"Ik heb met veel plezier de Artsenkrant-reeks over tattoos gelezen. De conclusie kan ik enkel onderschrijven: een tattoo verandert helemaal niets aan je kwaliteiten als arts of zorgverlener. Ik wil dus graag helpen om dat stigma/taboe te doorbreken", schreef dr. Arnout De Wilde.
...
Het maakte ons heel benieuwd naar het verhaal van deze jonge huisarts in huisartsenpraktijk Den Biezerd in Niel. "Ik heb zelf de voorbije jaren drie tattoos laten zetten. Bij de eerste heb ik bewust gekozen voor een plek die niet meteen in het oog springt: mijn linkerkuit. Dat had deels te maken met de idee dat mensen met een tattoo wel eens scheef worden bekeken. Mijn ouders reageerden toen ook met 'Wat gaan mensen denken?'. Maar ik merk dat ik me steeds minder aantrek van mogelijke reacties."Maar waarom kiest een jonge arts dan voor een tattoo? Dr. De Wilde: "Ik vind het een vorm van zelfexpressie, zoals anderen kiezen voor een bepaalde haarkleur of kleren om uiting te geven aan hun persoonlijkheid." Ook zijn vriendin dicht hij een rol in deze toe: "Mijn vriendin had al twee tattoos. Zij heeft mij daarin begeleid en het beslissende zetje gegeven. Want je mag tattoos wel mooi of fascinerend vinden, daarmee weet je nog niet hoe je aan zo'n avontuur begint." "Voor mijn eerste tattoo heb ik een nar of jokerfiguur gekozen. Ik wil mezelf niet te serieus nemen, maak graag eens een grap, vandaar dat ik dacht aan de joker van een kaartspel (iets wat ik graag doe), maar dan zonder de speelkaartrand. Deze joker lijkt op de middeleeuwse figuur met een duister kantje, denk aan een duiveltje of een sater. Die mix aan mogelijke interpretaties vond ik wel cool." Dat die op zijn linkerkuit belandde, is geen toeval, zo blijkt. "Een tattoo op de kuit of het bovenbeen is relatief pijnloos, daar kan je ook een grotere tattoo zetten. Daarentegen, op de knieschijf, ribben, ruggenwervels, oksel, voetzool, of uiteraard in de schaamstreek of op littekens tatoeëren, is meestal een pijnlijke zaak", weet hij. Dr. De Wilde bevestigt dat "mijn eerste tattoo wel naar meer smaakte. De positieve reacties die ik kreeg, hebben geholpen om dat proces te versnellen. Los van die egoboost, broed je meestal toch een tijdje op een ontwerp of een idee. Nochtans, op een tattooconventie heeft mijn vriendin een dotwork-flashtattoo laten zetten, terwijl ze daar normaal lang over nadenkt."Het dotwork-ontwerp heeft ook de huisarts getriggerd: "Zo'n tattoo met stippen ontlokte bij mij ook een soort aha-Erlebnis. Ik had zelf een ontwerp gezien van Dragon Ball Z, een draak uit tekenfilms uit mijn jeugd. Ik heb die tatoeëerder enkele dagen later gecontacteerd met de boodschap 'Laten we dat gewoon maar doen'." Het was best een pittige dag, herinnert Arnout De Wilde zich: het duurde ruim tien uur om de draak op zijn rechterbovenbeen te vereeuwigen!Al mijn tattoos zijn in zwart-grijstinten, en dat is evenzeer een bewuste keuze, legt hij uit. "Kleurtattoos verliezen sneller hun glans, terwijl je black and grey-tattoos makkelijker kan bijkleuren. De draak is normaal gifgroen, maar ik vind 'm zo beter passen bij de eerste tattoo."Tattoo nummer drie, een midgaardslang, stamt dan weer uit de Noorse mythologie, klinkt het. "Ik ben er toevallig op gestoten, maar het is wel een thema dat me intrigeert." En waarom kies je dan voor de rug, dat is toch een pijnlijke plek? "Klopt. Op mijn borst kan iedereen ze zien, dat vond ik onnozel. Op mijn rug voelde het wel juist aan, daar heb je ook een groot canvas - al zorgde de knobbel op de wervel wel voor een pijnlijk moment." Als ik hem vraag of zijn tattooverhaal voltooid is, klinkt het: "Niet per se. Tattoos blijven mij en mijn vriendin bezighouden. Als we iets interessants tegenkomen, sturen we dat naar mekaar door, zo blijft het vuur smeulen. Ik zit momenteel te denken om een halve sleeve op mijn bovenarm te laten zetten. Dan zal het, zeker in de zomer, zichtbaar zijn voor patiënten. Het raakt me minder en minder wat mensen denken of ervan vinden. Eén denkpiste heb ik wel afgesloten: een tattoo die verwijst naar mijn 'arts zijn' komt er niet. Mijn tattoos visualiseren aspecten van mij en mijn karakter, want ik ben niet enkel en alleen dokter. Maar vooral: die tattoos maken van mij geen minder goede dokter, misschien integendeel." Laat dat een belangrijke les zijn, ook voor jonge collega-artsen, meent hij. "Ik zou niet schrikken als meer jonge artsen kiezen voor een tattoo. Als zo'n vorm van zelfexpressie kan helpen om te groeien als persoon, meer zelfvertrouwen te krijgen en uiteindelijk dus ook een betere arts te worden, waarom zou je die stap dan niet durven te zetten?"