...
Onder de titel Collected Stories worden vier verhalen belicht: een bezoek aan de klassieke galerij van de Glyptothek in München; een contrasterend verhaal met intimistische huisscènes en vijandige beelden van de buitenwereld, zoals de brandstichting in een asielcentrum in Bilzen; de epische rouw na de Superga-vliegramp van 1949 nabij Turijn waarbij het voltallige kampioenenelftal van FC Torino het leven liet; illustraties bij zijn autobiografische dichtbundel Heldenleven die begin dit jaar verscheen. Om meer dan één reden pakt de lijm zo goed tussen Vanriet en De Zwarte Panter. Hij is een van die kunstenaars die de link tussen schilderkunst en literatuur legt, een van de stokpaardjes van Adriaan Raemdonck. Zijn werk is in hoge mate autobiografisch, denken we ook aan Fred Bervoets. Er is een link naar de klassieke Oudheid, denk aan wijlen Jan Cox. Maar bovenal, Jan Vanriet is een authentieke kunstenaar die zijn eigen stijl ontwikkeld heeft, die schildert wat hem raakt, die op zoek gaat naar de mooie en de donkere kanten van de menselijke ziel. Heel sterk hoe hij met een vloeiende olieverf die ambiguïteit weet weer te geven. Een kunstenaar als Luc Tuymans heeft mogelijk heel goed naar het werk van Jan Vanriet gekeken, zowel naar de vorm als naar de inhoud. Een anekdote, een verhaal kan zichzelf overstijgen in een kunstwerk, in een serie kunstwerken. In de bijhorende catalogus, waarvan een bibliofiele editie op 25 exemplaren verschijnt met twee prints ingekleurd en gesigneerd door de kunstenaar zelf, krijgt ook de Poolse topdichter Adam Zagajewski het woord: "Vanriet verwerpt de ongerechtvaardigde, dwaze indeling in 'geëngageerde' kunst en 'esthetiserende' of pure kunst, een indeling die suggereert dat er twee realiteiten zijn, niet één. Nee, er is maar één realiteit, die zowel 'politiek' als onschuldig is, historisch en tijdloos, publiek en privé. Misschien zullen we nooit begrijpen hoe deze twee gezichten van de wereld met elkaar verbonden zijn, maar dat is ons probleem, niet dat van de wereld."