Ik schrijf medische artikels (en columns!) en dat is niet meteen mijn eigen keuze. Hoewel ik het ongelooflijk graag doe, was dat alvast niet plan A. Ware het niet door een ongeval en de daaruit voortvloeiende chronische pijn die mijn leven op zijn kop zette, dan was ik nu wellicht huisarts of misschien zelfs psychiater. De geneeskunde heeft mij altijd aangetrokken vanuit een humaan perspectief. Mensen kunnen helpen, hun klachten of leed verlichten, soms zelfs genezen. Ik was geen groot wetenschappelijk wonder in het middelbaar, en ook de 'paycheck' van sommige specialisaties zei me niet veel. Dicht bij mensen kunnen staan, iets kunnen betekenen, daar ging het mij om. Misschien ooit vertrekken met Artsen zonder Grenzen.

Ik heb vandaag iemand kunnen helpen en dat voelt goed. Probeer het zeker ook eens

De dankbaarheid die je kan voelen (zelfs als stagiair) wanneer je met aandacht naar een patiënt luistert en helpt een oplossing zoeken, vind ik enorm waardevol. En dat mis ik dus soms.

In covid-tijden zat ik achter mijn computer, in mijn jogging, teksten te typen. Erg heroïsch voelde dat niet op een moment dat collega-vrienden op de spoedafdeling of de ICU stonden en letterlijk levens redden. En wanneer pediatrie- afdelingen en huisartsenpraktijken kreunen onder een RSV- of griepepidemie, volg ik online congressen om na afloop te proberen iets zinnigs op papier te zetten. Ik ben een pantoffelheld, en dat mag je letterlijk nemen. Natuurlijk hoop ik af en toe iemand iets bij te leren, of te inspireren, maar erg tastbaar is dat niet. Mijn drang om mensen te helpen, krijg ik dus niet altijd voldaan.

Maar vandaag is het gelukt. Ik was op weg voor een koffiedate met een vriendin, wanneer ik net buiten het station van Gent-Sint-Pieters een vrouw zag zitten. Ze was dakloos, veronderstel ik. Ze was aan het bedelen, ze zat op haar knieën, en vooral: ze was compleet verkleumd door de vrieskou. Het was geen prettig zicht. Met een ietwat akelig gevoel stapte ik verder naar mijn cosy koffiebar voor een havermelk cappuccino en wat 'well needed girl time'. Oh jee. Op dat moment had ik het beslist: die vrouw kreeg mijn jas. Zij zou er warm mee hebben en ik kon mij een nieuwe gaan kopen. In de solden zou ik sowieso iets leuks kunnen scoren. Ik vertelde het plan aan mijn vriendin en zo gingen we na de koffie op jassenjacht. Gelukkig vond ik een mooie 'teddy coat' in de eerste winkel die we binnenliepen, want veel meer shopping zat er fysiek ook niet in die dag.

Toen ik mijn 'oude' jas aan de vrouw gaf, lichtte haar hele gezicht op. Ze was zó blij, ze kon het bijna niet geloven. Ze bedankte me wel twintig keer. Opgelucht duffelde ze zich meteen in en bleef ze herhalen hoe dankbaar ze was. Ik zei dat het een warme jas was voor de winter, en dat hij haar goed stond. Ze straalde. Nadat we weggewandeld waren, keek ik nog een paar keer terug. De vrouw zat nog steeds op straat, en ook nog steeds op haar knieën, maar nu met een dikke laag stof tussen die knieën en de koude ondergrond. Met de donzige kap over haar hoofd en de prachtige glimlach op haar gezicht, voelde zelfs ik me net iets warmer vanbinnen.

Ik heb vandaag iemand kunnen helpen en dat voelt goed. Probeer het zeker ook eens. En vergeet vooral niet dat je het mooiste beroep ter wereld uitoefent. Luisteren naar de noden van mensen, dat is helend voor de ziel.

De auteur schrijft in eigen naam.

Ik schrijf medische artikels (en columns!) en dat is niet meteen mijn eigen keuze. Hoewel ik het ongelooflijk graag doe, was dat alvast niet plan A. Ware het niet door een ongeval en de daaruit voortvloeiende chronische pijn die mijn leven op zijn kop zette, dan was ik nu wellicht huisarts of misschien zelfs psychiater. De geneeskunde heeft mij altijd aangetrokken vanuit een humaan perspectief. Mensen kunnen helpen, hun klachten of leed verlichten, soms zelfs genezen. Ik was geen groot wetenschappelijk wonder in het middelbaar, en ook de 'paycheck' van sommige specialisaties zei me niet veel. Dicht bij mensen kunnen staan, iets kunnen betekenen, daar ging het mij om. Misschien ooit vertrekken met Artsen zonder Grenzen. De dankbaarheid die je kan voelen (zelfs als stagiair) wanneer je met aandacht naar een patiënt luistert en helpt een oplossing zoeken, vind ik enorm waardevol. En dat mis ik dus soms. In covid-tijden zat ik achter mijn computer, in mijn jogging, teksten te typen. Erg heroïsch voelde dat niet op een moment dat collega-vrienden op de spoedafdeling of de ICU stonden en letterlijk levens redden. En wanneer pediatrie- afdelingen en huisartsenpraktijken kreunen onder een RSV- of griepepidemie, volg ik online congressen om na afloop te proberen iets zinnigs op papier te zetten. Ik ben een pantoffelheld, en dat mag je letterlijk nemen. Natuurlijk hoop ik af en toe iemand iets bij te leren, of te inspireren, maar erg tastbaar is dat niet. Mijn drang om mensen te helpen, krijg ik dus niet altijd voldaan. Maar vandaag is het gelukt. Ik was op weg voor een koffiedate met een vriendin, wanneer ik net buiten het station van Gent-Sint-Pieters een vrouw zag zitten. Ze was dakloos, veronderstel ik. Ze was aan het bedelen, ze zat op haar knieën, en vooral: ze was compleet verkleumd door de vrieskou. Het was geen prettig zicht. Met een ietwat akelig gevoel stapte ik verder naar mijn cosy koffiebar voor een havermelk cappuccino en wat 'well needed girl time'. Oh jee. Op dat moment had ik het beslist: die vrouw kreeg mijn jas. Zij zou er warm mee hebben en ik kon mij een nieuwe gaan kopen. In de solden zou ik sowieso iets leuks kunnen scoren. Ik vertelde het plan aan mijn vriendin en zo gingen we na de koffie op jassenjacht. Gelukkig vond ik een mooie 'teddy coat' in de eerste winkel die we binnenliepen, want veel meer shopping zat er fysiek ook niet in die dag. Toen ik mijn 'oude' jas aan de vrouw gaf, lichtte haar hele gezicht op. Ze was zó blij, ze kon het bijna niet geloven. Ze bedankte me wel twintig keer. Opgelucht duffelde ze zich meteen in en bleef ze herhalen hoe dankbaar ze was. Ik zei dat het een warme jas was voor de winter, en dat hij haar goed stond. Ze straalde. Nadat we weggewandeld waren, keek ik nog een paar keer terug. De vrouw zat nog steeds op straat, en ook nog steeds op haar knieën, maar nu met een dikke laag stof tussen die knieën en de koude ondergrond. Met de donzige kap over haar hoofd en de prachtige glimlach op haar gezicht, voelde zelfs ik me net iets warmer vanbinnen. Ik heb vandaag iemand kunnen helpen en dat voelt goed. Probeer het zeker ook eens. En vergeet vooral niet dat je het mooiste beroep ter wereld uitoefent. Luisteren naar de noden van mensen, dat is helend voor de ziel.