...
Zondagavond, 22u03, morgen deadline voor mijn column. Het gevoel "ik kom er niet". Helaas een bekend gevoel uit de praktijk in coronatijden. Sinds de krokusvakantie draaien we als huisarts permanent overuren. Eerst nog met veel fysiek contact, gaandeweg wat minder met teletriage. Sinds eind vorige week ook de "zwaardere corona's" op de fysieke triage. Banden met ziekenhuisartsen worden persoonlijk en intens. Consulten worden noodgedwongen kort, zorg wordt uitgesteld en het gevoel "ik kom er niet" concurreert dagelijks met "we can do this".De angst om zelf ziek te worden wordt vecht/vluchtgewijs met een flinke scheut adrenaline verdronken. Patiënten vragen hoe het gaat. Goed, uiteraard, dat moet. Maar eigenlijk wil je ook af en toe zeggen dat het eigenlijk niet goed gaat, dat je als arts even bang bent dood te gaan als je patiënt. Dat je wél vertrouwt in je eigen kunnen en dat van je collega's, maar niet in dat van de politieke leiders. Die, druk met postjes en spelletjes, achter de feiten blijven aanhollen in plaats van te anticiperen. Die over mekaar heen rollen voor de beste quote of het interview met de meeste dadendrang. Vergeef me het cynisme. In nood kent men zijn vrienden, tijdens een crisis zijn ware leiders.