...

Is de tijd niet stilaan gekomen om feiten in positieve zin te interpreteren eerder dan olie op het covid-vuur te gieten? Ik ben noch epidemioloog noch viroloog, en ik heb niet de pretentie expert ter zake te zijn. Maar ik ben wel arts, chirurg meer bepaald. Een goede chirurg analyseert een situatie en handelt ernaar. Pragmatisch. Eerder gedreven door hoe een probleem kan opgelost worden dan door de details van de diagnose.Vanuit die achtergrond zou ik toch een paar bedenkingen op de zoveelste covid-doemberichten willen formuleren (zie De Morgen dd. 8 mei, ' 100.000en extra besmettingen tijdens lockdown maken experten bezorgd'. Idem in De Tijd, De Standaard enz.). Eerst de geciteerde feiten: - Een studie van de UA: 6% van de Belgische bevolking heeft antistoffen tegen het coronavirus, een maand geleden was dat slechts 3%. Geëxtrapoleerd naar de Belgische bevolking betekent dit dat 100.000en Belgen tijdens de lockdown zijn besmet, inderdaad. - Een arts van AZ Klina "postte op facebook" (sic) dat de regio Noord-Antwerpen nu pas hard getroffen wordt. Dit vertaalt zich echter niet in opnamecijfers. De verzamelde pers vraagt zich af of we niet te hard van stapel lopen met het opheffen van de lockdown. Microbioloog Herman Goossens maakt zich zorgen. Alles hangt ervan af hoe je het bekijkt, volgens mij. Ikzelf word vrolijk van deze cijfers. Maar da's misschien persoonlijk, u kent wellicht de parabel van de blinde mannen die een olifant (de waarheid) aanraken en elk een andere 'waarheid' percipiëren. A chacun sa vérité.Mijn perceptie van de geciteerde studie is optimistisch: ondanks de 100.000en besmettingen tijdens de lockdown zijn er gestadig minder ziekenhuisopnames, minder opnames op intensieve zorgen, minder beademde patiënten, meer ontslagen patiënten, minder doden. Ondanks al die besmettingen zijn we - dankzij allerhande maatregelen - ruim onder de maximale bezetting van intensieve bedden gebleven. We hebben de curve afgevlakt. Dat was toch de bedoeling, niet? Daar zijn we toch in geslaagd?Meer zelfs, het is voor zover ik weet het enige wat we kunnen doen. We hebben geen oorzakelijke behandeling, geen vaccin, zelf geen betrouwbare testen. Het enige wat we kunnen doen is ons toch mooi gelukt. Namelijk, onze intensieve zorgen niet overrompelen. Dat het virus ondertussen rustig zijn gangetje gaat en de Belgische bevolking - blijkbaar zonder veel schade - gestadig verder besmet, maakt mij vrolijk. Vooral het zonder veel schade-aspect. Zolang we noch vaccin, noch behandeling hebben lijkt mij dat het beste wat ons kan overkomen. Op een meer anekdotisch vlak zegt het verhaal over de arts van AZ Klina en zijn facebookpost hetzelfde: er zijn blijkbaar veel besmettingen maar weinig zieke mensen. Dat is overigens de perceptie van de meeste ziekenhuisartsen. Er komen nog covid-patiënten binnen, ja. Maar niet meer de doodzieke man, de vijftiger met een buikje die vijf dagen na opname plots collabeert, dringend, quasi-dood geïntubeerd wordt om drie weken aan het beademingstoestel te hangen en vervolgens ofwel te sterven ofwel het nipt te halen. De ziekte is veranderd. Door PBM? Mutatie? Ik weet het niet. Opnieuw, ik ben geen expert. Maar dat zijn feiten. En feiten die ons vrolijk zouden moeten maken, net zoals de cijfers die als doemberichten verpakt worden. Net of we constante dreiging nodig hebben om in de pas te lopen. We kennen de ziekte nog niet goed, we doen wat we kunnen. En we doen het niet slecht. Daarom zou de boodschap omtrent de UA-studie zou even goed als volgt kunnen luiden: ' Licht op het einde van de tunnel: studie UA toont aan dat honderduizenden Belgen tijdens lockdown besmet zijn geraakt met coronavirus zonder ernstige klachten.'Laat ons toch genieten van dat goede nieuws. Laat ons met voorzichtigheid de teugels vieren. Om ze terug aan te spannen indien nodig. De ziekenhuizen zullen klaar zijn voor een tweede golf, of een derde, of een vierde, zolang het nodig is. Maar laat ons alsjeblieft de impact van covid op onze maatschappij niet nog groter maken dan nodig.