...

"Op dit moment zijn alle vrije bedden ingenomen. Gelieve, waar mogelijk, uw patiënten zo snel mogelijk te ontslaan." Het is een mail van de ziekenhuisdirectie die we al te vaak krijgen. Plaatsgebrek. Daar waar dat vroeger wel eens kon gebeuren in de winter, tijdens de griepepidemie, krijgen we dit soort mails nu het ganse jaar door. Ook tijdens een onverdachte, corona-arme zomer.Bedden worden gesloten omdat er gewoon onvoldoende verpleegkundigen beschikbaar zijn om deze bedden te bemannen. Patiënten moeten noodgedwongen naar de omliggende, en soms verder afgelegen ziekenhuizen worden getransfereerd. Dit betekent ellenlange telefoons doen met de collega's uit de andere ziekenhuizen, zoeken naar een vrij bed. En als dat vrij bed gevonden wordt, dan mag je de niet zo blijde boodschap verkondigen aan de patiënt en zijn familie: "Beste mevrouw, u moet opgenomen worden in het ziekenhuis. Spijtig genoeg hebben wij voor u hier geen plaats, maar we hebben een bed voor u gevonden in Saint-Elsewhere." Niemand tevreden... Tijdens de coronacrisis waren de verpleegkundigen helden. Deze appreciatie was voor velen dat extra duwtje in de rug om deze, toch wel erg belastende periode, door te komen. Nadien zou je dan hopen dat de rust wat is teruggekeerd. Niets is echter minder waar. Openstaande vacatures geraken maar niet ingevuld. Diegenen die op een afdeling staan lopen de benen van onder hun lijf.In 2019 stelde het Federaal Kenniscentrum vast dat in België één verpleegkundige gemiddeld 9,4 patiënten verzorgt. De internationaal aanvaarde norm voor veilige zorg bedraagt echter maximaal acht patiënten per verpleegkundige. Voor de maatschappij lijkt het dat, met het uitdoven van de coronaepidemie, de normale gang van zaken is teruggekeerd in de ziekenhuizen. Alleen is die normale gang van zaken alles behalve normaal. De chronische onderfinanciering van de ziekenhuizen maakt dat iedereen op zijn tandvlees zit. Alles moet steeds maar sneller, er moet meer en met minder volk. We hebben de mond vol van verbetering van de kwaliteit in de ziekenhuizen. Focus op kwaliteit is in vele gevallen vertaald naar een focus op meten en registreren. Voor accrediteringsinstanties is iets goed gedaan als het geregistreerd is. Het hoeft geen betoog wat deze afvinkcultuur voor de administratieve belasting op een afdeling betekent. Een administratieve belasting, veelal op de rug van de verpleegkundige. Laat ons nu eindelijk eens inzetten om echt de kwaliteit op een afdeling te verbeteren en niet meer aan window dressing te doen. Zorg voor goed opgeleide zorgmedewerkers die voldoende tijd krijgen om zich te focussen op hun kerntaken. En die kerntaak is namelijk goede zorg leveren. Door meer verpleegkundigen in te zetten op een afdeling wordt hier voor een belangrijk stuk aan tegenmoet gekomen. De zorgkwaliteit verbetert, er zijn minder onverwachte overlijdens en de werkvreugde van de verpleegkundige zal verbeteren. Zij kunnen zich immers focussen op dat wat er toe doet. Zorg leveren aan de patiënt.Dit gaat verder dan enkel het zoveelste spuitje geven. Door de toegenomen werkdruk, de toegenomen administratie, het uitvoeren van taken die niet strikt tot de taken van een verpleegkundige behoren, is er quasi geen plaats meer om eens een praatje te maken met de patiënt. En laten deze gesprekjes net o zo belangrijk zijn om in te schatten hoe het echt met de patiënt gaat. De zorgkwaliteit verbetert, de patiënttevredenheid verhoogt en de verpleegkundige haalt meer eer uit het werk. Win, win, win. Meer handen aan bed en snel a.u.b.! Hiermee zullen we het acute probleem van tekort aan verpleegkundigen niet oplossen. Hiermee zullen we het probleem op korte termijn mogelijk zelfs groter maken. Maar op langere termijn kan dan misschien doordringen dat, door te investeren in mensen, het beroep van verpleegkundige best aantrekkelijk kan zijn. Investeer nu in kwaliTIJD en pluk daar later de vruchten van.