...

Ik werk al zeventien jaar als spoedarts, en ben daarmee een ouwe getrouwe op de dienst. Ik dacht dat ik ondertussen alles wel gezien had, maar corona stak daar een stokje tussen. Zowel op medisch als op zorgorganisatorisch vlak sta je plots voor een heel nieuwe - uitzonderlijke - situatie, vertelt dr. Elke Van Renterghem. Enter dokter Van Renterghem's passie voor fotografie. "Ik heb altijd de gewoonte gehad om - voor mij - unieke momenten vast te leggen. Doorgaans vluchtig, met de smartphone, en verder doe ik niet veel met die beelden. Op vakantie neem ik wél uitgebreid de tijd om foto's te nemen. Met het gezin kiezen we steevast voor avontuurlijke en off the beaten track, kortom fotogenieke bestemmingen. Vooral in onderwaterfotografie kan ik me uitleven. Maar om echt de beelden te kunnen maken die ik voor ogen had, merkte ik dat ik mijn fototoestel beter moest leren kennen", zegt de spoedarts. Zeker van haar zaak, schreef dr. Van Renterghem zich in voor een opleiding fotografie in avondschool. "In sneltempo leer je bij over belichting, scherptediepte, compositie, en gaan je foto's er technisch op vooruit. Je leert ook een fotografisch oog te ontwikkelen. Maar je moet 'het' natuurlijk ook een beetje hebben." Tijdens de eerste, drukke coronaweken komt dokter Van Renterghem ogen te kort op de spoeddienst. De spoedarts besluit elke dag haar camera mee te sleuren - "ik kom met de fiets" - en de drukte, de inzet, de beschermingsmaatregelen maar ook de angst, de vermoeidheid, en ga zo maar door te vereeuwigen op beeld. "Op een bepaald moment realiseerde ik me dat bijna alle covidpatiënten in het ziekenhuis, via de spoeddienst gepasseerd waren. Dat is toch wel... bijzonder." Dat beseffen ook haar collega's, en daarom werken ze graag mee aan dokter Van Renterghem's reportage. "Normaal fotografeer ik zelden mensen. Op vreemden afstappen om te vragen of ik een portret van hen mag nemen, nee, dat is niets voor mij." Maar hier gaat het om mensen met wie de spoedarts al jaren samenwerkt, met wie ze een vertrouwensband opgebouwd heeft. De foto's komen vanzelf. Van de portretten zijn weinigen echt geposeerd. Ze zijn een hommage aan haar collega-zorgverleners, maar ook aan de mensen van de administratie, logistiek, de poetsdienst, ... Patiënten staan slechts zelden op beeld. "En ik bewaarde steeds de nodige afstand." De spoedarts goot de foto's in een reeks die nog tot 14 juli te bezichtigen is in het AZ Sint-Lucas Gent. "Het is de eerste keer dat ik foto's exposeer. (bescheiden) Normaal ben ik wat terughoudend om mijn werk te tonen, tot op heden nam ik hoogstens eens een fotoboek mee van mijn onderwaterfotografie." De aandachtige bezoeker zal opmerken dat een deel van de foto's in kleur gefotografeerd is, en een deel in zwart-wit (hier ziet u enkel de zwart-witfoto's, nvdr). "In de kleurenfoto's komt de drukte en de haast op spoed beter naar voren. Van de zwart-witfoto's gaat enerzijds de dreiging uit, en anderzijds de sereniteit en tristesse die er bij momenten heerste." Of een post-coronareportage op de planning staat? "Spoed is altijd fotogeniek", glimlacht dokter Van Renterghem. "Er valt altijd wel iets te beleven. Maar misschien zullen mensen nu minder ontvankelijk zijn voor mijn fototoestel, omdat ook voor hen die bijzondere periode voorbij is."