...
In het semi-autobiografische Dolor y Gloria blikt Almodóvar terug op de glorie en de smart van zijn eigen zijn. Banderas speelt veel ingetogener dan in films als La Ley del Deseo of Atame, waarin Almodóvar hard tegen het establishment schopte. De stijl die de revolutionaire regisseur hier hanteert is veeleer mijmerend en heel wat minder flamboyant.Toch moet u dit allesbehalve negatief opvatten. Dolor y Gloria kabbelt gestaag verder zonder ook maar een moment te vervelen. De film bevat heel wat medisch getinte fragmenten vermits het hoofdpersonage vaak op doktersbezoek moet. Visueel verbluffend hoe hij een overzicht geeft van alle ongemakken of ziektes die hem te beurt vallen en vielen. Zelfs als Banderas onder de scanner moet, weet Almodóvar dat magistraal te filmen.Zoals in elke Almodóvar-film komen er zijstapjes naar andere culturele domeinen: ditmaal is het theater. Het appartement van de protagonist lijkt wel een museum, zo merkt een ander personage fijntjes op. Ook zijn huis-componist Alberto Iglesias is weer van de partij en zorgt voor een van de origineelste scores van het jaar.Doordat Almodóvar via flashbacks zowat de hele levensloop van zijn hoofdpersonage de revue laat passeren, kan hij rijkelijk veel thema's bespelen. De eerste 'crush' als jongetje, de leegheid die de ziektes veroorzaken omdat hij niet meer kan werken. Zijn werk is zijn leven. Het mooist is de moeder-zoonrelatie, zowel in de scènes als kind als in de latere momenten wanneer hij voor zijn moeder zorgt.Bij het einde van de film wordt letterlijk duidelijk dat het leven één lang uitgesponnen film is en wat voor één in dit geval.