'Als arts terugkeren naar de Spelen? De max!'

Amper 18 was Basten Caerts toen hij voor België in 2016 deelnam aan de Olympische Spelen in Rio. "Ik was in 2015 afgestudeerd in de humaniora en het was in het zwemmen pas mijn eerste jaar bij de senioren. Van de juniorencompetitie ineens naar het hoogst mogelijke, dat was een droom - al wist ik niet of het ging lukken." Wat betekende uw deelname aan de Olympische Spelen voor de jeugd in Nanjing twee jaar eerder voor uw zwemcarrière?Het ging allemaal heel snel. Toevallig heb ik daar met 1 honderdste van een seconde verschil een selectie afgedwongen voor de Vlaamse ploeg. Zo kwam ik in contact met andere zwemmers. Ik werd geselecteerd, terwijl ik pas kwam kijken. Ik dacht toen: misschien kan ik hier echt in verder gaan. Dat was de aanzet om ook na de jeugd-Olympische Spelen door te zetten. Hoe blikt u terug op de Spelen van Rio?Ik moest niets bewijzen, dus het waren allemaal positieve ervaringen. Mijn koffer met het logo van het BOIC op gebruik ik nog altijd ( lacht). Er hing een fantastische sfeer in Brazilië en Pieter Timmers haalde zilver. Mijn insteek was om vier jaar later zelf op dat niveau te staan, maar het is anders uitgedraaid. Ik zwom 20 uur per week - tien keer twee uur - en daarnaast deed ik ook nog stabiliteitstraining en zo. Tussendoor moet je met je voeding bezig zijn, veel slapen, .... Dat combineren met een studie combineren is niet evident. Ik ben eerst begonnen met studies handelsingenieur. Toen de Spelen dichterbij kwamen, heb ik meer op het zwemmen gefocust en heel hard getraind omdat ik vorderingen merkte. Handelsingenieur is wel iets helemaal anders dan geneeskunde, wat u nu studeert.Ik wou geen topstudie combineren met topsport. Maar daar had ik mij efkes mispakt ( lacht). Dus na een jaar ben ik overgestapt naar sociaal-economische wetenschappen. U bent op uw 21ste gestopt met competitiezwemmen. Dat was vroeg.Ik wou eigenlijk altijd al dokter worden - ik vond het als kind fascinerend dat je iets vertelde aan de huisarts en dat die dan wist wat je had. Ik heb twee jaar in een topsportstatuut gezeten, omdat ik zo meer kon zwemmen. Maar ik vroeg mij af of ik dan wel zou kunnen slagen voor mijn ingangsexamen geneeskunde. Zwemmen was een doorgedreven hobby. Dus ik heb wel veel getwijfeld. Het begon te wringen. Ik had op jonge leeftijd in het zwemmen wel al wat bereikt. Maar er overviel mij een zin voor verantwoordelijkheid: wat draag ik eigenlijk bij aan de samenleving als topzwemmer? Dan kwam arts worden steeds meer op de voorgrond. Dus ik ben mij gaan voorbereiden op het ingangsexamen en ik was meteen geslaagd. Ik kon nog verder gaan in het zwemmen en dingen kunnen bereiken, dus dat was een moeilijke beslissing. Want ik wist: als ik stop, is de kans groot dat ik dat niveau nooit meer haal. Heeft u geen spijt dat u zo vroeg bent gestopt?Nee, want ik vind in de geneeskunde de bevestiging van wat ik wil. Mocht ik twijfelen, dan zou dat anders zijn. Kreeg u veel opmerkingen toen u in 2018 de beslissing nam?Een beetje wel toch, maar de mensen rond mij begrepen het. Ik had er in het begin veel moeite mee om het aan mijn ouders te vertellen. Maar uiteindelijk hebben ze daar heel goed op gereageerd. Al was de eerste reactie wel: ' Allez, je kan nog zoveel bereiken!' U bent nog altijd vijfvoudig Belgisch recordhouder.Ik zou willen dat die records verbroken worden, want ik moedig het zwemmen aan. Ik wil niet op mijn troon zitten en zeggen dat anderen het niet kunnen. In het klein bad staan de 50, 100 en 200 meter schoolslag op mijn naam, maar in het groot bad ontbreekt de 100 meter. Daar zwom Fred Deburghgraeve een fantastische tijd waarmee hij olympisch kampioen geworden is. Ik ben er net boven gebleven. Toch straf dat u in een korte carrière toch vijf records verzamelde.Ja, maar dat wil ook iets zeggen: dat er nog een stap te maken is voor het zwemmen in België. Je moet die records breken om internationaal mee te tellen. Ik had graag die 100 schoolslag sneller gezwommen. Ik heb heel lang getwijfeld om er toch voor te gaan. Maar dat ik dan weer achterstand in mijn studie zou oplopen, heeft toch de doorslag gegeven om het niet te doen. Zwemt u nog recreatief?Ik geef vooral zwemles, een initiatief dat er na de Spelen kwam om jongeren te ondersteunen die al zwemmen in clubverband. Ik geef ook les aan jongeren en volwassenen die nog niet kunnen zwemmen. Eigenlijk was ik als kind zelf helemaal niet goed in zwemmen. Ik heb ettelijke uren privéles gekregen. Mijn benen bewogen niet synchroon. Ik had een ongelooflijke steekvoet, zoals dat wordt genoemd. Droomt u ervan ooit terug te keren naar de Spelen als arts?Ik heb daar wel al over nagedacht, ja. Dat zou wel de max zijn, om de Spelen eens van die kant te kunnen meemaken.