...

Edo de Waart mag dan op het vlak van Mahleruitvoeringen in de voetsporen treden van zijn landgenoot Bernard Haitink, hij is uit heel ander hout gesneden. Hij staat voor een doorleefde, en ook energieke en transparante uitvoering.Toch knoopt De Waart meer aan bij de partituur en bij de wereld van de componist zelf dan Haitink. Bruno Walter, vriend en leerling van Mahler, schreef ooit over zijn leermeester: "Aan zijn schijnbaar vrije, impulsieve manier van musiceren lag een onverbiddelijke precisie ten grondslag: hij gehoorzaamde strikt aan de muzikale partituur, de lengte van de noten, de voor - schriften inzake tempo, voordracht en dynamiek."Die benadering heeft De Waart zich eigen gemaakt en bij vele orkesten toegepast. Ook bij het Antwerpse orkest zorgde hij voor beklijvende uitvoeringen waarin de dynamische aanpak alle geledingen van het orkest op scherp stelt zodat ze boven zichzelf kunnen uitstijgen.De vierde symfonie wordt steevast omschreven als Mahlers meest intieme en optimistische werk, al duiken ook hier nu en dan donkere wolken en bijgevolg sombere orkestkleuren op. Het lied Das himmlische Leben, als finale van de symfonie, schildert het hemelse paradijs bekeken door de ogen van een kind.De eerste drie delen kunnen dan als verschillende fasen beschouwd worden die de mens doorloopt om het paradijs te bereiken. Het langzame derde deel lijkt wel de kern van deze symfonie te vormen. Het eerste meditatieve thema op een passacaglia-bas zou kunnen doen vermoeden dat het paradijs hier al bereikt is, maar niets is minder waar. Dit is diepe ernstige muziek die recht in Mahlers ziel laat kijken: "Deze beweging lacht en huilt tegelijk", bekende Mahler.Naast deze symfonie dirigeert Edo de Waart ook Samuel Barbers Knoxville, Summer of 1915, een werk uit 1947 voor sopraan en orkest. Hier wordt een volmaakte zomeravond in het zuiden van de Verenigde Staten geschetst. Tussen de geluiden van een koets, voorbijgangers en een zeldzame auto dwalen de gedachten van een kind af naar dierbare familieleden. Biddend voor hun bewaring valt het kind in slaap.Om deze heel verschillende werelden op te roepen, die allebei naar de kinderlijke fantasie verwijzen, heeft Edo de Waart de sopraan Carolyn Sampson aan zijn zijde.