Stef Beerens

...

Ik ben niet iemand die over zijn gevoelens praat. Als ik mijn situatie vergelijk met anderen rondom mij, hebben zij het altijd moeilijker. Mijn leven is simpel. Ik heb het recht niet om me slecht te voelen. Waarom klaag ik dan? Waarom blijf ik dan met zo'n ontaard gevoel zitten? Voor 'corona' had ik vaak een minderwaardigheidsgevoel. Dit kwam in periodes en zorgde er steevast voor dat ik me beroerd voelde. Ik ben een heel extravert persoon, ik haalde veel levenslust uit het afspreken met vrienden en sociale contacten. Op die manier kon ik dat minderwaardigheidsgevoel 'temmen'. Maar nu ik mijn vrienden minder vaak zie en hoor, zijn deze gevoelens opnieuw sterker. Mijn zelfbeeld kan ik momenteel enkel baseren op hoe ik over mezelf denk. Ik heb gedachten die ervoor zorgen dat ik de persoon in de spiegel niet langer graag zie. Ze kaatsen een hele dag rond in mijn hoofd, en boren telkens diepere gaten in mijn schedel. Verdrietig ben ik niet echt. Ik weet gewoon niet hoe ik dit dat holle gevoel kan verwoorden. Ik vergelijk het met naar de wereld kijken door een besmeurd raam. Alles is minder kleurrijk en intens. Als ik met vrienden afspreek, moet ik acteren om op mijn oude energetische zelf te lijken. Als ik mezelf wil 'evenaren', moet ik actief mijn emoties uitvergroten. Het is uitputtend om me 'normaal' te moeten gedragen. Ik wil gewoon dat alles terug normaal wordt. Een van mijn favoriete copingmechanismes was humor. Niets is geweldiger dan iemand te doen glimlachen. Tegenwoordig wordt het steeds moeilijker om die humor terug te vinden. Als zoon, broer, geneeskundestudent en vriend heb ik soms het gevoel dat ik heel de wereld op mijn schouders draag. Ik help zielsgraag mensen, daar haal ik genot uit. Niets maakt mijn dag vollediger dan een 'dankjewel' krijgen van iemand die ik graag zie. Dankzij de pandemie heeft iedereen het moeilijk. Als mensen die ik graag heb afzien, zie ik mee af. Hierdoor wordt ook de last op mijn schouders steeds zwaarder. Tijdens de eerste lockdown heb ik samen met de rest van België mijn mentale gezondheid op pauze gezet. We hebben ons allemaal gefocust op school, werk en het einde van de lockdown. Maar nu is er geen perspectief meer. Ik maak mezelf niet langer wijs dat dit de laatste loodjes zijn. Ik zou zelf niet meer weten wat ik zou doen moest alles terug normaal zijn. Hoe ziet het leven eruit na corona? Samen met veel vrienden heb ik het gevoel dat het elke dag moeilijker wordt om te focussen op onze studie. Soms zijn er dagen waarop ik niets doe. Misschien denk je, "Dat is nodig, je moet eens kunnen ontspannen!" Maar helaas voel ik me na zo'n dag niet opgeladen. Ik ben zelfs nog vermoeider dan op dagen waar ik wel iets kan doen. Met als gevolg dat ik alsmaar minder energie heb om de dag productief te starten... Zo geraak ik snel achter met schoolwerk, en het (online) onderhouden van sociale contacten.(Lees verder onder de foto.)Ik raak de mooiste jaren van mijn leven kwijt. Het ergste is dat ik niemand de schuld kan geven! Ik zou gewoon mijn leven en de toekomst op pauze willen zetten totdat we allemaal verder kunnen op een veilige manier. Corona heeft ons misschien fysiek niet allemaal geraakt, mentaal zijn we wel allemaal geïnfecteerd geraakt door het virus. Ik vraag me af of deze open wonde ooit zal genezen. Voor ik mezelf blootgeef, wil ik eerst kwijt dat dit míjn persoonlijke ervaring is. Sommigen zullen zich misschien kunnen vinden in mijn verhaal, anderen zullen me niet begrijpen. Iedereen maakt deze periode mee, maar gaat er wel anders mee om.In het voorbije coronajaar heb ik welgeteld 28 dagen 'vakantie' gehad. Hoe dat komt, is een ander verhaal, maar ik wil het toch vermelden, omdat het bijdraagt tot de mentale staat waarin ik nu verkeer. 28 dagen vakantie betekent namelijk dat er 337 dagen overbleven die gevuld waren met stress en vermoeidheid. Van die 337 dagen, heb ik er ongeveer 205 al blokkend doorgebracht en ongeveer 104 al werkend.Ondertussen ben ik echt, welgemeend op. Zo moe, ik weet niet vanwaar die vermoeidheid komt. Ik heb ook zoveel stress, maar geen energie om er nog iets mee te doen. Ik voel motivatie in mijn buik, want ik wil echt, écht heel graag een goede dokter worden, maar ik heb geen energie om er nog iets mee te doen. Ik weet dat de examens dichterbij komen, ik weet dat ik in de problemen aan het geraken ben, maar... Geen energie meer om ook maar iets te doen. Zelfs niet meer voor leuke activiteiten. Het enige waar ik energie voor heb, is om in de zetel te liggen en af en toe eens te wenen. Waar ik oprecht bang voor ben: dat ik ga buizen voor al mijn examens dit semester. Dat ik een hele zware tweede zit ga hebben, waardoor ik geen vakantie ga hebben en dat ik daardoor voor altijd in deze mentale toestand zal blijven vertoeven. Ik heb drie maanden vakantie nodig. Als ik die niet heb dit jaar, ben ik er zeker van dat ik ga blijven zoals ik nu ben. Ik ga niet meer kunnen herstellen, want ik ga blijven buizen en het werk gaat zich blijven opstapelen en op een bepaald moment ga ik het absoluut niet meer aankunnen. Ik ben bang dat ik door deze coronacrisis geen dokter zal worden. Dat ik ga falen voor alles waarvoor ik aan het werken ben en dat ik mentaal nooit meer zal herstellen. Ik weet echt niet wat ik hieraan moet doen. Sommigen stellen voor om met een psycholoog te gaan praten, maar dat klinkt zo vermoeiend voor mij. Zo tijdrovend... Maar als ik geen energie heb om aan mijn mentale gezondheid te werken, hoe ga ik hier dan ooit uit geraken? Er lijkt maar geen einde aan te komen. (Lees verder onder de foto.)Het is ook niet alleen stress die mij zo neerhaalt. Het is ook het besef dat ik mijn jonge dagen aan verspillen ben door hele dagen binnen op mijn kot te zitten, want de coronacrisis legt ons sociaal leven wel stil, maar de tijd blijft gewoon doortikken. Om even terug te koppelen naar het begin: hoeveel dagen van dit jaar heb ik in het buitenland gespendeerd? Nul. Hoeveel dagen heb ik mijn vrienden een knuffel kunnen geven? Nul. Hoeveel dagen heb ik een impactvolle, impulsieve beslissing kunnen nemen? Nul. Hoeveel dagen ben ik even kunnen ontsnappen aan deze situatie? Nul, het is overal... Hoeveel dagen breng ik al door zonder perspectief? 365 en ik ben nog steeds aan het tellen.