Tijdens haar 1.200 kilometer lange voettocht naar bedevaartsoord Santiago de Compostela houdt kinder- en jeugdpsychiater een dagboek bij voor Artsenkrant. Deze aflevering: "Toen was het een idee, nu is het een plan..."
...
2021, ik word 60, ik zal dit jaar 30 jaar kinderpsychiater zijn. Een moment om mijn loopbaan af te sluiten? Zeker niet, want in 2018 ging ik een duidelijk engagement aan: de bouw van een nieuwe praktijk én de belofte nog 10 jaar als kinderpsychiater beschikbaar te blijven.Een en ander liep sindsdien anders dan ik wilde. Moeilijke buren en een bouwvergunning die er met een jaar vertraging komt, corona en de gevolgen voor kinderen/jongeren, mijn eigen kinderen die in het buitenland wonen... De nood aan een break is er duidelijk, enkele maanden voor mezelf, even niets moeten.100 dagen voor mijn vertrek naar Compostella kondigde ik met onderstaande foto mijn project 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder'aan. (lees verder onder de foto)Volgende week is het zover, het vertrek nadert. Tussen het interview voor Artsenkrant en nu ligt een wereld van verschil. Toen was het een idee, nu is het een plan...Ruim tien jaar geleden schreef ik een column over Santiago de Compostella. Na een bezoek aan Vézelay - mijn vertrekplaats nu - waar we op een avond belandden in een restaurantje en daar botsten op enkele stappers die (een gedeelte van) de route aflegden. Terug thuis ben ik beginnen te lezen over deze pelgrimage. 2010 bleek trouwens een heilig jaar, omdat de naamdag van apostel Jakobus - St. Jan of San(t) Iago - , wiens graf zich volgens de legende in Compostella bevindt, op een zondag viel. De bedevaart kent nog meer tradities: het symbool is de sint-jakobsschelp, een gewilde delicatesse in deze streek. Pelgrims laten een van huis meegenomen steen achter bij Cruz de Ferro, waarmee ze symbolisch hun zonden van zich afleggen en (letterlijk) verlicht hun weg vervolgen. Ook de verhalen van wie zich aan de tocht waagde, spraken me enorm aan. De motieven zijn verscheiden: dankbaarheid voor alles wat het leven gegeven heeft, boete om gemaakte fouten, onthaasting, een zoektocht naar motivatie, herbronning ... Wat steeds terugkomt is dat men tijdens de tocht vooral in contact komt met zichzelf. Met wie men ècht is; weglopen, zich verstoppen ... het kan niet meer.De vergelijking met therapie is dan niet ver weg. Uiteindelijk is het de bedoeling dat kinderen en jongeren zichzelf leren kennen, weet hebben van hun sterktes en zwaktes en deze aanvaarden. Er anders willen uitzien, imiteren, blind blijven voor tekorten of je verliezen in verzet of verslavingen ... het blijkt vaak een vlucht. Maar uiteindelijk moet je toch verder met jezelf! Symboliek is ook nooit ver te zoeken: tekenen, verhalen, het lichaam dat spreekt, psychose ... de geest uit zich - zeker bij kinderen niet - zelden rechtstreeks.2021 is opnieuw een heilig jaar, en sowieso bijzonder. Zowel persoonlijk als maatschappelijk; we hopen immers allemaal op herwonnen vrijheid ná corona.De tocht naar Compostella wordt mijn break, even een pauze van werk, zorgen en verplichtingen... Het doel is herbronnen, bewegen om in beweging te kunnen blijven...Lievs!