...

Een beslissing die haar eigenlijk al achtervolgde sinds een zwaar verkeersongeval op haar 25ste. "Ik lag er 's nachts van wakker: 'Waarom studeer ik geen geneeskunde?'." "Ik groeide op in een topsportfamilie waar studeren nooit de focus was. Toch voelde ik dat ik meer in mijn mars had en koos ik eigenzinnig mijn eigen weg. Het werd handelsingenieur door de brede mogelijkheden. Geneeskunde stond niet op mijn radar, vooral door een gebrek aan informatie. Mijn studententijd was verre van klassiek. Ik werkte voltijds om mijn studies, kot en vakanties te dekken, en ging nooit naar de les.""Ik slaagde en ging aan de slag bij BBL, nu ING. Gefascineerd door internationale handel gaf ik advies aan bedrijven over buitenlandse transacties en handel. Tijdens mijn functie in Breda rolde ik zelfs enkele BTW-carrousels op."Maar een zwaar auto-ongeluk in 1998 in Spanje veranderde Sandra's leven. "Ik was er erg aan toe, werd gerepatrieerd naar Gasthuisberg en stond voor een lange revalidatie. Volgens de dokters moest ik accepteren dat ik niet meer zou kunnen werken en sporten. Maar tegen alle verwachtingen in, begon ik na een jaar weer te lopen."Na haar ongeluk bleef Sandra nog een tijd bij de bank werken. "Maar geleidelijk vervaagde mijn enthousiasme voor het vak. Ik vond het allemaal zo oppervlakkig en het gaf me weinig voldoening. Ik verlangde naar meer zingeving. Ik overwoog al om opnieuw te gaan studeren, bij voorkeur in de zorgsector, maar midden in mijn revalidatie was dat niet zo eenvoudig."Het leven ging in sneltreinvaart verder. "Ik werd moeder van vier zonen, met slechts anderhalf jaar tussen elk van hen. Ondertussen richtte ik met mijn ex-man een B2B-bedrijf in ledverlichting op. Het was een ongelooflijk hectische tijd in mijn leven." Naarmate de tijd verstreek, klonk de roep om opnieuw te studeren sterker. Na haar scheiding waagde Sandra de sprong. "Eerst dacht ik aan geneeskunde, maar het ingangsexamen leek zo zwaar. Daarom startte ik met kinesitherapie, ingegeven door de context waarin ik opgroeide. Maar de gedachte aan geneeskunde bleef mij 's nachts wakker houden: 'Waarom durf ik niet?'. Met de steun van mijn nieuwe partner ging ik voor mijn droom. Ik vroeg een boekenlijst aan de middelbare school van mijn oudste zoon en begon te studeren." Het pad naar haar droom was niet eenvoudig. "Mijn omgeving was sceptisch: 'Waar begin je aan?'. Meer dan zes jaar studeren en dan kan je bijna op pensioen. Toch zette ik door. Ik slaagde voor het ingangsexamen en na meer dan 25 jaar zat ik nu wel op de schoolbanken.""Maar hoe zouden mijn jongere studiegenoten reageren op iemand van mijn leeftijd? Zij waren geboren in het jaar van mijn ongeval. Gelukkig waren mijn zorgen ongegrond. Ik was 43 toen ik startte, maar ik heb er vriendinnen voor het leven aan overgehouden.""Het voordeel als je ouder bent, is dat je beter kunt relativeren. Toch kent studeren op latere leeftijd vooral uitdagingen. Je moet rekening houden met een gezin. In mijn geval een samengesteld gezin van zes kinderen. Zo zat ik middenin de examens een keer op spoed. En ook de zorg voor je ouders heb je meestal niet als je twintig bent. Gelukkig hielp een studiegroep waar we notities deelden en elkaar afwisselden bij niet-verplichte lessen."Vanaf het begin wist Sandra dat ze zich zou specialiseren in fysische geneeskunde en revalidatie, geïnspireerd door haar eigen ervaringen en een diepe interesse in het bewegingsstelsel. "Nu, in mijn tweede jaar van specialisatie in het Middelheimziekenhuis, werk ik voornamelijk op de revalidatieafdeling. Het boeit me enorm om patiënten multidisciplinair te behandelen en niet enkel hun specifieke aandoening.""En opmerkelijk: zij die het meest sceptisch waren, zijn vandaag mijn grootste fans. Over iets meer dan drie jaar, als ik 54 ben, studeer ik af. In theorie zou ik dan nog vijftien jaar kunnen werken, maar mijn doel is om een privé- praktijk te starten. Dan kan ik zo lang blijven werken als ik wil.""Ik krijg vragen van mensen die zelf ook de sprong willen wagen. Aan hen zeg ik om voor hun dromen te gaan, zich goed te informeren en in kleine stapjes te denken. Ik heb de studie aangevat als een reeks sprintjes, en niet als een marathon. Eerst het ingangsexamen, daarna het eerste jaar en ik heb nooit gedacht: 'het is nóg vijf jaar'. Het is nooit te laat om je droom na te jagen, maar focus op het nu en de rest komt later."