...
Is het niet bevreemdend, maar ook hoopgevend, dat het juist de jonge artsen zijn die opkomen voor hun (zelf)respect en hun welzijn? Misschien is het juist hun jeugdigheid, noem het hier zelfs onervarenheid in het arts-zijn, dat maakt dat ze het 'oude normaal' niet willen aanvaarden als 'normaal'. Dat 'oude normaal' was en is niet het échte leven. De stakingsaanzegging van Vaso en Cimacs gaat dan ook over het respect dat de arts voor zichzelf mag opbrengen, dat artsenwelzijn geen mooi extraatje is, maar juist 'part of the job' is, deel van dat échte leven. Dat het juist de aso, de arts van morgen, is die hiervoor opkomt, geeft mij hoop voor de toekomst. Een toekomst waarin gezonde artsen er kunnen zijn voor hun patiënten, met toewijding en concentratie en niet met slaaptekort, met een verbetering van outcomes en met minder medische fouten, en met een verbeterde beleving voor de patiënt en de zorgverlener. En dat alles in het échte leven.