere rensters - op de sprinters na - heel goed presteren. Ik zie niet graag dat jongeren heel hard gepusht worden, waardoor ze een stuk onderwijs en levenslessen missen. Ik ben niet zeker of het zo'n goed idee is om zo vroeg al in de wielerbubbel te zitten. Je moet ook eerst wat plezier beleven, studeren, de wereld zien, relaxed in je hoofd zijn. En dat dan allemaal meenemen in het wielrennen, in plaats van later pas te beseffen dat er ook nog andere dingen in het leven zijn. Mensen begrijpen dat te weinig. Vandaar dat u al eens het idee opperde om een minimum BMI te introduceren in het wielrennen. Jonge mensen hebben een grote drive. Ze mikken hoog en geven alles. Het is cool om die spirit te gebruiken, maar er schuilen ook gevaren in. Het zou niet mogen dat jongeren graatmagere rolmodellen hebben. Houdt u de stand van zaken in de medische wetenschap bij? Nee, maar als ik wil, kan ik het zo weer opnemen, denk ik. Ik heb wel een jaar een studie sportvoeding gevolgd. Ik wilde mijn hoofd actief houden. In mijn vrije tijd ben ik altijd bezig. Mijn brein begon capaciteiten te verliezen, vond ik. Ik ben mijn hele leven vooral op het mentale vlak actief geweest. Als je fietst moet je veel rusten en hou je weinig energie over voor moeilijke lectuur. Ik wou iets dat mij zou verplichten toch bezig te blijven. Sportvoeding leek mij ideaal. Hoe ziet uw toekomst eruit? Wordt het wielersport, geneeskunde of politiek? Het wordt moeilijk om te beslissen. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat we met de planeet de verkeerde kant opgaan. Tot nu toe praat ik er vooral over, maar tijdens de Tour zijn we op aangeven van mijn landgenote Elise Chabbey van Canyon-SRAM wel gestopt met het wassen van onze ploegauto's, omdat er waterschaarste was. Ik was actief voor de groenen in Zwitserland, maar daar ben ik nu niet meer mee bezig, al onderhoud ik nog goede contacten.