Anosmie

Om de pathogenese van het reukverlies bij covid-19 te ontrafelen, heeft een consortium van vorsers, onder wie medewerkers van het UZ Leuven, postmortale stalen afgenomen van het respiratoire slijmvlies, het reukslijmvlies en de bulbus olfactorius in de hersenen.

...

Ze namen die stalen bij 70 patiënten die enkele dagen voordien gestorven waren aan een SARS-CoV-2-infectie, en 15 controlepersonen. De weefselstalen werden onderzocht met innovatieve technieken gebaseerd op RNA en kleuring van antistoffen. "Een groot deel van de patiënten was overleden kort na het stellen van de diagnose", zegt prof. Laura Van Gerven, NKO-arts aan het UZ Leuven. "We hebben het virus dus als het ware 'op heterdaad' kunnen betrappen, op een ogenblik dat er nog veel nieuwe viruspartikels in het reukslijmvlies werden gevormd." De wetenschappers ontdekten dat het virus de steuncellen van het reukslijmvlies en de trilhaarcellen van het respiratoire slijmvlies had geïnfecteerd, maar niet de zenuwcellen van de reukreceptoren. Het hersencentrum dat de reuksignalen verwerkt, was ook niet aangetast. Het SARS-CoV-2 lijkt dus geen neurotroop virus te zijn. Die ontdekking kan verklaren waarom het reukverlies na een SARS-CoV-2-infectie vaak maar tijdelijk is. Een infectie van de steuncellen veroorzaakt waarschijnlijk indirect een disfunctie van het reukslijmvlies, waardoor de reukzin vermindert. Ons lichaam maakt echter constant nieuwe steuncellen aan.