Code

In de jaren 1990 had met de burgeroorlogen in ex-Joegoslavië het laatste gewapende conflict in Europa plaats. Het was relatief kleinschalig. Nu, meer dan driekwarteeuw na de tweede wereldbrand, maakt de Russische inval in Oekraïne een einde aan een lange periode van vrede. De angst heeft het Avondland weer flink in haar greep. Het conflict is hard, wreed en cynisch. Het leven zoals het is, dit is geen Amerikaanse B-film. In vredestijd dokteren juristen oorlogsrecht uit. Tijdens conflicten treden de strijdende partijen het met de voeten. Kerncentrales worden aangevallen, internationale conventies en ver- dragen zijn vodjes papier. De beelden uit Oekraïne schokken ieder mens. Ongemeen cynisch is het om een humanitaire corridor met eindbestemming Rusland uit te tekenen of de inval te rechtvaardigen door de regering in Kiev voor nazistisch te verslijten. In tijden van oorlog sneuvelt de waarheid als eerste. Het treurende ouderpaar van Käthe Kolwitz in Vladslo en de vele andere soldatenkerkhoven in de Westhoek, de IJzertoren, de verhalen uit de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog... Naïviteit is nergens voor nodig en watjes zijn we niet. Maar Vlaanderen staat wel voor pacifisme en vrede. Het is de plicht van elke arts om zich in die traditie in te schrijven. De toelichting bij artikel 30 van de code van de medische deontologie laat aan duidelijkheid niets te wensen over: "De arts mag nooit martelingen of wrede, onmenselijke of vernederende daden dulden, wat ook de argumenten zijn, en dit in alle omstandigheden met inbegrip van burgerlijke of militaire conflicten. Hij mag er nooit bij aanwezig zijn, noch eraan deelnemen (...). Een- ieder heeft recht op kwaliteitsvolle gezondheidszorg, met eerbiediging van zijn menselijke waardigheid en zijn zelfbeschikking en zonder enig onderscheid op welke grond ook. De arts mag derhalve niet discrimineren en heeft de plicht om iedere patiënt te verzorgen."